Bir daha hiç mutlu olamayacağınızı bilseydiniz.
Hiç bir şeyin sizi sevindirmeyeceğini, aldığınız hiçbir haberin iyi haber olamayacağını, yediğiniz içtiğiniz hiçbir şeyin tadının hoşunuza gitmeyeceğini, güneşin ısıtmayacağını, rüzgarın serinletmeyeceğini, çiçeklerin hep başkaları için açacağını ve şarkıların başkalarını coşturacağını bilseydiniz. Nasıl hissederdiniz kendinizi? İşte ben böyle hissediyorum.
Bomboş kaldı içim. Hayallerim, umutlarım ve güzel rüyalarım hep birlikte bir anda terk ediverdiler beni. Bu kadar sevinmeye, mutlu olmaya hakkın yok dediler.
Şimdi hak ettiğimi yaşıyorum. Kötü kaderim bir kez daha hatırlattı kendini bana. Dur bakalım biraz, ben burada durdukça (ki o hep orda), sen mutlu falan olamazsın dedi. Dediği gibi de oldu. Elimi uzatsam tutacaktım mutluluğu o kadar az kalmıştı ama yine aynı son: ÖLUM
Şimdi ölümün soğuttuğu evimizde kötü kaderime ortak ettiğim eşim ve ben birbirimize sokulup ısınmaya çalışıyoruz ama soğuk işte hep soğuk giderek daha soğuk bu ev, bu hayat.
Yitirdiklerimle birlikte bir daha geri dönmemek üzere beni terk eden umutlarım. Nerdesiniz?
Acılarımız bu kadar ağırken, yaralarımız bu kadar derinken, yüreğimizin orta yeri kanayıp dururken güzel günlerin gelmesini ummak ne kadar anlamsızsa, geçmişi özlemek geçici mutluluklarımızı hatırlayıp avunmaya çalışmak da o kadar saçma geliyor şimdi.
Bırakmak zorunda kaldığımız minicik elleri tekrar tutabilmek mümkün değilse, hayal ettiğimiz hiç bir şey gerçeğe dönüşmeyecekse, gittiyse giden, kaldıysa geriye koca bir boşluk nasıl umutlanır insan? Nasıl bir gün yeniden sevinebileceğini, en azından iyi hissedebileceğini düşünür? Hayat bize gri gölgelerinden başka neyi sunabilir artık?
Kaderin bize vereceği tek güzel şey başka bir dünyada meleklerimizin minik ellerini tutacağımız o vuslat günüdür. Gözlerimizin önünden silinecek o gün tüm bu gri tonlar ve yerlerini çocukken okuduğumuz masalların renkleri alacak. O gün bir masal günü olacak aslında. Masal kadar güzel, masal kadar masum ve berrak olacak. Gerçeğe dönüşen bir masal olacak bizimki. Bütün gerçekliğiyle yaşanacak. Bunu bir tek biz bir de melekler görecekler. O minicik ellerle buluşunca ellerimiz, kapanacak yüreklerimizdeki kanayan yaralar. İşte o zaman hatırlanacak sevinmek ve umut etmek. Doya doya koklayınca onları ne güzel kokarmış aslında çiçekler diyeceğiz. Saçlarını okşayınca ne güzelmiş dokunmak diyeceğiz. İlkbaharın renkleri olacak her tarafta. Sarılıp sonsuz özlemle bağrımıza basınca işte yaşamak diyeceğiz.
O masal günü elbet gelecek. Sessizce akan gözyaşlarımızla bekleyeceğiz. O gün bu dünyadaki kaderimiz bu dünyada kalacak artık bizi mecburen rahat bırakacak.
Sonrası sonsuz sevinmek olacak. O masal günü elbet gelecek. Biz o günü göreceğiz.
Hiç bir şey azaltmayacak sevincimizi. Karabulutlar sarmayacak mutluluğumuzu. Birden ölüme kesmeyecek hava. Üşümeyeceğiz, hep ilkbahar olacak. Korkmayacağız yitirivermekten. Hep birlikte olacağız, hep güleceğiz, oynayacağız. Boşluktan ibaret olmayacak içimiz. Kalbimiz dolu dolu neşeyle çarpacak. Bize anlamlı bakan minik gözler olacak Gözgöze olacağız.
O masal günü elbet gelecek. Biz o günü göreceğiz.a.s.