Bana da karışan falan yok ama çok huzursuz ediyorlar, yani eşimle ilgili bir sorun olmasa bile çok boğucu bir durumda hissetiriyorlar insanı. Biz şehirde yaşıyoruz, eşim çalışıyor, ben çalışıyorum bir yıldır tutturdular köye taşının hayvanlara bakın yanımıza gelin diye. Hayır 80 metre kare 2+1 bir köy evinde yaşıyorlar ve biz dört kişilik bir aile olarak oraya taşınacakmışız, evde topluca yaşamaya zorluyorlar.Ömrümde köy işleriyle uğraşmadım yaşım neredeyse kırka dayandı işimi bırakıp bu yaştan sonra hayvan bakmayı, köy işlerini yapmayı öğrenecekmişim. Üstelik sağlık durumum da öyle muhteşem değil. Eşime rest çekiyor babası sürekli, ya köye taşınırsın ya da ömür boyu silerim seni evlatlıktan diye. Alttan almaya ipler kopmasın diye uğraşmaya devam ediyoruz ama cidden çok can sıkıcı olmaya başladılar. Bana da düşman oldular iyice oğullarının peşinden gitmeyip işleri bozan kişiyim onlara göre. Adım gibi eminim eşim çoluk çocuğu bırakıp tek başıma ben geleyim dese gelme demezler. yaa ben de çok dertliymişim kusura bakmayın :) Size de mutluluklar, umarım ben de her şeyi takmamayı başarabilirim bu aralar.
Dayısının kimi takip ettiği de incelenmesin artık. 
Onlar korkmalı asıl şu saatten sonra, elden ayaktan düşmeye ramak kaldı, ne yüzle el kızı/oğlunun yanında duracağız , biraz iyi olalım yüzümüz olsun zaman eski zaman değil, artık el kızı iki kaşık bulgur pilavına köle olmuyor , evlatlar eşlerini ezdirmiyor gitmesinden korkuyor diye .
