Ah ah.. eşime bunu desem bizim bir hafta kavga sebebimiz olur... yok söz verdik bilmem ne zırvalar.
Valla bende başlarda çok duyardım gelmiyorsunuz lafını hatta kaynanam evlendikten bir ay sonra ortada hiçbirşey yokken gece uyumayıp ağlamış oğlum beni unuttu diye.(her hafta giderdik o zamanlar ben gitmesem bile eşim haftada bir uğrar hala) eşim umursamadı oda konuşmayı kesti öylece.Mesele yemek değil zaten özenmek yani kim olursa olsun böyle özensizlik görmedim ben.Bir ara sütlü kahve yapardı yanında hiçbirşey yok benim şuana kadar gelen misafirime ki gerçekten ayak üstü uğramıştı çok kalmadı diye yaptığım şey kahve ve yanında iki üç çeşit çikolata vb. aparatif çıkardım çok utandım kek falan olsaydı diye o an...İsterse yapabilir kızı ve damadı için kurulan sofralara şahit oldum yani ama yok.Annem eşime acayip değer verir zahmetli güzel bir yemek olsa ona ayırıp yollar kendi için olanı kaçkez önüne koyup ikram etmiştir bilmiyorum ya insanlar çok farklı gerçekten ben ailemden böyle görmedim çok garip...
Halbuki insan ilk önce eviyle mutlu olmalı.yazik ya sümük gibi yapışıyorlar.insanlari huzursuz ediyorlar.kenduleri gelin olmadimi
Benim kaynanam gelinolmuş
evliliğinin birkaç sene sonrası eşini ailesinden koparıp başka şehire gitmiş ne eş ailesi bilmiş ne akrabası evlatlarınıda aynı şekilde yetiştirmiş hala bile görüşmelerini istemiyor
hani desen ki kocası dört dörtlük hiçbirşey yok adamda hiçbir özelliği yok böyle bir adam için o kadar vebale gerek var mıydı diye düşünüyor insan almış başına çalmış yani 
kocasından beklediği ilgiyi sevgiyi başkalarından arıyor hala bir aydır geçmeyen gribi için ilgi bekliyor saçma sapan
o ilgilenmiş ya hani ölüm döşeğinde bile çocuklarını göstermemiş eşinin anne babasına böyle bir insan basit bir hastalık için ilgi bekler hayat çok ilginç gerçekten...
Ya eşim istiyorsa? Cumartesiyi bile zor kabul ettirdim ayda 1 desem cinnet geçirir adam.
Bir de zaten 1 gün diyoruz diyor, e be kadın senin o 1 gün dediğin bizim tatilimiz. Anlayışsız insanlar. Çok hem de.
Bir de kocama anlatabilsem.
Nasıl bitti bu tavırlar?
O zaman çektiklerini şimdi çektirme derdinler.
Gitmedim, inatla da gitmiyorum. Tam olarak bitti diyemem. Şöyle söyliyim; ilk evlendiğimde ( daireler yan yana) her akşam onlara gitmemizi isterdiler, ( eşimle ikimiz çalıştığımız zamanlarda bile),ben de eşim de işten gelince ilk oraya girip ordan kendi evimize geçecekmişiz, her dışarı çıkarken haberdar edip bir isteğiniz var mı diye soracakmışız, ben oraya geçip orda yemek pişirecekmişim, oranın da temizliğini yapacakmışım... bu ve bundan beter neler neler... hepsine karşı koydum tabi eşim de yanımda oşdu yoksa boşanırdık. Şimdi yçbaşka şehire taşınıyoruz atandım. İlâhi adalet...
Zaten iş eşte bitiyor. Benimki ailesine en ufak bir saygısızlık yapmamak adına hep susuyor. Kv kp o yüzden istediği gibi davranıyor. Buna izin vermemeye çalışıyorum. Ama ben vermesem ne fayda...
Eşin onlara tarafsa işin zor ama seni kaybetmekten korkuyorsa biraz gözünü korkut. Boşanmaktan çekinmediğini göster. Nasıl olsa yapmak zorunda algısı silinsin.
Hep açık kapı bırakmaya çalışıyorum ama öyle bi baskı içinde yetişmiş ki daima ailesi haklı. Sanki biz el.. onlara ağzını açıp tek bir kelime edemezken kaynım istediği gibi at koşturuyor. Kimse de ona laf edemiyor. Niye? Çünkü bekar.
Benim kv de de benden önce damadına çektirmiş 2 yıl onu kendi tabiriyle yola getirememiş. Hatta görümcem eşime yanımda dediki, bak ben sana demiştim aynılarını siz de yaşayacaksınız diye, bunu duydum dedim bu kadın arıza. Bana çektirmeye kalkıştı aldı boyunun ölçüsünü. Hâlâ deprem gibi arada hareketleniyor sönüyor. Allah kurtarsın çünkü yaşayan bilir çok zor .
Tek gidince de tek izin günümüzü onlara ayırıyor diye ben istemiyorum canım . Çünkü eşim ayarını bilmiyor. Sabah gider akşam döner çocuğumu da ziyan eder. Yaptıgı için biliyorum. Doğal büyüsün sevdasına salıyor taşa ota, hastalanıyor her geldikten sonra. Kafasının dikine gidiyor her zaman. Orta yol bulamadım ben açıkçası.
