13.04.2009 29+2 oldum, 24. haftadan beri bebeğimin artık plesantamdan beslenemediğini biliyorum, 5 gündür hastanede yatıyorum. Öğle yemeğimi yerken bir doktor giriyor içeri, elime bir kağıt tutuşturuyor yemekten sonra ameliyathaneye git NST'ye gireceksin diyor. Gidiyorum beni NST'ye bağlıyorlar ama bir gariplik var benden sonra gelen bütün hamilelerin işi bitti gitti ben hala NST'ye bağlı olarak yatıyorum. Başımda iki doktor endişeli gözlerle bir alete, bir bana bakıyorlar. Yemek yemiş miydin diye soruyor birisi o an anlıyorum beni sezeryana mı alacaksınız diyorum başını sallıyor eşine haber ver diyor. Ağlamaya başlıyorum korkudan eşimin telefon numarası aklıma gelmiyor, telefonum yanımda değil odada kalmış. Telefon numarasını hatırlamıyorum ne olur gidip telefonumu alayım diyorum, yerimden kalkmama izin vermiyorlar, doktorun yüzünde ne kadar aptalsın bakışı beni azarlıyor sakin olsana diye. Gidip telefonumu getiriyorlar, eşimi arıyorum koş beni sezeryana alıyorlar diye. 10 dakika sonra eşim yanımda uçarak mı gelmiş, yanıma oturuyor ne yapalım buraya kadarmış sen oğlumuzu merak etme o bana emanet diyor. Küvez ne olacak diyor doktora, beni azarlayan uyuz doktor burada boş küvez yok, neresi boşsa oraya göndeririz madem doktorsunuz kendiniz ayarlayın küvezi diyor. Telefon konuşmaları, koşuşturmalar derken kendi hastanesinde boş küvez bulabiliyor eşim. Bense durmadan ağlıyorum, benim oğlum daha çok küçük. Hastabakıcı yeşilleri getiriyor giyiyorum, yürüye yürüye ameliyathaneye gidiyorum, asılmaya götürülen bir mahkum gibiyim. Spinal anesteziyle yapılacak ameliyatım, anestezi doktoru spinalimi hazırlıyor, bacaklarım uyuşuyor, masaya yatırıyorlar beni, yüzümün önüne yeşil bir örtü çekiyorlar. Doktorlar hafta sonu gittikleri partiden bahsediyorlar, birşeyler olur vücudumda, sanki bütün ameliyathane etrafımda dönüyor, nasıl da soğuk içerisi korkudan mı soğuktan mı bilmiyorum tir tir titriyorum. Doktor bebek geliyor diyor, dikkat edin çok küçük. Apar topar koşturuyor çocuk doktorları oğlumu almak için, hiç ses gelmiyor, bebekler doğunca ağlamaz mı? 2.30 oğlum doğdu. Doktor dikişimi atıyor, beni sedyeye alıyorlar. Oğlum nasıl diyorum, hiçkimseden ses çıkmıyor. Ameliyathaneden çıkarılırken kafamı çevirip bakıyorum bir küvezin başında 4 doktor uğraşıyorlar. Oğlum nasıl diyorum sedyeyi götüren hastabakıcıya bak uğraşıyorlar diyor. Ameliyathane kapısında bekliyor eşim, sen gördün mü oğlum nasıl diyorum, merak etme iyi olacak diyor. Beni çıkarıyorlar kapıda babamlar, kayınvalidem, halam bekliyor. Halam anne oldun kızım diyor. Öyle hissedemiyorum kendimi ne hamileyim artık ne de anne olabildim arafta kaldım sanki. Yoğun bakıma gitmek için asansörün kapısında beklerken sedyeyle hızla bir küvez geçiyor yanımdan, ben yoğun bakıma giderken bir kerecik yüzünü göremediğim oğlum başka bir hastaneye götürülüyor. Yoğun bakıma alıyorlar beni oğlum yaşıyor mu bilmiyorum, yanımda doğum yapmış anneler kucağında bebekleri, ben durmadan ağlıyorum. Sus diyor gelen geçen ağlama, nasıl ağlamayayım ki. Canım yanıyor, çok canım yanıyor, ameliyattan falan değil yüreğimin acısı canımı yakıyor. Yatağımın karşısında kocaman bir saat var, saniyeleri sayıyorum vakit geçmiyor. Gözüm kapıda bir haber bekliyorum. Nihayet akşam 10'da eşim görünüyor kapıda, omuzları çökmüş, yorgun argın içeri giriyor. Yaşıyor diyor bana, o andan itibaren ağlamayı kesiyorum, benim için hayat yeniden başlıyor. İşte benim doğum hikayem. Doğum günün kutlu olsun oğlum.