Haklısın arkadaşım ben senin korkularını ve endişeni çok iyi anlıyorum. Hepimiz farklı faklı nedenlerle bebeklerimizi kaybettik ve bir dahaki gebeliğimizin nasıl geçeceğini, yine aynı sorunların tekrarlanıp tekrarlanmayacağını bilmiyoruz. Ben de korkuyorum. Bir yanım tekrar anne olmak için yanıp tutuşurken diğer yanım korkularla boğuşuyor. Hatta eşime evlatlık almayı teklif ettim eğer kabul etseydi tekrar hamile kalmak için uğraşmaz o yavrucağı öz çocuğum gibi bağrıma basardım. Ama çabuk pes ettin dedi eşim etrafına bir bak, senden kötü durumda olan ne kadar çok insan var neden bu kadar çabuk bırakıyorsun mücadeleyi dedi. Ben buradaki insanlardan kabullenmeyi, pes etmemeyi, umut etmeyi öğrendim. Ravza mesela 4 bebeğini kaybetmiş erken doğumla ama yine de geleceğe umutla bakıyor. Pes etmeyeceğim, korkularımın beni yenmesine izin vermeyeceğim. Böyle köksüz ağaç gibi yaşamak istemiyorum. Hiç anneliği tatmadan önce çocuk sahibi olmak benim için bu kadar önemli değildi ama artık hayatımın merkezi oldu. Eğer hayatımın boyunca bir daha hiç çocuğum omayacağını bilsem şu an ölmeyi tercih ederim. Biliyorum ki bütün arkadaşlarım böyle düşünüyor bu yüzden tekrar anne olmanın yollarını arıyorlar. Evet korkularını çok iyi anlıyorum ama bir süre sonra içindeki sese sus diyemiyeceğini düşünüyorum. Bunları konuşmak için daha çok erken canım. Geleceğin bize neler getireceğini yaşayarak görelim.
Canım ben doğum yapalı 9 ay oğlumu kaybedeli 6,5 ay oldu. Nasıl atlattın dersen, hala atlatamadım. Zaten böyle bir şeyi atlatabilmek mümkün değil. Bu acı biz yaşadığımız sürece bizimle bir var olacak. Başka çocuklarımız olsa bile her zaman kaybettiğimiz bebeklerimizin yokluğunu hisseceğiz. Yani acı asla yok olmuyor ama zamanla şiddeti azalıyor. Ben de günlerce evden dışarı çıkmadan, hiçkimseyle konuşmadan, üstümü değiştirmeden, saçımı taramadan, tek lokma yemek yemeden, hatta oturduğum koltuktan bile kalkmadan yaşadım. Hayatım böyle devam edecek, o koltuğun üzerinde acıdan ölmeyi bekleyerek günleri geçireceğim sanıyordum ama zamanla hayatın içine karışmaya başlıyorsun. Zaman acını yok etmiyor ama bu acıyı kabullenerek, onunla birlikte yaşamayı öğretiyor. Asla eski sen olamıyorsun ama bir şekilde şimdiki halinden daha normal bir hale geliyorsun. Benim hala ağlama krizlerim oluyor, hala kafamdaki düşünceleri atmak içinçok çaba sarfetmem gerekiyor ama bunların yanında artık kendimi tekrar deneyebilecek kadar cesaretli, korkularımı yenebilecek kadar mücadeleci hissediyorum. Kendinize biraz zaman tanıyın arkadaşlarım. Bizim kendi kendimize başaramadıklarımızı zaman hallediyor.