4 yıllık evli ve 15 haftalık hamileyim. Eşimle ufak tefek incir cekirdegi doldurmayacak gunluk sorunlar hariç bir sıkıntımız yok. Ince, kibar, düşünceli bir insandır. Ama son zamanlarda hamilelikten kaynaklanan duygusallıkla gereksiz şeyleri mi takıntı yapıyorum, yoksa haklı mıyım bilmiyorum.
Beni önemsesin, merak etsin istiyorum. Tabii ki onemsedigini, sevdiğini çok hissediyorum ama benim anladığım dilden anlatsın istiyorum.
Hamileliğin başından beri hep kilo verdim, hic birşey yiyemiyorum. Doktor 2 fındık 2 ceviz yesen yeter demişti. Aldı kilo kilo getirdi eve sağ olsun. Ama yedin mi diye bir kez sormadı. Veya vitaminlerini aldin mi bugün demez. Evdeki halilar kaldırılır, senin ağır kaldirmaman lazım bunlari kim yaptı diye sormaz.. Bunun gibi şeyler.
Dunyadaki tek hamile kendileriymis gibi davranan insanlardan nefret ederim ama sadece eşimden özel ilgi bekliyorum bu dönemde.
Yapmadığı zaman da, nezaketle soyleyemiyorum. Sevgi dileniyormuş gibi hissediyorum kendimi ve bu çok ağırıma gidiyor. Hırçınlaşıyorum. Soze güzellikle başlıyorum ama bir kaç cümle sonra sinirlenerek devam ediyorum, yapmaya mecbur bırakıyor gibi baskıcı bir tavir alıyorum. Neden böyle anlamıyorum
kendi kocamdan ilgi isterken zoruma gidiyor ve bu da beni saldırgan hale getiriyor. Eşim de sakin ve anlayışlı bir insandır, yüksek sese, baskıcı tavırlara hiç tahammül edemez. Son zamanlarda aramızda gerilim var.
Hamilelikten dolayı gereksiz alınganlık gösteriyorsun kendine gel diyorum kendi kendime. Diğer yandan da o benim sevgilim, hayat arkadaşım, bi akşam elime meyve soyup getirmeyecekse, belim ağrıyor dediğimde dön masaj yapayım demeyecekse, istahsizligimda canın ne çekiyor diye sormayacaksa, hayatı paylaşmanın ne anlamı var diyorum.
Keşke hırçınlaşmadan daha tatlı dille konuşmayı becerebilsem
veya her zaman ilgili ve düşünceli olmasıyla yetinebilsem ve sormadiklarini kafama takmaktan vazgecsem.. Kadınları gerçekten memnun etmek zor galiba