- 13 Temmuz 2017
- 545
- 918
- 103
- Konu Sahibi Kalplizebra
- #1
Herkese merhaba. Öncelikle bu olayı artık kabullenemiyorum gerçekten. 26 yaşındayım eşek kadar olmuş genç bir kızım. Üniversite mezunuyum. İş, aile, ilişki ve arkadaş durumlarında çok stresli bir yıl geçirdim. Şuan insanlardan uzak,kendimi dinleyebileceğim bir tatile o kadar ihtiyacım varki. Kendimi boğulmuş, köşeye sıkışmış ve çok amaçsız hissediyorum. Allah başka dert vermesin fakat şu sıralar tahammülsüzlüğüm, sinir kat sayım, mutsuzluğum tavan yaptı. Tek istediğim 1 haftalığına tatile çıkıp en azından onu yapabilip kafamı dinlemek. Ama gelin görün ki ailem bu duruma sıcak bakmıyor. Söylerken bile komik geldi evet, 26 yaşındayım ve hala kendi ayaklarımın üzerinde gibi hissetmiyorum kendimi.
Ailem aşırı korumacı ve bulunduğum yerden 2 vasıta ile bir yere gidecek olsam bile panik olurlar, engellemeye çalışır, aklıma türlü felaket senaryoları sokarlar. Akşam eve birazcık geç kalsam (ki en geç 10 gibi evde olurum hep) kalbime inecek gibi olur. az biraz keyfim varsa o da kızacaklar diye burnumdan gelir.
Aileler bunu çocuklarının iyiliği için yaptığını düşünüyorlar fakat çok yanılıyorlar. Çocuklarını herşeyden koruyarak onu başına gelebilecek her türlü olumsuzluğa karşı savunmasız bırakıyorlar aslında. Her zaman hayatlarında olmayacaklarını düşünemiyorlar.
Bu düzenden artık çok sıkıldım.
Ailem aşırı korumacı ve bulunduğum yerden 2 vasıta ile bir yere gidecek olsam bile panik olurlar, engellemeye çalışır, aklıma türlü felaket senaryoları sokarlar. Akşam eve birazcık geç kalsam (ki en geç 10 gibi evde olurum hep) kalbime inecek gibi olur. az biraz keyfim varsa o da kızacaklar diye burnumdan gelir.
Aileler bunu çocuklarının iyiliği için yaptığını düşünüyorlar fakat çok yanılıyorlar. Çocuklarını herşeyden koruyarak onu başına gelebilecek her türlü olumsuzluğa karşı savunmasız bırakıyorlar aslında. Her zaman hayatlarında olmayacaklarını düşünemiyorlar.
Bu düzenden artık çok sıkıldım.
Son düzenleme: