Ben de uzun kalıyorum.
Kısa kalanlar vardır. İstisnalar kaideyi bozmaz.
İşin teknik veya anatomik kısmını bilmem, ilgilenmiyorum.
Bir çeşit kaçış olabilir. Psikolog değilim.
Ama bazen tuvalette olmak, dışarıda olmaktan kesin çok daha iyi.
Sebep bazen evdeki durum, bazen kafamdaki düşünceler. Gerçi bekârken de uzun kalırdım, anamın evinde de. Doğruya doğru.
O sırada evde kıyamet kopuyor; karım çocuğumuzla inatlaşıyor veya annesi ikisine birden laf yetiştiriyor. Ben de “En iyisi toz olmak” deyip kendimi tuvalete atıyorum. Orada olsam kırıcı bir laf sokacağım kesin. Değmez.
Tuvalet bir erkeğin doğal sığınağı, en iyi kaçamak ortamı ve hatta sırdaşı.
Erkek adam tuvalette çok iş yapar;
Çalışır, kafa dinler, boş boş oturur, mastürbasyon yapar, iş bitirir, rahatlar, kafasını dinler, kitap okur.
Benim telefonda iş bağladığım da vardır.
Hatta hayaller kurulur, fanteziler üretilir. Siz erkeklerin hayal dünyası yok sanmayın. Vardır. Kadınlar gibi ağdalı şekilde dışa vurmayız o kadar.
Daha fazla detaya gerek yok.
Tuvalete dijitürk bağlatmayı bile düşündüm bir ara.
Utandım.
Yapmadım.
Alın size kötü huylarımdan seçmeler. Çok sordunuz, anlatıyorum.
Karıma tuvalette geçirdiğim süreyi azaltmayı deneyeceğime dair söz verdim.
Rezalet!
Bu bir boşanma sebebi olsa hâkime ne denir bilmiyorum “Hakim Bey, ben değil hela suçlu! Kopamıyorum”
Karımı çileden çıkaran başka şeyler de var.
Ev gezmelerindeki halim mesela.
Yaka paça gittiğim için ağzımı bıçak açmaz. Kıl kıl otururum. Süzerim.
Ayıp oluyormuş. Kendini rahatsız hissetmesine neden oluyormuşum.
Tip tip orada asosyal bir herif gibi oturmam anormal bir davranışmış.
Doğru.
Çünkü ben de orada olmaktan rahatsızım.
“Ben gelmeyeyim” diyorum, surat beş karış. Gidiyorum benim suratım beş karış.
Bu her yerde böyle değil.
Can dostlarımız var keyifle gittiğim. Muhabettime doyum olmaz.
Bazı tiplerle muhatap olmak zorunda kalmak sıkıcı geliyor. Beş para etmez adamlar, mutsuzluk ve kıskançlık abidesi kadınlar! Ben ortamda olmasam karıma her türlü dili uzatacak nitelikte insanlar. Kendi ilişkileri berbat tipler. Hazımsız, tatminsiz, çirkin kadınlar.
Ne konuşayım ben şimdi bunlarla?
Susuyorum.
Gecenin bitmesini bekliyorum veya sık sık tuvalete gidiyorum.
Yastık altı edilmiş bin tane konumuz vardı, artık hepsi yüzeye çıkıyor.
Birer birer herşey ortaya dökülüyor.
Hep konuşurduk karımla; ama şimdi de sanki konuşmanın dozu biraz kaçar oldu. Durulur diye umuyorum.
Sersem oldum bu aralar.
Tuvalet konusundan buraya geldim. Konular çok karışık.
Daha doğrusu bu ara aramız çok gelgitli. Belki de ondan.
Bir ilişkiyi anlatırken düzen aramak yanlış.
İnsan dolup dolup boşalıyor.
Yazdıkça içindeki alevler bir sürü başka konuya sıçrıyor.
alinti
Kısa kalanlar vardır. İstisnalar kaideyi bozmaz.
İşin teknik veya anatomik kısmını bilmem, ilgilenmiyorum.
Bir çeşit kaçış olabilir. Psikolog değilim.
Ama bazen tuvalette olmak, dışarıda olmaktan kesin çok daha iyi.
Sebep bazen evdeki durum, bazen kafamdaki düşünceler. Gerçi bekârken de uzun kalırdım, anamın evinde de. Doğruya doğru.
O sırada evde kıyamet kopuyor; karım çocuğumuzla inatlaşıyor veya annesi ikisine birden laf yetiştiriyor. Ben de “En iyisi toz olmak” deyip kendimi tuvalete atıyorum. Orada olsam kırıcı bir laf sokacağım kesin. Değmez.
Tuvalet bir erkeğin doğal sığınağı, en iyi kaçamak ortamı ve hatta sırdaşı.
Erkek adam tuvalette çok iş yapar;
Çalışır, kafa dinler, boş boş oturur, mastürbasyon yapar, iş bitirir, rahatlar, kafasını dinler, kitap okur.
Benim telefonda iş bağladığım da vardır.
Hatta hayaller kurulur, fanteziler üretilir. Siz erkeklerin hayal dünyası yok sanmayın. Vardır. Kadınlar gibi ağdalı şekilde dışa vurmayız o kadar.
Daha fazla detaya gerek yok.
Tuvalete dijitürk bağlatmayı bile düşündüm bir ara.
Utandım.
Yapmadım.
Alın size kötü huylarımdan seçmeler. Çok sordunuz, anlatıyorum.
Karıma tuvalette geçirdiğim süreyi azaltmayı deneyeceğime dair söz verdim.
Rezalet!
Bu bir boşanma sebebi olsa hâkime ne denir bilmiyorum “Hakim Bey, ben değil hela suçlu! Kopamıyorum”
Karımı çileden çıkaran başka şeyler de var.
Ev gezmelerindeki halim mesela.
Yaka paça gittiğim için ağzımı bıçak açmaz. Kıl kıl otururum. Süzerim.
Ayıp oluyormuş. Kendini rahatsız hissetmesine neden oluyormuşum.
Tip tip orada asosyal bir herif gibi oturmam anormal bir davranışmış.
Doğru.
Çünkü ben de orada olmaktan rahatsızım.
“Ben gelmeyeyim” diyorum, surat beş karış. Gidiyorum benim suratım beş karış.
Bu her yerde böyle değil.
Can dostlarımız var keyifle gittiğim. Muhabettime doyum olmaz.
Bazı tiplerle muhatap olmak zorunda kalmak sıkıcı geliyor. Beş para etmez adamlar, mutsuzluk ve kıskançlık abidesi kadınlar! Ben ortamda olmasam karıma her türlü dili uzatacak nitelikte insanlar. Kendi ilişkileri berbat tipler. Hazımsız, tatminsiz, çirkin kadınlar.
Ne konuşayım ben şimdi bunlarla?
Susuyorum.
Gecenin bitmesini bekliyorum veya sık sık tuvalete gidiyorum.
Yastık altı edilmiş bin tane konumuz vardı, artık hepsi yüzeye çıkıyor.
Birer birer herşey ortaya dökülüyor.
Hep konuşurduk karımla; ama şimdi de sanki konuşmanın dozu biraz kaçar oldu. Durulur diye umuyorum.
Sersem oldum bu aralar.
Tuvalet konusundan buraya geldim. Konular çok karışık.
Daha doğrusu bu ara aramız çok gelgitli. Belki de ondan.
Bir ilişkiyi anlatırken düzen aramak yanlış.
İnsan dolup dolup boşalıyor.
Yazdıkça içindeki alevler bir sürü başka konuya sıçrıyor.
alinti