deliler gibi isteyerek hamile kaldığım meleğimle tam 34 hafta geçirdik beraber, hiç sorun yaşamadan.."allahım" diyordum, "midem bile bulanmadı, şeker yok, tansiyon yok, rahat hareket ediyorum, bebeğim hep 2 hafta önden gidiyor, doktorlar maşallah diyor,herşey okadar doğal akışında ve sorunsuz gidiyor ki, ben normal doğum yapmalıyım" ahh nereden bileceğim ki!
28 nisanda (34+0) karnımda bir ağrıyla uyandım, meleğimin odasına girdim,"çok az kaldı bebeğim,yakında kavuşuyoruz" dedim, eşim mutfakta kahvaltı hazırlıyor şarkı söyleyerek.ben hep kabız olduğum için gaz ağrısıdır diyorum..ama geçmediği gibi artıyor ve karnım semsert olmaya başlamış, bebeğimin hareketlerini hissetmiyorum..doktoru aradım, anlattım. en yakın hastanede nts ye gir dedi, apar topar çıktık..yolda artık yolunda gitmeyen birşey olmadığını anladım, bunlar doğum habercisi bile değil, daha da kötü birşey diye düşünüyordum..nst ye girdim, bebeğimin kalp atışları zayıf, ultrasona girdim ve doktor direkt :"kalbi durmak üzere, sezayene alıyoruz" dedi ve ben hiçbirşey anlayamadan kendimi ameliyathanede buldum..yalvarıyorum herkese "nolur kurtarın, acele edin!!!!!"
gözümü açtım, odam kalabalık, anestezinin de etkisiyle habire oğlumu souyorum..cevap hep aynı:"küvezde,biraz kritik"... doktor geldi ve plasentanın erken ayrıldığını ve benim ölümden döndüğümü anlattı.."bebeğim?" diyorum, ilglenmiyor, "doğduğunda ağladı mı?" aklımsıra ciğerleri gelişti mi diye merak ediyorum. "hayır" diyor doktor, "benim işim sizsiniz, ben bebeği bilemem!" offf, gelen giden bana durumun nekadar vahim olduğunu anlatamıyor....bebeğim üniversite hastanesinde, ben eve yakın olan ve acil gittiğimiz başka bir hastanede.. gitmek istiyorum yanına, doktor izin vermiyor..doğum katında yatıyorum, heryerden bebek sesleri, kapı süsleri, kahkahalar..ben öleceğim gibi hissediyorum..eşim bir benim yanımda bir oğlumuzun,parçalanıyor gözlerimin önünde..2700gr doğduğunu öğrenip seviniyorum, gurur duyuyorum onunla, ama bilmiyorum ki doktorlar "bu sabahı çıkaramaz" diyorlarmış!! 3 gün dayandı...ama bebeğim bu dünyaya veda etmeden beni bekledi. ben taburcu oldum, hemen yanına koştum, aşık oldum ona görür görmez..her yerinde kablolar, cihazlar.. okadar kötü bir manzaraydı ki, ama benim tek düşnebildiğim "allahım, nekadar güzel" di..... ben onun yanından annemin zoruyla eve döndüm ve bir haber geldi: "ilk kez kendi kendine, hafif hafif nefes alıyor" diye..eşim elinde telefon yere yığıldı, mutluluktan ölüyoruz..nekadar sürerse sürsün bu işkence, razıyız, yeterki sağlıkla çıkalım oradan..hayaller kuruyoruz, davullarla zurnalarla çıkacağız küvezden, bir saniye susmadan dua ediyoruz..hemen ertesi gün birkez daha gittim yanına, ona varlığım hayat katıyordu resmen. ben yanına gittikten sonra nefes almıştı bebeğim.. koşarak gittim !! bir gittim ki rengi mosmor, irkildim, dünkü pespembe meleğimin rengine inanamadım, yine makinalar!!..meğer o sabah 2 kez kalbi durmuş bana çok sonra söylediler..doktora sordum,"dün nefes alıyordu ama" dedim..soğuk soğuk şöyle dedi:"bebek karnınızda bir süre oksijensiz kalmış,beyni, böbreği, ciğeri hep hasarlı! hayırlı olan yaşaması değil!!!" enkazım çıktı yanından..yine annemin zoruyla eve döndüm ve o korkunç haber geldi hemen benim ardımdan! ahhhhh!!!
sonra da zaman durdu işte! takvimler ilerlemiyor, hayat akmıyor !