Arkadaşlar uzun süredir kendime karşı beslediğim derin bir nefretle yaşıyorum
4 yıldır evliyim, aşık olmadım ama çok sevdim, iyi biriydi, evlendim
ve 2 yıl sonra lisedeki sevgilim, 3 yılımı verdiğim adam, x diyelim internetten karşıma çıktı,
bir süre yazışmalardan sonra birkaç kez görüştük.
x'le de evlenme planları yapardık, ilk sevgilimdi ve yıllarca unutamamış, kahrolmuştum.
ayrılığımızın sebebi de ben sayılırım
ve kendimden tiksinerek söylüyorum ki birkaç kez birlikteliğimiz oldu
o esnada başka şeyler düşünemiyordum, büyülenmiş gibiydim
resmen hislerimin ve heyecanın oyuncağı olmuştum
yıllarca yasını tuttuğum adam karşımdaydı
duygusal anlarımız da oldu, ağladık, üzüldük
evliliğini bitir, her türlü kabul demeye başladı
hatta af edersiniz tuhaf bir şey ama beni eşimden çılgınca kıskanmaya başladı
gece yarısı içmiş bir gün, arıyor, mesajlar yazıyor
telefonu nasıl saklamaya çalışacağımı şaşırmıştım
ve hemen sabahında arayıp istemiyorum dedim
aklım başıma gelmişti o korkuyla (eşimin mesajları görmesi ya da aramaları fark etmesinin korkusuyla)
üstelik korktuğum
beni terk etmesi de değildi
onu kaybetmekti
nasıl da yıkılacak, kahrolacaktı yaptıklarımı anlayınca
x bir süre daha şansını zorladı (birkaç ay kadar)
sonra kararlı olduğumu anlayıp vazgeçti
tamamen susmadı tabii, zaman zaman yine mesaj atar, arar ya da şarkı felan gönderirdi
hiçbirine olumlu ya da olumsuz tepki vermedim, bitirdim.
benim gibi lanet olası birine aşık, her dileğimi gerçekleştirmeye çalışan, benim için çoğu insandan, yakınlarından vazgeçen bir kocam var...
bense inanmayacaksınız belki, başka birisiyle asla böyle şeyler yaşamadım, aklımdan bile geçirmedim
maalesef geçmişin yaraları, tutkusu, yarım kalmışlığıyla sarhoş oldum ve ilk kez böyle bir şey yaptım
aklımdan çıkmıyor, nasıl ve neden yaptım, her gün biraz daha nefret ediyorum kendimden
kendimi asla affedemedim, affetmicem de
bu utançla yaşamak zorundayım biliyorum
kimseye elbette ki anlatamam, sizlerle paylaşmak istedim
adi insanın tekiyim, istediğinizi söyleyebilirsiniz