Merhabalar
2 yıllık evliyim. Eşimle çok severek evlendik. Normal evlilik aşamasında yaşanan sorunları neredeyse yaşamadık. Benim ailem moderndir çoğu şeyi geleneksel değil de biz nasıl istersek öyle yaptık.
Eşimi çok seviyorum.Eşim özel bi şirkette mühendis. Ben öğretmenim. Yaşantımız çok şükür iyi. Ben mutlu olayım diye her şeyi yapar. Maddi manevi zora sokmaz beni.
İkimiz de aynı memleketliyiz. Ama İstanbul’da ailelerden uzakta yaşıyoruz.
Asıl konuya gelecek olursak, eşim aileme karşı mesafeli. Gerçi tüm insanlara karşı öyledir. Ama benim ailem çok anlayışlı, neşeli, cıvıl cıvıldır. Eşimin ailesi ise öyle değil, herkes kendi başına büyümüş. Kv ilgisizdir.
Ben istiyorum biraz daha samimi olsun ailemle. Ailem, eşim alışsın rahatlasın diye çok şey yapıyor. Ama eşim hala mesafeli, tedirgin, çekingen.
İstanbul’da da kimsemiz yok. Ne arkadaş ne aile.. Bari ailemizi aradığımızda mutlu olalım istiyorum. Sohbet edelim istiyorum. Sohbet ediyor eşim elbette ama çok resmî. Ya da memlekete gittiğimizde benim ailemin yanında daha rahat otursun istiyorum. Eşim ise çok rahatsız gergin bi şekilde oturuyor.
Bana eşimin aile yaşantısı çok ters gelse de yine de onlara gittiğimizde hep gülüyorum sohbet ediyorum. Eşimin benden öyle bi beklentisi yok. Yapmak zorunda değilsin diyor ama ben bunun yapılmasından yanayım.
Çok konuştuk bu konu hakkında hatta kavga bile ettik.. ben ailene karşı samimiyim sohbet ediyorum diyor ama bence hala mesafeli, yani çekiniyor çoğu şeyden.
Başlarda bu konu hakkında konuşunca bana hak verirdi. Tamam daha çok konuşacam derdi. Gerçekten de çabaladı, evet daha konuşmaya başladı ama yine de az konuşuyor bence. Artık bu konuyu açtığımda bana bağırıyor kızıyor. Yanlış mı yapıyorum bilmiyorum..
Ne yapabilirim? Bana yardımcı olum lütfen.
2 yıllık evliyim. Eşimle çok severek evlendik. Normal evlilik aşamasında yaşanan sorunları neredeyse yaşamadık. Benim ailem moderndir çoğu şeyi geleneksel değil de biz nasıl istersek öyle yaptık.
Eşimi çok seviyorum.Eşim özel bi şirkette mühendis. Ben öğretmenim. Yaşantımız çok şükür iyi. Ben mutlu olayım diye her şeyi yapar. Maddi manevi zora sokmaz beni.
İkimiz de aynı memleketliyiz. Ama İstanbul’da ailelerden uzakta yaşıyoruz.
Asıl konuya gelecek olursak, eşim aileme karşı mesafeli. Gerçi tüm insanlara karşı öyledir. Ama benim ailem çok anlayışlı, neşeli, cıvıl cıvıldır. Eşimin ailesi ise öyle değil, herkes kendi başına büyümüş. Kv ilgisizdir.
Ben istiyorum biraz daha samimi olsun ailemle. Ailem, eşim alışsın rahatlasın diye çok şey yapıyor. Ama eşim hala mesafeli, tedirgin, çekingen.
İstanbul’da da kimsemiz yok. Ne arkadaş ne aile.. Bari ailemizi aradığımızda mutlu olalım istiyorum. Sohbet edelim istiyorum. Sohbet ediyor eşim elbette ama çok resmî. Ya da memlekete gittiğimizde benim ailemin yanında daha rahat otursun istiyorum. Eşim ise çok rahatsız gergin bi şekilde oturuyor.
Bana eşimin aile yaşantısı çok ters gelse de yine de onlara gittiğimizde hep gülüyorum sohbet ediyorum. Eşimin benden öyle bi beklentisi yok. Yapmak zorunda değilsin diyor ama ben bunun yapılmasından yanayım.
Çok konuştuk bu konu hakkında hatta kavga bile ettik.. ben ailene karşı samimiyim sohbet ediyorum diyor ama bence hala mesafeli, yani çekiniyor çoğu şeyden.
Başlarda bu konu hakkında konuşunca bana hak verirdi. Tamam daha çok konuşacam derdi. Gerçekten de çabaladı, evet daha konuşmaya başladı ama yine de az konuşuyor bence. Artık bu konuyu açtığımda bana bağırıyor kızıyor. Yanlış mı yapıyorum bilmiyorum..
Ne yapabilirim? Bana yardımcı olum lütfen.