Velayeti annedeyken ve çocuk annenin olduğu ilçede eğitime devam ederken okul döneminde gecenin üçünde babanın kapısına atıp giden bir anne, velayet okul değişikliği adres vs uzun konular.. bunları düşünmeyen yarıyıl tatilini bile bekleyemeyen biri
Eşimle 6 ay önce evlendik,13 yaşında bir oğlu var. Oğluyla kendi evinde yaşadığı için ben de evlenince onların yanına taşındım, sakin saygılı dost bir çocuktu, karşılıklı oturup sohbetler ederdik...
Ta ki iki hafta önce gece yarısı eşimle birbirimize girene kadar.. Konunun çocukla alakası yoktu, eşim alkolün etkisiyle saçmaladı ben de yanına bırakmadım...yine de aynı odada yattık.
Gece 2.30 gibi uykum kaçtı balkona çıktım oğlan hala ayaktabizi herşeyi dinlemiş ve 50 km uzakta yaşayan annesini aramış, x abla annem geliyor beni almaya dedi ki bu anne onu 2 yıl önce gece 3 te baba kapısına atan kadın.. kadın gelmiş sitede kendini göstermiş eskiden burada oturduğu için bekçiye kadar tanıyor onunla sohbet etmiş vs vs
neyse ben çocuğu yollamadım sabah gelsin alsın baban seni göremezse kızar dedim. Çocuk anneyi aradı sabah gel dedi öyle de oldu.
Sonrasında ben gece olanlarla ilgili eşime birşey anlatmamışken bekçi görüp anlatıyor. Benden nasıl saklarsın diye kızdı tartıştık. Çocuk 10 gün annede kaldı geri döndü.
Bu süre zarfında annesi sürekli eşimi aradı ve anladığımız şu ki ben o eve gittiğimden beri an be an ne olduysa annesine anlatmış. Bana sürekli babamla aranız nasıl diye sorardı ağzımı arardı ama ben hiç kötüye yormadım. Annesi terk ettiği için ayrı bir özen gösterdim, korudum ve sahip çıktım.
Şimdiyse onu görmek bile istemiyorum, 13 yaşında çocuk yüzüme gülüp arkamızdan iş çevirmiş. Geri döndüğünde bir daha laf taşımayacağına söz verdi ama hala görüşmeye tam gaz devam ediyor.
Duygusal davranıyorum belki çok üzgün olduğum için.. ben mi abartıyorum? Yapılacak ne var acaba?
Sürekli çocuğu babasının kapısına attı diyorsunuz. Olayları sizin pencerenizden görebiliyoruz şu anda. Kadınının neden çocuğu o şekilde getirip bıraktığını bilmiyoruz. Çocuğu istemediğinden değil de babanın ilgisizliğinden, çocuğun babama gitmek istiyorum deyişindendir belki.
Her ne olursa olsun. Velayetin kimde oldugunun bir onemi yok,annede kaldigi kadar babada da kalabilir bir cocuk. Bunun elestirisini yapmak hic birimize dusmez. Anne cocugunu terk etmis olsa o cocuk gece yarisi aradiginda kosa kosa gelip almaz. Demek ki kadin cocuguna o guveni vermis,saat kacta olursa olsun beni arayabilirsin demis. Ama siz kapidan cevirmissiniz cok yanlis. Babayi uyandirip cocugu anneye teslim edebilirdiniz.
Çocuk hastanede yattı bir hafta başında babasıyla ben vardık, anneye haber vermemize rağmen aramadı bile ama kavga var koş deyince gelebiliyor, kızdığım nokta bu..
Kizacak bir sey yok. Size gelmiyor ki cocugu arayinca tedirgin olmus gelmis. Siz cocuk hastayken beklemek zorunda degildiniz,babasi beklerdi,annenin ne yaptigi da babanin problemi.
Ne yazarsanız yazın ne siz , ne kocanız, ne annesi hiç biriniz o çocuğun yaşadığı duyguları yaşamıyor onun gibi acı çekmiyor çekmeyeceksiniz..Hepiniz kendi derdinizdesiniz.Eşimle 6 ay önce evlendik,13 yaşında bir oğlu var. Oğluyla kendi evinde yaşadığı için ben de evlenince onların yanına taşındım, sakin saygılı dost bir çocuktu, karşılıklı oturup sohbetler ederdik...
Ta ki iki hafta önce gece yarısı eşimle birbirimize girene kadar.. Konunun çocukla alakası yoktu, eşim alkolün etkisiyle saçmaladı ben de yanına bırakmadım...yine de aynı odada yattık.
Gece 2.30 gibi uykum kaçtı balkona çıktım oğlan hala ayakta
Sonrasında ben gece olanlarla ilgili eşime birşey anlatmamışken bekçi görüp anlatıyor. Benden nasıl saklarsın diye kızdı tartıştık. Çocuk 10 gün annede kaldı geri döndü.
Bu süre zarfında annesi sürekli eşimi aradı ve anladığımız şu ki ben o eve gittiğimden beri an be an ne olduysa annesine anlatmış. Bana sürekli babamla aranız nasıl diye sorardı ağzımı arardı ama ben hiç kötüye yormadım. Annesi terk ettiği için ayrı bir özen gösterdim, korudum ve sahip çıktım.
Şimdiyse onu görmek bile istemiyorum, 13 yaşında çocuk yüzüme gülüp arkamızdan iş çevirmiş. Geri döndüğünde bir daha laf taşımayacağına söz verdi ama hala görüşmeye tam gaz devam ediyor.
Duygusal davranıyorum belki çok üzgün olduğum için.. ben mi abartıyorum? Yapılacak ne var acaba?
Bu ayrılığa, bir çocuğun Anne babasının ayrılmasına, düzenlerinin bozulmasına böyle bakıyorsanız çocuğun vay haline..Kapısına atmak ne Allah aşkına o annesiyse kocanız da Babası !
Az önce aynı şeyi ben de düşündüm,hakkısınız. Bekardım, yalnızdım ama kendime yetiyordum kocaman bir huzurum vardı
Ben asla annesinin yerine geçeyim vs derdinde değildim ama iyi bir abla olduğumu düşünüyordum. Değişmeyecek diye düşünerek nasıl iyiye doğru yol alabilirim ki?
Yine hastalansa yine bakarım, kıyamam çünkü.. Bir taraf babası da olsa o hayatı benimle paylaşıyor. Özelimin dedikodu malzemesi yapılmamasını istemek hakkım değil mi? Gecenin o vakti bekçi ya da yan komşu neden bilsin annenin geldiğini?
