Çok sağ ol canım sana da geçmiş olsun benimki bir anda oldu bir gece sancilandim sabaha kadar bekledim meğer doğum sancısı imiş nereden bileyim sabah doktora gittim çocuğun kafası gelmiş doğmak üzere dedi o kadar büyük bir şok yaşadım ki durduramadılar iki gün sonra normal doğum yaptım bebeğim sapasağlamdi ama erken doğduğu için yaşamadı:-( doktor rahim ağzı yetmezliği var gibi dedi 6 ay bekle gebelik için hamile kalınca dikiş atacağız dedi cok korkuyorum:-( senin nasıl oldu canım
canım benim bebğimde gelişim geriliği vardı. 35. hafta da bebeğim stres altında diye hemen sezeryanla aldılar. anne karnında enfeksiyon kapmıştı. çiğerleri hiç gelişmemeişti. verilen ilaçlardan enfeksiyon yüzünden etki etmedi. 4 gün yaşayabildi meleğim ve bu hayattan gitti. aklımda olmayan başıma geldi anlıyacağın. tüm planlarım hayallerim yarım kaldı. şimdi nefes alan ölü gibiyim..
Sağol arkadaşım.ben 21 Haziran'da doğum yaptım.28 Haziran'da oğlumu kaybettim((.bende idrarda protein vardı ama Dr tek başına anlamlı olmadığını gebeliklerde bu tarz şeyleri gördüklerini söyledi.kontrol altındaydı oda ama 17 Haziran'da bebeğimin hareketleri çok azaldı.ben yinede hareket ediyor diye 21 Haziran'da Dr a gittim ve yatış dedi.ben kendimde hemşireyim.öncesindede rahim ağzı yetmezliğinden serklaj işlemi uygulandığından kendi hastanedeki Dr alır taniyorlardı.üniversiteye git orda yeni doğan bakım da daha iyi bakılır dediler gittim.yarım saat içinde sezeryanda aldılar.bebeğimin suyu kalmamıştı.plasenta ayrılmaya başlamıştı.ve yeterli kan akımımda olmadığı için bebeğimde gelişme geriliği vardı ((.genetik tahlilleri de inşallah haftaya Dr a gidip konuşacağım.ne diyecek bilmiyorum artık.rica ederim hem ne kadar hemşire de olsam benim de bilmediğim bi konuydu zamanla öğreniyoruz hepimiz birbirimize sorarak.amin allahım hepimize sağlıklı bebekler nasip etsin inşaalar .
amin canım cümlemize inş. hangi şehirdesin doktorun kim. şimdi yine aynı doktora mı gidiyon yoksa değistirdinmi
merhaba bayanlar
benim bebeğimdede gelişme geriği var .17 haftadan sonra 4 hafta boyunca hiç gelişmemiş ve 280 grda kalmış 17 haftada yaptırdığım 4 lü testlerde zaten AFP 280 çıkmıştı.ama fiziksel olarak bir sorun yoktu.22 haftada doktor gel dedi hiç gelişmediğini öğrendim. Amniyosentez yaptı prof. dünde tekrar bi devlet hastanesine gittim.çünkü prof un umursamaz tavırları beni çok üzdü ve bikaç doktordan daha görüş almak istiyorum. çarşamba amnisosentez sonuçlarım çıkarsa heyete sokacaklar.çok korkuyorum.dün 330 grdı. ama suyu az.çevremde çoğunluk aldırırsın dedi.ama onu yapamayacağımı anladım.yaşamayacağını biliyorum ama bunun kararını ben veremem
Son ana kadar aldırmayabilirsin ama eğer suyun azalmışsa bebeğin sıkıntıya girer bi süre sonra(çünkü benimde gelişme geriliği oluştu ama suyum çok azaldığı için oğlum sıkıntıya girmişti.hareketleri çok azalmıştı ki önceliği hep anneye veriyorlar.bi süre sonra seninde sıkıntıya sokar.zaten almak zorunda kalabilirler (( Allah hakkınızda hayırlısını versin arkadaşım.çok zor bi karar..
merhaba bayanlar
benim bebeğimdede gelişme geriği var .17 haftadan sonra 4 hafta boyunca hiç gelişmemiş ve 280 grda kalmış 17 haftada yaptırdığım 4 lü testlerde zaten AFP 280 çıkmıştı.ama fiziksel olarak bir sorun yoktu.22 haftada doktor gel dedi hiç gelişmediğini öğrendim. Amniyosentez yaptı prof. dünde tekrar bi devlet hastanesine gittim.çünkü prof un umursamaz tavırları beni çok üzdü ve bikaç doktordan daha görüş almak istiyorum. çarşamba amnisosentez sonuçlarım çıkarsa heyete sokacaklar.çok korkuyorum.dün 330 grdı. ama suyu az.çevremde çoğunluk aldırırsın dedi.ama onu yapamayacağımı anladım.yaşamayacağını biliyorum ama bunun kararını ben veremem
Çok geçmiş olsun canım acini çok iyi anlıyorum bu yasadiklarim bana bu hayatın ne kadar boş ölümün ne kadar yakın olduğunu gösterdi insan ne yaşayacağını hiç bilmiyor ben de ne planlar kurmustum ne hayallerim vardı ama...Bu hayatta plan yapmayacaksin bunu öğrendim...artık dua ediyorum elimden başka bir şey gelmiyor Rabbim inşallah bizleri de sevindirir. Ahirete göçen meleklerimizle inşallah kavusacagiz orada,bu dünyada da onların kardeşlerini göndersin allah bizlere.canım benim bebğimde gelişim geriliği vardı. 35. hafta da bebeğim stres altında diye hemen sezeryanla aldılar. anne karnında enfeksiyon kapmıştı. çiğerleri hiç gelişmemeişti. verilen ilaçlardan enfeksiyon yüzünden etki etmedi. 4 gün yaşayabildi meleğim ve bu hayattan gitti. aklımda olmayan başıma geldi anlıyacağın. tüm planlarım hayallerim yarım kaldı. şimdi nefes alan ölü gibiyim..
Ben de kulübe ve bu gruba yeni katıldım ne yazık ki. İlk hamileliğimdi, 21. haftaya kadar hiçbir sorun yaşamadan gelmiştim. Bütün kontrollerden mutlu ayrılıyorduk eşimle. Sadece ilk 14 hafta yoğun şekilde bulantı ve kusmalarım olmuştu. Sürekli yanımda annem ve kayınvaldem kalmıştı çünkü mutfağa dahi giremiyordum. Hatta o kadar rahatsızlık vermişti ki, bu hamilelik hiç de insanların abarttığı gibi mükemmel bir şey değilmiş, hayatım kabusa döndü diyordum. Ama doğanın bir harikasıymış, bir lütufmuş bilemedim.
21+1'deyken sabah hafif ağrı vardı karnımda ama bir süredir kabızlık şikayetim olduğu için ondan kaynaklandığını düşündüm. Ama akıntım da normalden daha yoğundu. İş yerindeyken daha da arttı. Rengi ve kokusunda bir gariplik yoktu, sürekli kontrol ediyordum ama sık sık tuvalete gitmeme neden olacak kadar yoğundu. En son artık küçük bir kan pıhtısı geldi, sonra da akıntıya hafif pembelik bulaşmıştı. Karın ağrım da devam edince doktorumu aradım. O bile ihtimal vermedi başta bir şeylerin ters gittiğine. Korkma atlattın kritik dönemi, en güvenli haftalardasın dedi. Ama ben içime doğmuş olacak ki telefonda çok korkuyorum, içim rahat değil diyordum ağlayarak. Doktorum da hemen muayenehanesine çağırdı, yine hâlâ 'hadi için rahat olsun, bir baktır' demişti.
Arkadaşımla hemen gittik, sonrası zaten hayatımın en kötü günüydü. Yolda artık kasıklarım iyice ağrımaya başlamıştı zaten. Önce diğer doktor baktı ultrasonla. Her şey yolunda dedi, hareket ettiğini görebiliyorduk, kalp atışlarını dinletti, yine çok iyiydi, dakikada 163. Gelişimi de çok iyi dedi, kafasını kalbini ölçtü, önden bile gidiyordu. Sonra nolur nolmaz, bir de vajinal ultrasonla bakalım dedi. İşin rengi o zaman değişti. Doktorun surat ifadesi değişti, biraz sıkıntılı bir durumla karşı karşıyayız. Bir sorunumuz varmış, pek basit bir sorun da değil. Hemen doktorunu arıyorum, sana durumu onun anlatması daha iyi olur dedi. Ondan sonra zaten hiç susmadım, bağıra bağıra ağlıyordum, bir yandan da 'bebek gidecek' diyebiliyordum. Öyle ne kadar yattım bilmiyorum, doktorum geldi, tekrar baktı ultrasonla, sonra bana durumu anlattı.
Kötü ihtimallere kulağımı tıkamıştım, öğrenmek bile istememiştim o zamana kadar, öğrenirsem çağırırım başıma gelir diye. Ama işte ne kadar öğrenmek istemesen de başına gelip öğretiveriyor. Buradaki pek çok kişinin de yaşadığı RAHİM AĞZI YETMEZLİĞİ sorunu varmış bende de.
O sırada eşim de gelmişti. Doktor tahtaya çizerek anlattı bize, normalde rahim ağzı sıkı sıkı kapalı olurmuş. Doğum sırasında sancı ve kasılmalarla açılırmış. Ama benim dokum çok esnekmiş, bebek büyüyüp ağırlaşınca taşıyamamış ve rahim ağzım açılmış. Açıklık 2cm'di. Doktorum acil selvikaj yapılacağını, plasentayı bir süngerle içeri doğru itip rahim ağzıma dikiş atılacağını, böylelikle bebeği BELKİ bir süre daha tutabileceklerini ama şansımızın çok düşük, %20 hatta daha da az olduğunu söyledi. Normalde bu aşamada doktorlar pek selvikaja kalkışmadan normal doğum yaptırıyor ama ben şansımı denemek istiyorum, sonra aklımızda kalmasın keşke yapsaydık demeyelim dedi.
Acilen hastaneye gittik, bir süre odada yattıktan sonra ameliyata alındım. Odam doğum koridorunun en sonundaydı. Pembe mavi renkli süslü kapılardan sedyede kaçınılmaz sonu bilerek, ağlayarak geçtim. Anesteziden önce hatırladığım en son şey, doktorumun elini tutup 'nolur uyandığımda iyi bir haber verin' dediğimdi.
Gözlerimi ameliyathanede açtığımda baygın halde hasta bakıcılara sordum önce 'bebeğim duruyor mu' diye. 'Bizim bilgimiz yok, doktorunuz bilgilendirecek' dediler. Belki on kere sordum aynı cevabı aldım. Asansörde hemşireye sordum defalarca, aynı cevabı aldım. Sonra koridorda doktorumu gördüm, 'olmadı' dedi, sonra zaten bağıra bağıra çırpına çırpına ağlıyordum. Kim bilir, o süslü kapılardan çıkıp baktı, acıdı üzüldü bana insanlar.
Sakinleşince ben doktorum olanları anlattı. Zaten hiç selvikaja başlayamamışlar bile. Anestesizi verdiklerinde idrar kesemi boşaltmışlar, zaten suyum çokta gelmiş, idrar kesesi dolu olunca o tutuyormuş, o da boşalınca suyum gelmiş. Bebek yaşayacak durumda değilmiş. Baygın olunca ben zaten göremedim bile bebeği.
O gece hastanede yattım. Ailem ve iş yerinden iki arkadaşım geldi. Kimseyi görmek istemedim, isteyenleri eşim iyi olmadığımı söyleyerek geri çevirdi. Telefonlara hiç çıkmadım, zaten konuşamıyordum bile ağlamaktan.
Bunlar olalı 3 haftayı biraz geçti. İlk hafta acısı çok daha kötüydü, kabullenemedim, sürekli o güne geri döndüm, her şeyi başa dönüp dönüp tekrar yaşadım, doktorun bana haberi verdiği ana gelince yine aynı acıyla ağladım. Gün geçtikçe azalıyor belki acısı ama geçmiyor. İçimdeki boşluk hissi içimi acıtıyor, sanki vücudumda bir parçam eksilmiş gibi hissediyorum. Hâlâ arada elim karnıma gidiyor. Kızımın kıpırtılarını duyamamak çok acı. Geçirdiğim 5 ayım, gelecekteki bir o kadar da zaman için kurduğum hayaller planlar...
Beni şuanda tek iyi edecek şey yeniden hamile kalmak olacak. Yeniden içimde bir can olduğunu hissetmek. Hem sevinç hem korku dolu bir sürecin beni beklediğini iyi biliyorum ama çok istiyorum yeniden hemen olsun. Bitsin bu bekleme süresi bir an önce. Sanki o zaman bu arayı unutup, hiç yaşanmamış, devam ediyormuş her şey gibi hissedeceğim.
Çok uzun yazdım biliyorum. Kimseyi sıkmak istemem, sadece bir çırpıda beni anlayan insanlara yaşadıklarımı anlatmak istedim. Yazarken bir daha yaşadım, ağladım.
Günlerdir forumda bu ve benzer konularda yazılanları okuyorum ağlayarak. İnsan başına gelmesinden korkarak kaçıyor bilmekten ama şimdi görüyorum ki ne kadar zorluk çekenler, belki daha da acısını yaşayanlar var. Bir yandan yalnız olmadığını bilmek iyi geliyor insana, bir yandan da insanların yaşadıklarına da üzülüyorsun kendi acının yanında. Her şeye rağmen terapi gibi.
Bundan sonra ben de buralardayım gibi görünüyor. Pazartesi günü doktor randevum var. Hem kontrol hem de aklımdaki her şeyi soracağım bir seans olacak. Buradan da paylaşımda bulunup kafasında soru işareti olanlara yardımcı olmaya çalışacağım.
Merhabalar öncelikle çok geçmiş olsun hemen hemen aynı şeyleri yasamisiz ben de 21 haziranda kaybettim oğlumu 24 haftalikti acini çok iyi anlıyorum benim de aglamadan geçirdiğim bir günüm bile yok:-( senin dediğin gibi benim de hiçbir problemim yoktu bebeğim çok sağlıklıydi son zamanlarda akintim fazlalasmisti ve bir gün de hafif kanlı geldi doktora gittim sorun yok dedi iki hafta sonra bir kez daha kan geldi tekrar doktora gittim yine sorun yok dedi ama sadece iki gün sonrasında sancı başladı sabaha kadar devam etti sabah kalkıp gittim ama her şey için çok geçti:-( doğum çoktan başlamıştı iki gün geciktirebildiler sonra doğum yaptım sapasağlam yavrum gitti ellerimden doktor bana da rahim ağzı yetmezliği dedi sonraki gebeliğin serklaj yapılacak dedi şu an ben de hamile kalmayi çok istiyorum ama çok da korkuyorum doktor 6 ay bekle dedi ama zaman geçmiyor. .senin de dediğin gibi karnımda ki boşluğa alisamiyorum aynaya bakmak istemiyorum göğsümden hala süt geliyor o kadar zor ki dayanmak...doktorla gorustukten sonra beni de bilgilendirirsen sevinirim
canım benim başın sağolsun allahım bir daha aynı acıları yaşatmasın. yalnız olmadığını bil ben doğuma 40 gün kala bebeğimi kaybettim. 2 ay oldu ama cısı geçmiyor. heleki benimle aynı dönem olup bebğini sağlıkla kucağına alanları görünme daha da kötü oluyorum. birbirimize destek olup aşıcaz bu zor günleri.Ben de kulübe ve bu gruba yeni katıldım ne yazık ki. İlk hamileliğimdi, 21. haftaya kadar hiçbir sorun yaşamadan gelmiştim. Bütün kontrollerden mutlu ayrılıyorduk eşimle. Sadece ilk 14 hafta yoğun şekilde bulantı ve kusmalarım olmuştu. Sürekli yanımda annem ve kayınvaldem kalmıştı çünkü mutfağa dahi giremiyordum. Hatta o kadar rahatsızlık vermişti ki, bu hamilelik hiç de insanların abarttığı gibi mükemmel bir şey değilmiş, hayatım kabusa döndü diyordum. Ama doğanın bir harikasıymış, bir lütufmuş bilemedim.
21+1'deyken sabah hafif ağrı vardı karnımda ama bir süredir kabızlık şikayetim olduğu için ondan kaynaklandığını düşündüm. Ama akıntım da normalden daha yoğundu. İş yerindeyken daha da arttı. Rengi ve kokusunda bir gariplik yoktu, sürekli kontrol ediyordum ama sık sık tuvalete gitmeme neden olacak kadar yoğundu. En son artık küçük bir kan pıhtısı geldi, sonra da akıntıya hafif pembelik bulaşmıştı. Karın ağrım da devam edince doktorumu aradım. O bile ihtimal vermedi başta bir şeylerin ters gittiğine. Korkma atlattın kritik dönemi, en güvenli haftalardasın dedi. Ama ben içime doğmuş olacak ki telefonda çok korkuyorum, içim rahat değil diyordum ağlayarak. Doktorum da hemen muayenehanesine çağırdı, yine hâlâ 'hadi için rahat olsun, bir baktır' demişti.
Arkadaşımla hemen gittik, sonrası zaten hayatımın en kötü günüydü. Yolda artık kasıklarım iyice ağrımaya başlamıştı zaten. Önce diğer doktor baktı ultrasonla. Her şey yolunda dedi, hareket ettiğini görebiliyorduk, kalp atışlarını dinletti, yine çok iyiydi, dakikada 163. Gelişimi de çok iyi dedi, kafasını kalbini ölçtü, önden bile gidiyordu. Sonra nolur nolmaz, bir de vajinal ultrasonla bakalım dedi. İşin rengi o zaman değişti. Doktorun surat ifadesi değişti, biraz sıkıntılı bir durumla karşı karşıyayız. Bir sorunumuz varmış, pek basit bir sorun da değil. Hemen doktorunu arıyorum, sana durumu onun anlatması daha iyi olur dedi. Ondan sonra zaten hiç susmadım, bağıra bağıra ağlıyordum, bir yandan da 'bebek gidecek' diyebiliyordum. Öyle ne kadar yattım bilmiyorum, doktorum geldi, tekrar baktı ultrasonla, sonra bana durumu anlattı.
Kötü ihtimallere kulağımı tıkamıştım, öğrenmek bile istememiştim o zamana kadar, öğrenirsem çağırırım başıma gelir diye. Ama işte ne kadar öğrenmek istemesen de başına gelip öğretiveriyor. Buradaki pek çok kişinin de yaşadığı RAHİM AĞZI YETMEZLİĞİ sorunu varmış bende de.
O sırada eşim de gelmişti. Doktor tahtaya çizerek anlattı bize, normalde rahim ağzı sıkı sıkı kapalı olurmuş. Doğum sırasında sancı ve kasılmalarla açılırmış. Ama benim dokum çok esnekmiş, bebek büyüyüp ağırlaşınca taşıyamamış ve rahim ağzım açılmış. Açıklık 2cm'di. Doktorum acil selvikaj yapılacağını, plasentayı bir süngerle içeri doğru itip rahim ağzıma dikiş atılacağını, böylelikle bebeği BELKİ bir süre daha tutabileceklerini ama şansımızın çok düşük, %20 hatta daha da az olduğunu söyledi. Normalde bu aşamada doktorlar pek selvikaja kalkışmadan normal doğum yaptırıyor ama ben şansımı denemek istiyorum, sonra aklımızda kalmasın keşke yapsaydık demeyelim dedi.
Acilen hastaneye gittik, bir süre odada yattıktan sonra ameliyata alındım. Odam doğum koridorunun en sonundaydı. Pembe mavi renkli süslü kapılardan sedyede kaçınılmaz sonu bilerek, ağlayarak geçtim. Anesteziden önce hatırladığım en son şey, doktorumun elini tutup 'nolur uyandığımda iyi bir haber verin' dediğimdi.
Gözlerimi ameliyathanede açtığımda baygın halde hasta bakıcılara sordum önce 'bebeğim duruyor mu' diye. 'Bizim bilgimiz yok, doktorunuz bilgilendirecek' dediler. Belki on kere sordum aynı cevabı aldım. Asansörde hemşireye sordum defalarca, aynı cevabı aldım. Sonra koridorda doktorumu gördüm, 'olmadı' dedi, sonra zaten bağıra bağıra çırpına çırpına ağlıyordum. Kim bilir, o süslü kapılardan çıkıp baktı, acıdı üzüldü bana insanlar.
Sakinleşince ben doktorum olanları anlattı. Zaten hiç selvikaja başlayamamışlar bile. Anestesizi verdiklerinde idrar kesemi boşaltmışlar, zaten suyum çokta gelmiş, idrar kesesi dolu olunca o tutuyormuş, o da boşalınca suyum gelmiş. Bebek yaşayacak durumda değilmiş. Baygın olunca ben zaten göremedim bile bebeği.
O gece hastanede yattım. Ailem ve iş yerinden iki arkadaşım geldi. Kimseyi görmek istemedim, isteyenleri eşim iyi olmadığımı söyleyerek geri çevirdi. Telefonlara hiç çıkmadım, zaten konuşamıyordum bile ağlamaktan.
Bunlar olalı 3 haftayı biraz geçti. İlk hafta acısı çok daha kötüydü, kabullenemedim, sürekli o güne geri döndüm, her şeyi başa dönüp dönüp tekrar yaşadım, doktorun bana haberi verdiği ana gelince yine aynı acıyla ağladım. Gün geçtikçe azalıyor belki acısı ama geçmiyor. İçimdeki boşluk hissi içimi acıtıyor, sanki vücudumda bir parçam eksilmiş gibi hissediyorum. Hâlâ arada elim karnıma gidiyor. Kızımın kıpırtılarını duyamamak çok acı. Geçirdiğim 5 ayım, gelecekteki bir o kadar da zaman için kurduğum hayaller planlar...
Beni şuanda tek iyi edecek şey yeniden hamile kalmak olacak. Yeniden içimde bir can olduğunu hissetmek. Hem sevinç hem korku dolu bir sürecin beni beklediğini iyi biliyorum ama çok istiyorum yeniden hemen olsun. Bitsin bu bekleme süresi bir an önce. Sanki o zaman bu arayı unutup, hiç yaşanmamış, devam ediyormuş her şey gibi hissedeceğim.
Çok uzun yazdım biliyorum. Kimseyi sıkmak istemem, sadece bir çırpıda beni anlayan insanlara yaşadıklarımı anlatmak istedim. Yazarken bir daha yaşadım, ağladım.
Günlerdir forumda bu ve benzer konularda yazılanları okuyorum ağlayarak. İnsan başına gelmesinden korkarak kaçıyor bilmekten ama şimdi görüyorum ki ne kadar zorluk çekenler, belki daha da acısını yaşayanlar var. Bir yandan yalnız olmadığını bilmek iyi geliyor insana, bir yandan da insanların yaşadıklarına da üzülüyorsun kendi acının yanında. Her şeye rağmen terapi gibi.
Bundan sonra ben de buralardayım gibi görünüyor. Pazartesi günü doktor randevum var. Hem kontrol hem de aklımdaki her şeyi soracağım bir seans olacak. Buradan da paylaşımda bulunup kafasında soru işareti olanlara yardımcı olmaya çalışacağım.
Çok üzüldüm. Demek ki akıntı fazlalığı bir belirti olabiliyor. Benim de son 2-3 gün özellikle çok artmıştı. Bilseydim o zamandan giderdim. Şimdi acaba o zamandan gitsem, açılma fark edilir miydi, kurtulur muydu diyorum. Doktorunun seni geri göndermiş olmasına çok şaşırdım ve kızdım ama tabi belki de o sırada açılma olmamış mıydı da acaba anlayamadı. Benim de aklımda soru işaretleri var aslında. Bu hep aynı haftalarda ortaya çıkıyor, 20'li haftalarda bebek ağırlaşınca. O zaman en azından 17-18'de belki sık kontrolle tespiti mümkün olmuyor mu acaba? Doktorumun söylediği, ilk gebelikte kayıp olmadan böyle bir sorunumun olup olmadığını anlayamazmış kimse. Senin durumunda da doktorunun seni geri göndermiş olması bu durumu doğruluyor mu o zaman bilemedim. Ama bu forumda ilk gebeliğinde durumu farkedilenler de var gibi öncesini tam takip edemesem de.
Neden 6 ay süre verdi? Sezeryan mı oldun? Bana doktorum hastanede 3 ay dedi ama şuan bana o bile çok uzun geliyor. Ama Pazartesi gittiğimde yapılacak testler süreyi uzatır diyecek diye çok korkuyorum. Senin de bilgin olsun, kan pıhtılaşması da bir ihtimal olabiliyormuş ani bebek kayıplarında. Hastanede bunu da söylemişti doktorum, ona da bakıcaz diye. Ben başka ne test varsa istemeyi düşünüyorum ama genetik vs. ne varsa. Aynı şeyi tekrar yaşamak istemiyorum. Göğsünden süt geliyormuş, çok üzüldüm. Bana hastanede gelebilir dediklerinde bile ayrı bir sebep olmuştu ağlamama. Süt gelirse eczaneden bandaj alıp göğüslerini sımsıkı sar demişti hemşireler. Aklında olsun, daha süren var ama tekrar hamile kalabilmek için sütün kesilmesi lazım.
Pazartesi doktordan gelince paylaşırım yine söylediklerini.
canım benim başın sağolsun allahım bir daha aynı acıları yaşatmasın. yalnız olmadığını bil ben doğuma 40 gün kala bebeğimi kaybettim. 2 ay oldu ama cısı geçmiyor. heleki benimle aynı dönem olup bebğini sağlıkla kucağına alanları görünme daha da kötü oluyorum. birbirimize destek olup aşıcaz bu zor günleri.
Benimde 21+3 te açıklığım oldu ama çok kısa sürede bi anormallik olduğunu düşünüp doğumhaneye gittim.açıklık var yatırıcaz dediler yattım.iki gün sonra üniversiteye sevk edildim ve serklaj uygulandı.herşey iyi gidiyordu ki ağır preeklampsi tanısıyla 28+1 de sezeryanda alındım ve oğlum 7 gün yaşadı(.diyeceğim o ki yiyecek ekmeği yoksa ne yaparsınız yapın olacak olan oluyor ((.lütfen kendinizi keşkelerde üzmeyin.
Biz duyunca cok sevindik ama hevesle anlatamadim kimselere sanki bisey olcak gibi 3 ay yaymayalim etrafa dedim cok isteyince cok sevinince bisey olcakmis gibi hissederim hep 3 ay bekledik sonra söyledik hatta cok fazla soylemedik karnim bile oyle cok belli olmuyordu gomlegim gizliyordu 3 aydan sonra rahatladik 2li test guzel hersey yolunda ama ufaklik cinsiyeti gostermiyodu 19. Haftada ogrendik 20. Haftada ayrintili ultrason ve bir suru anomali aldirilmali yasamaz oysa ne cok dua etmistim oyle sevinmemistim cok cok neden boyle oldu bu kadar dikkat ederken neden ben etmeyenlerse hala devam ediyorlar hamileliklerine yapicsk bisey yok kabullendik allahim birdaha yasatmasin bu aciyiçok üzüldüm, başın sağolsun. İlk 3 ay zaten riskli, çok heveslenmeyin, üzülürsünüz sonra diye uyarıyor doktorlar. Bu süre içinde de kayıp çok zordur eminim ama en azından kendini hazırlıyorsun. Biz de 3 ay dolana kadar hakkında çok konuşmamaya bile çalışmıştık eşimle. Ama bu süreyi atlatınca sanki artık riskli dönem bitti, bir şey olmaz gibi geliyor. Etrafımdakiler duyunca da hep 'ama senin 5 aydı, riskli dönem bitmişti, noldu ki' diye şaşırdı. Bu dönemi atlatınca aniden böyle bir şeyin olması, tam da kıpırtılarıyla varlığını her an hissettirirken gidivermesi çok zor. Alışıyorsun. Hele seninki gibi seninle daha uzun süre kalmışken, doğuma da az kalmışken kaybetmek eminim çok daha zordur. Herkesin acısı kendine tabi ama büyük kayıplara daha çok üzülüyorum. Karnının boşalıvermesi fena. Umarım senin için en uygun zamanda yeniden hamile kalıp, bu kez alırsın bebeğini sağlıkla kucağına.
Anlatırken üzülmezsen eğer senin kayıp nedenin neydi?
Çok üzüldüm. Demek ki akıntı fazlalığı bir belirti olabiliyor. Benim de son 2-3 gün özellikle çok artmıştı. Bilseydim o zamandan giderdim. Şimdi acaba o zamandan gitsem, açılma fark edilir miydi, kurtulur muydu diyorum. Doktorunun seni geri göndermiş olmasına çok şaşırdım ve kızdım ama tabi belki de o sırada açılma olmamış mıydı da acaba anlayamadı. Benim de aklımda soru işaretleri var aslında. Bu hep aynı haftalarda ortaya çıkıyor, 20'li haftalarda bebek ağırlaşınca. O zaman en azından 17-18'de belki sık kontrolle tespiti mümkün olmuyor mu acaba? Doktorumun söylediği, ilk gebelikte kayıp olmadan böyle bir sorunumun olup olmadığını anlayamazmış kimse. Senin durumunda da doktorunun seni geri göndermiş olması bu durumu doğruluyor mu o zaman bilemedim. Ama bu forumda ilk gebeliğinde durumu farkedilenler de var gibi öncesini tam takip edemesem de.
Neden 6 ay süre verdi? Sezeryan mı oldun? Bana doktorum hastanede 3 ay dedi ama şuan bana o bile çok uzun geliyor. Ama Pazartesi gittiğimde yapılacak testler süreyi uzatır diyecek diye çok korkuyorum. Senin de bilgin olsun, kan pıhtılaşması da bir ihtimal olabiliyormuş ani bebek kayıplarında. Hastanede bunu da söylemişti doktorum, ona da bakıcaz diye. Ben başka ne test varsa istemeyi düşünüyorum ama genetik vs. ne varsa. Aynı şeyi tekrar yaşamak istemiyorum. Göğsünden süt geliyormuş, çok üzüldüm. Bana hastanede gelebilir dediklerinde bile ayrı bir sebep olmuştu ağlamama. Süt gelirse eczaneden bandaj alıp göğüslerini sımsıkı sar demişti hemşireler. Aklında olsun, daha süren var ama tekrar hamile kalabilmek için sütün kesilmesi lazım.
Pazartesi doktordan gelince paylaşırım yine söylediklerini.
Canım sana şunu söyleyeyim insanın başına gelecek bir şey varsa hiçbir şekilde önüne geçilemiyor hani derler ya olacak ile öleceğe çare bulunmaz diye o yüzden hiç kendini suçlama 2 gün önce de gitsen sonuç değişmeyecekti çünkü o bebeğin ömrü yokmuş.Bak ben sana yaşadıklarımı anlatayım:Ben ilçede yaşıyorum her ay kontrole il merkezinde bir doktora gidiyordum bazen de ilçedeki doktora gidiyordum her ikisi de çok iyi diyordu.Bir kez bile düşük yahut erken doğum riski var demediler o yüzden çok rahattım.Ta ki 22.haftaya gelene kadar...O hafta benim akıntım bir anda arttı tıpkı balgam gibi geliyordu bir hafta devam etti bir gün hafif kanlı geldi.Hemen ilçedeki doktora gittim.Doktor hem karından hem vajinadan ultrasonla baktı her şey normal ama akıntı için fitil vereyim dedi ben o fitili bir hafta kullandım akıntı iyice arttı.İldeki doktora gideyim dedim o da izne çıkmış bir hafta daha bekledim bir sabah uyandım yine biraz kan gelmiş hemen yine ilçedeki doktora gittim yine baktı hem karından hem vajinadan bir şey yok dedi ve gönderdi beni.İki gün sonra akşam kasıklarıma bir sancı girdi ben de doktor daha iki gün önce baktı diye önemsemedim.Sabah 5 te uyandım sancı devam ediyor anladım ters giden bir şeyler olduğunu ağlayarak hemen ildeki doktora gittim.Doktor baktı ve bu çocuk doğdu doğacak kafası gelmiş bu zamana kadar neredeydin demez mi şok oldum doktor kızdı sabaha kadar beklenir mi diye hemen yatırdılar beni iğneyi serumu dayadılar iki gün boyunca.Ama üçüncü gece yoğun bir kanamayla uyandım doktoru çağırdık artık yapacak birşey kalmadı doğuracaksın dedi((yıkıldım o an bağıra çağıra ağlıyorum...suni sancı verip normal doğum yaptırdılar ve sapasağlam yavrum karnımdan çıkıp kabre girdi (((doktora sebebini sorduğumda rahim ağzı yetmezliği dedi ben de iki gün önce ilçedeki doktorun baktığını söyledim o gün buraya gelseydin kurtarabilirdik neden gelmedin dedi ((ilçedeki doktora çok kızdım nasıl fark etmez diye hem de kafam çok karışık acaba yetmezlik var mı yok mu varsa iki gün önce belli olmaz mıydı ya da gerçekten doktor mu anlamadı bilemiyorum.Düşün düşün aklımı oynatacağım.Gecen gün başka bir doktora gittim o da 3 ay dolunca gel testlerini yapalım sebebini araştıralım dedi.ama işin kötü tarafı rahim ağzı yetmezliği hamile olmadan anlaşılmıyormuş yani şu an kime gidersem gideyim bana rahim ağzı yetmezliği var ya da yok diyemeyecek ancak tekrar gebe oldugumda belli olacak ....senin de dediğin gibi madem hamile iken anlaşılıyor neden rahim ağzı uzunluğunu düzenli olarak ölçmüyor bu doktorlar illaki ilk bebeği kayıp mı etmek lazım...gittiğim doktorlar bebek için 6 ay bekle dedi normalde 3 ay ama 6 ay daha iyi olur dediler ben beklemeyi düşünüyorum vücudum toparlansın aynı şeyleri yaşamaktan çok korkuyorum..evet senin de dediğin gibi zaman geçmiyor gün sayıyorum hemen hamile kalmak istiyorum ama çok da korkuyorum.Rabbim bir daha böyle acılar yaşatmasın inşallah..şimdi kendime iyi bir doktor arıyorum buradaki arkadaşlar perinatoloğa gitmeyi öneriyor inşallah iyi birini bulurum inan doktorlara da güvenim kalmadı...ikinci gebelikte 12-16.haftalarda serklaj yapılacakmış ama onun da riskleri varmış internetten araştırdığıma göre o yüzden çok tedirginim (sütüm kesilsin diye ilaç kulandım ama hala biraz geliyor içim öyle acıyor ki herkes sütünü arttırmak için uğraşırken ben kesmek için uğraşıyorum (((senin testlerini de mi 3 ay dolunca yapacaklar?senin de 2.gebeliğinde serklaj yapılacak dedi mi doktor
Okudukça çok üzülüyorum. Benim aniden oldu bitti, hep bir günü düşünüyorum yeniden yeniden. Sen bir süre yaşamışsın korkuyu tedirginliği. Çok daha zormuş. Doğum sırasında bakıp anlamamışlar mı ki ray olup olmadığını? Of kendim yaşamış gibi meraklandım ben de aklıma acabalar geliyor benim de. Ama sen yeterince yaşamışsın daha da üzmek istemem. Benim de kafam karışık ama yarın doktoruma sorunca umarım biraz olsun aydınlanırım. Kafamı karıştıran konular şunlar:
İlk keseye vajinal ultrasonda bakılıyor. Birinden duyduğum o sırada servik boyu ölçülüp risk anlaşılabiliyor, gözetim altında tutulup 18'de falan hunileşme olursa acil serklaj yapılıyor. Öyle midir?
Akıntıdaki aşırı yoğunlaşma ray belirtisi mi? Öyleyse bu konuda uyarılmalı değil miydik?
Serklajın riskleri var mı, neler? Bebeğe zarar verme, enfeksiyon, dikişlerin patlayıp yine kayıpla sonuçlanma? Burada bir arkadaşın bana yazdığı şuydu, o tür risklerle karşı karşıya kalanlar acil serklaj olanlar, işte daha geç haftalarda. 12-13. haftalarda yapılan serklaj genelde başarılı sonuçlanıyor, o tür riskler az dedi.
Bir de aklımda o son gün, önce karından sonra vajinadan baktı doktor ultrasonla. Alttan baktıktan sonra eliyle baya bir zorladı. Acaba bu da açılmayı artırmış mıdır? Böyle müdahalenin de kayba yol açabileceğini yazıyor bazıları.
Bana ne testleri yapılacak, ne zaman yapılacak bilmiyorum. Sadece doktorumun söylediği, 'artık sen benim için 1. derecede riskli gruptasın. Her şeye detaylı bakıcaz. Kan pıhtılaşması özellikle böyle sonuçlar doğurabiliyor. Ona bakıcaz özellikle' dedi. Bakalım yarın öğrenirim herhalde.
Serklaj dedi evet. Sanırım bizim durumumuzda serklaj kaçınılmaz çünkü yapısal bir sorun bu, doku zayıf esnek. Bebek ağırlaşınca taşıyamıyor. Serklajdan sonra da yatak istirahati dedi. Ne derece onu da sorucam. Buradaki arkadaşlar genelde wc ve tuvalet için kalktıklarını, onun dışında genelde yattıklarını yazmışlar. Benim en çok korktuğum şeylerden biriydi, başıma geldi. Ama yatanlar gözünüzde büyütmeyin, bebek için bir şeyler yaptığınızı düşünüp içiniz rahatlıyor diyor.
Yazmış mıydın unuttum, senin ne kadar oldu kaybedeli? Bakalım ben şuan rahim toparlamış, 3 ay beklemene gerek yok belki der diye umut içerisindeyim.
Neyse umarım sorularım cevabını tatmin edici şekilde alırım yarın. Buradan da paylaşırım belki sana da faydalı olur.
çok üzüldüm, başın sağolsun. Ilk 3 ay zaten riskli, çok heveslenmeyin, üzülürsünüz sonra diye uyarıyor doktorlar. Bu süre içinde de kayıp çok zordur eminim ama en azından kendini hazırlıyorsun. Biz de 3 ay dolana kadar hakkında çok konuşmamaya bile çalışmıştık eşimle. Ama bu süreyi atlatınca sanki artık riskli dönem bitti, bir şey olmaz gibi geliyor. Etrafımdakiler duyunca da hep 'ama senin 5 aydı, riskli dönem bitmişti, noldu ki' diye şaşırdı. Bu dönemi atlatınca aniden böyle bir şeyin olması, tam da kıpırtılarıyla varlığını her an hissettirirken gidivermesi çok zor. Alışıyorsun. Hele seninki gibi seninle daha uzun süre kalmışken, doğuma da az kalmışken kaybetmek eminim çok daha zordur. Herkesin acısı kendine tabi ama büyük kayıplara daha çok üzülüyorum. Karnının boşalıvermesi fena. Umarım senin için en uygun zamanda yeniden hamile kalıp, bu kez alırsın bebeğini sağlıkla kucağına.
Anlatırken üzülmezsen eğer senin kayıp nedenin neydi?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?