Canım ben seni çok iyi anlıyorum tekrar çocuk istememe kararına da saygı duyuyorum sonuçta bu senin tercihin. Bırak bebek kaybetmeyi tüp bebek sürecinin kendisi bile çok yıpratıcı. Benim kuzenim 3 kere denedi tutmayınca ben artık bu stresi kaldıramayacağım diyerek vazgeçip evlatlığa başvuru yaptı. Sadece senin bu içine kapanmış, dünyadan elini eteğini çekmiş, herşeyden vazgeçmiş halin benim çok kanıma dokunuyor, yazdıklarını okudukça canım yanıyor. O yüzden sana sürekli umut et, vazgeçme diye telkinde bulunuyorum. Belki yüreğinde hala ufacık da olsa bir umut ışığı kalsa hayata katlanman daha kolay olur diye düşünüyorum. Belki ben böyle sürekli vazgeçme diye yazdıkça sen bana sinir oluyorsundur ama ne yapalım içten içe senin için daha farklı bir gelecek hayal ettiğim için bir türlü bunu kabullenemiyorum. Sen ne dersen de kafamdan senin kucağında bebeğinle gülümserkenki resmin aklımdan çıkmıyor. Ne olur bana kızma olur mu çünkü zaman zaman aynı cümleleri kurmaya devam edeceğim. Beni affet ve ne olur sen de benim bu halimi kabul et.
Canım bence sen gitme. Henüz o ortamı kaldırabilecek psikolojide olduğunu düşünmüyorum. Üstelik aynı zamanda hamileymişsiniz hem de ikiz. Ben oğlum öldükten 7 ay sonra eşimin yengesine bebek görmeye gittiğimizde bile bebeğin odasına girdiğim an katıla katıla ağlamaya başladım üstelik o zaman yeniden hamile kalmıştım ama yine de kendimi çok kötü hissettim. Etrafımdaki herkes dondu kaldı kimse ne diyeceğini ne yapacağını bilemedi. Gidip kendini üzme, zor duruma sokma. Bugüne kadar ama kimseye ayıp olmasın, aman kimse üzülmesin diye el gün için yaşadık da ne oldu. Boşver bul bir bahane gitme.