burada yazılan duygular o kadar tanıdık ki. her okuyuşum da evet aynı benim hissettiklerim diyorum. yaşadıklarımı düşünüyorum bazen, ben miyim bunları yaşayan diyorum. ben de canım bişeye sıkılınca diyorum evet şimdi bebeğim yanımda olurdu sarılırdım ona sımsıkı unuturdum tüm sıkıntılarımı. ama şimdi sıkıntım ikiye katlanıyor. günler, haftalar, yıllar hızlı bir şekilde geçsin istiyorum.
hamileliğimin 7.haftasında kalbini görememişti doktor, sağlıksız gebeliğe benziyor, 3 gün sonra gelin yine göremezsek tahliye ederiz dedi. kabus gibi geçen 3 gündü. sonra gördük kalbi ve atışını, yine hep tedirginlik vardı, doktora her gidişimizde kalbim küt küt atıyordu, ya bebeğimizin kalp atışını göremezsek diye.o minik kalbi görünce doktorun diğer dedikleri umurumda olmuyordu sanki. 5.ayda yoğun kanamam oldu, yine çok korktuk bebeğimiz gidiyor sandık, o günleri de atlattık, sonra hep erken doğum riski,doğumdan üç gün önce iki günlüğüne hastanede kaldık, eltim aramıştı, hastanede olduğunu öğrendik önemli birşey yoktur inşallah dedi ben de yok önemli değil erken doğum riski var diyeceğime ölüm riski deyiverdim, niye böyle çıktı ağzımdan anlıyamadım ama hiç kötüye yormak istemedim,doğum-ölüm kelimeleri yanyana kullanılıyor zaten dedim ve 34.haftada geldi meleğim, 6 gün kaldı yoğun bakımda, hergün iyiye gidiyordu,hiç aklıma gidişi gelmemişti, ama nedense şu 'boş beşik' isimli kitap geliyordu istemeden zihnime ve zihnen boş beşik diye tekrarlıyordum farkına varmadan......yaşanacak varmış demek, çok zor, bazen biraz daha iyi oluyorum ama çoğu zaman çok zorlanıyorum ve buradaki herkes gibi ben de kimsenin beni anlıyamadığını düşünüyorum, hele ki teselli edeceğim derken bana yeni bebeğin olur unutursun dediklerinde yüreğim paramparça oluyor, ağzıma geliyor demek senin bebeğin ölse unutacaksın demek ama diyemiyorum...