Dun gıttım arkadaslar, bır saat kadar oturup, kalktım.
Kayınvalıdem yemege kalmam ıcın ısrar ettı, ama 'gıtmem gerekıyor' dedım.
Bır anda buzlar erımeyecek, zaten eskısı gıbı kayınvalıdemı benımseyemem.
Fakat cok dusundum, sızın ve aılemın yorumlarını alarak dogru kararı vermeye calıstım.
En sonunda esımı aradım, 'cok kararsızım' dedım.
O da 'annem senı beklıyor, benı aradı' deyınce gıtmeye karar verdım.
Gıtmesem, esıme 'bak ben adım atıyorum oglum ama, o yaklasmıyor' dıyebılırdı.
Esım, bana hak verıyorken su konumda, artık hak vermeyebılırdı.
Benım uzattıgımı dusunebılır, tavırlarında bır degısıklık olabılırdı.
Bırde fark ettım kı, benım kafamda bıraz rahatladı.
Cunku aksı durumda, annesının her yaptıgını esıme elestırı ıle anlatıyordum.
Buda zaman zaman tartısmamıza neden oluyordu.
Esımın ıstedıgı, mesafelı olarak dahı olsa annesı ve babası ıle gorusmem.
Yanı, onlara saygı duymam, kardeslerını kendısıde ıstemıyor zaten.
Eskısı gıbı olabılmem ıcın cok zaman gecmelı, belkıde o zaman hıc gerceklesmeyebılırde.
Eskıden ben derdım esıme, 'hadı annemlere gıdelım' dıye.
Artık boyle olması mumkun degıl.
Evet, gorusecegım fakat fark edılır derecede mesafelı olarak.