Eşimin ailesi ile bir sorunum yok ancak aramam, sormam. Onlar ararsa arar, eşim de onları arar. Telefonda konuşma alışkanlığım pek yoktur, huy diyelim, pek sevmem ve sebepsiz gerilirim.
Başlarda hayırlı cumalar babında cuma tebriği için haftalık arardım, gönülleri olsun diye. Kaldı ki kendi anamı babamı o kadar aradığım olmazdı. Ancak şunu gördüm, neyi yaparsanız şıklık olsun diye, onu görevin haline getiriyorlar. Bir hafta sektirsem "Geçen hafta unuttun bizi" olayına bağladılar. Eh zaten ben kendimden ödün veriyorum bu konuda, tlfon konuşmalarını sevmediğim halde arayarak, aman dedim yaranilmaz insanoğluna ve hiç aramamak başladım. Eşimi arayıp bir iki sitem ettiler, eşim de "Aramamissin" tarzı konuşacak oldu, ben de "Zorunda değilim, senin anan senin baban, sen ikimiz yerine ara konuş, benden bir şey beklemesin kimse çünkü ben de beklemiyorum. Kendimi kasmayacagim, nasıl olsa kıymeti yok" vb dedim geçtim. Baştan kestim yani bu mıç mıç halleri. Şimdi kimse ses etmez, çünkü huyum olduğunu, kasıtlı bir davranış olmadığını filan fark ettiler.
Yani ne gereksiz yere görevlendiriler ki el kızını, oğlu arasın samimice konuşsun işte. Ismarlama samimiyet kasmak niyeyse.