Kızlar biraz önce kardeşim aradı. Mete'nin doğumgününde ne diyeceğini bilemediği için arayamamış, bütün gün o da ağlamış. Karşılıklı ağlaştık. Babam Mete'nin mezarına gitmiş dün, başında yasin okumuş, onun için mevlit okutmuş. Ben herkes oğlumu unuttu diye düşünürken o herkesin aklındaymış aslında ama hiçkimse beni daha da üzmemek için bana birşey diyememiş. Ben oğlum öldükten sonra etrafımdaki insanlara çok haksızlık ettim, acımı anlamıyorlar diye herkesden soğudum, uzaklaştım. Meğerse onların da içi yanıyormuş da benim yangınımı körüklememek için susuyorlarmış. Şimdi de onlara karşı vicdan azabı hissediyorum. Kardeşim abla Mete hakkında konuşmuyoruz diye onu unuttuk sanma, o bizim her zaman aklımızda, babam sürekli mezarını ziyaret ediyor, onu hiç yalnız bırakmıyor, senin evladın gitti bizim de canımızdan can gitti dedi. Nasıl kötü oldum telefonu kapattığımdan beri ağlıyorum. Özellikle babama çok haksızlık ettim, ona karşı kötü davrandığım da oldu. Oysa babacığım özellikle annem öldükten sonra bize çok düşkün oldu. Bazen insan kendi acısından etrafında olup biteni görmüyor. Hani sizinle de sürekli konuşuyoruz ya kimse bizi anlamıyor diye. Belki sizin yakınlarınız da çok üzülüyorlar ama sizi daha da dertlendirmemek için birşey olmamış gibi davranıyorlardır. Lütfen bir de bu gözle bakın onlara. Sonra benimki gibi vicdanınız sızlamasın.