Iyi geceler sevgili kk. Size esimle ilgili anlatmak istedigim birtakim seyler var. Uzun olabilir. Ama aklimi kurcaliyor. Belki ben gereksiz takiliyorum ama sizin fikirlerinize ihtiyacim var.
Normalde esimle bir problemimiz yok. Normalden kastim yalniz oldugumuzda basbasa oldugumuzda. Ama baska insanlarin yaninda ben inanilmaz geriliyorum. Ozellikle ailemle gorusmeden once cok geriliyorum. Ya bir tatsizlik olursa diye.
Mesela normalde esimin sorun yapmadigi bir hatayi ailelerimizin yaninda yaparsam kizar soylenir. Hatadan kastim bir sozu yanlis anlama bir esyayi dusurme gibi.
Ailemle kardeslerimle vakit gecirirken sohbet eder esim ama sonra kopar. Telefona dalar. Yanimizda durmaz. Herkes mutfakta is yaparken o gecer iceri oturur. Normalde bana yardim eder. O konuda problem yok.
Amacim kiyas yapmak degil ama kizkardesimin esi hep bizimle durur sohbet eder. Erkek kardesim de esiyle birliktedir hep yanimizda. Ama ben yalnizim. Esim baska bir yerdedir.
Benim ailemden gelen bir davete katilmak icin israr etmem gerekir esime. Gidecegimiz zaman evden cikana kadar oyalanabildigi kadar oyalanir. Hep gec kalir. Herzaman bizi beklerler.
Onun ailesi bizi biryere davet etmez. Annesi gelir bize sik sik. Oturup ayni muhabbetleri edip ikisi de hatta anne baba ogul ucu de telefona dalar.
Esimde alttan almak gibi bir ozellik yoktur. Asla sozunu esirgemez. Karsidaki kirilir yanlis anlar uzulur gibi birsey soz konusu degildir.
Ayrica esim kendi kendine konusuyor bazen. Ozellikle banyodayken sesi gelir. Birisiyle tartisir gibi biriyle konusur gibi. Bir konu hakkinda konusur ama tam anlayamiyorum tabiki soylediklerini. Bazen ayna karsisinda karsisinda birisi varmis gibi konusur mimik yapar.
Surekli benim ismimi soyler. Hatta simdi de banyodan ismimi sesleniyor. Cagirmak icin yada cevap vermem icin degil. Ismimi soylemek ona guc veriyormus.
Gecen gun tiyatroya gittik. Yuruyecegimiz bir yol vardi. Kosar adimlarla yuruyor. Yetisemiyorum yavas diyorum. Spor olur hareket olur deyip dinlemiyor beni. Cikista metroya binecegiz. Metroya kadar yuruduk. Yaklasik yarim saat. Yarim saat boyunca yuruyerek telefon ekranina bakti. Metroya az kala sarji bitti. Cok sinirlendi. Benim telefonu aldi. Hava soguk ama metroya inmedik telefon cekmiyor diye. On dk disarda isinin bitmesini bekledik. Maclara bakiyor. Araba ilanina bakiyor. Isleri de bunlar.
Ayrica tiyatroya gidince foto video cekme surekli. Instagram hikayesine eklemek icin.
Disaridaydik bugun. Geldik eve o telefonda yine herzamanki gibi. Ben de size yaziyorum. Sizce bu anlattiklarimi buyutuyor muyum. Sorun yapmali miyim?
Simdilik aklima gelenler bunlar.
Edit: beni en cok rahatsiz eden seylerden birisini yazmayi unutmusum. Evimize yemege gelen bir yakinimiz oldugunda yemegi bitince kalkar esim masadan. Ama daha resmi oldugumuz yada saygi duydugu is yerinden birisiyse gelen kalkmaz. Benim bildigim yemek bitmeden kalkilmaz. Gorgu kuralidir bu.
Normalde esimle bir problemimiz yok. Normalden kastim yalniz oldugumuzda basbasa oldugumuzda. Ama baska insanlarin yaninda ben inanilmaz geriliyorum. Ozellikle ailemle gorusmeden once cok geriliyorum. Ya bir tatsizlik olursa diye.
Mesela normalde esimin sorun yapmadigi bir hatayi ailelerimizin yaninda yaparsam kizar soylenir. Hatadan kastim bir sozu yanlis anlama bir esyayi dusurme gibi.
Ailemle kardeslerimle vakit gecirirken sohbet eder esim ama sonra kopar. Telefona dalar. Yanimizda durmaz. Herkes mutfakta is yaparken o gecer iceri oturur. Normalde bana yardim eder. O konuda problem yok.
Amacim kiyas yapmak degil ama kizkardesimin esi hep bizimle durur sohbet eder. Erkek kardesim de esiyle birliktedir hep yanimizda. Ama ben yalnizim. Esim baska bir yerdedir.
Benim ailemden gelen bir davete katilmak icin israr etmem gerekir esime. Gidecegimiz zaman evden cikana kadar oyalanabildigi kadar oyalanir. Hep gec kalir. Herzaman bizi beklerler.
Onun ailesi bizi biryere davet etmez. Annesi gelir bize sik sik. Oturup ayni muhabbetleri edip ikisi de hatta anne baba ogul ucu de telefona dalar.
Esimde alttan almak gibi bir ozellik yoktur. Asla sozunu esirgemez. Karsidaki kirilir yanlis anlar uzulur gibi birsey soz konusu degildir.
Ayrica esim kendi kendine konusuyor bazen. Ozellikle banyodayken sesi gelir. Birisiyle tartisir gibi biriyle konusur gibi. Bir konu hakkinda konusur ama tam anlayamiyorum tabiki soylediklerini. Bazen ayna karsisinda karsisinda birisi varmis gibi konusur mimik yapar.
Surekli benim ismimi soyler. Hatta simdi de banyodan ismimi sesleniyor. Cagirmak icin yada cevap vermem icin degil. Ismimi soylemek ona guc veriyormus.
Gecen gun tiyatroya gittik. Yuruyecegimiz bir yol vardi. Kosar adimlarla yuruyor. Yetisemiyorum yavas diyorum. Spor olur hareket olur deyip dinlemiyor beni. Cikista metroya binecegiz. Metroya kadar yuruduk. Yaklasik yarim saat. Yarim saat boyunca yuruyerek telefon ekranina bakti. Metroya az kala sarji bitti. Cok sinirlendi. Benim telefonu aldi. Hava soguk ama metroya inmedik telefon cekmiyor diye. On dk disarda isinin bitmesini bekledik. Maclara bakiyor. Araba ilanina bakiyor. Isleri de bunlar.
Ayrica tiyatroya gidince foto video cekme surekli. Instagram hikayesine eklemek icin.
Disaridaydik bugun. Geldik eve o telefonda yine herzamanki gibi. Ben de size yaziyorum. Sizce bu anlattiklarimi buyutuyor muyum. Sorun yapmali miyim?
Simdilik aklima gelenler bunlar.
Edit: beni en cok rahatsiz eden seylerden birisini yazmayi unutmusum. Evimize yemege gelen bir yakinimiz oldugunda yemegi bitince kalkar esim masadan. Ama daha resmi oldugumuz yada saygi duydugu is yerinden birisiyse gelen kalkmaz. Benim bildigim yemek bitmeden kalkilmaz. Gorgu kuralidir bu.
Son düzenleme:
Bence bi psikiatriste danış bu durumu
