Herkese merhaba, daha önce de konu açmıştım. Hatırlayanlar bilir. 5 yıllık evliyim. Eşimle aramızda problemler nadirdir. Son dönmelerde yerleşmiş huysuzluk huyu haricinde...
Normalde sakin yapısıyla tanıyıp sevdiğim insan, yıllar geçtikte hoşlanmadığı ufacık bir durumda suratı asılan, pat diye saçma tepkiler veren birine dönüştü. Çok konuştuk bu konuda, bozulduğum zamanlar oldu ama haklısın deyince de konular uzamadı. Ama en son yaşanan bir olayda bu garip tepkilerinden birini benim ailemin yanında verdi ve ben hem çok kızdım, hem çok kırıldım ve üzüldüm. İlk yalnız kaldığımızda ilk sinirle avaz avaz da bağırdım, ters tepkiler de verdim. Tabii o da cevap vermekten geri durmadı ve olay farklı konulara da taşındı ve ben aslında ilk defa belki de daha önce bilmem gereken şeyleri de öğrenmiş oldum. Şöyle ki, öncelikle itiraf etmem gerekirse, eşimin ailesini çok sevmem. Bugüne kadar benim için hiçbir şey yapmamışlardır. (Yanlış anlaşılmasın maddi anlamda birşey demiyorum, onu da yapmadılar da mesele o değil, bizim zaten çok şükür ihtiyacımız olmadı. En ufak görgü kurallarını dahi yerine getirmediler, doğumuma gelmediler, düğünümüzden birkaç gün önce tamamen tesadüf eseri "bir onu mu beceremiyor" şeklinde şahane yorumlarını duydum vs vs bir sürü şey) Tüm bunlara rağmen en ufak bir saygısızlık yapmadım, sağolsun eşim de bu konuda üstüme gelmedi. Ayrı şehirdeyiz, kandillerde, doğumgünleri vs telefonlaşırız, bayramlarda ve bunun dışnda senede bir kere gideriz, çok rahatsız olsam da surat falan da asmam. Neyse, bu tartışmada ortaya çıkıyor ki, onlar da beni eşime şikayet ediyorlarmış meğer. O kadar şaşırdım ki, ben yerlerinde olsam bu kız hala bizim yüzümüze bakıyor diye şükrederdim. Ama onu bırakın, saçma saçma neler denmiş inanılır gibi değil.
Bu tartışmadan sonra, evimizde ciddi bir gerginlik ortamı oldu. Bir kaç gün konuşmadık. Daha doğrusu ben konuşmadım. Sonrasında bir gece oturduk ve uzun uzun konuştuk. Eşim beni kırmak istemediğini, bundan sonra daha dikkatli olacağını, çok üzgün olduğunu vs. anlattı. Ben de içimdekileri söyledim. Bir anda olmasa da yavaş yavaş normale döndük, şimdilik herşey iyi gibi.
Gelgelelim bayram geliyor. Zerre kadar gitmek istemiyorum oraya kendi ayıplarını unutup benim arkamdan konuşan insanların yanına. Yapmacık gülücükler saçmaya, saçma sapan hareketlerine maruz kalmaya... Şimdiden çok sıkkınım, ciddi bir dert değil belki evet ama bunaldım
Normalde sakin yapısıyla tanıyıp sevdiğim insan, yıllar geçtikte hoşlanmadığı ufacık bir durumda suratı asılan, pat diye saçma tepkiler veren birine dönüştü. Çok konuştuk bu konuda, bozulduğum zamanlar oldu ama haklısın deyince de konular uzamadı. Ama en son yaşanan bir olayda bu garip tepkilerinden birini benim ailemin yanında verdi ve ben hem çok kızdım, hem çok kırıldım ve üzüldüm. İlk yalnız kaldığımızda ilk sinirle avaz avaz da bağırdım, ters tepkiler de verdim. Tabii o da cevap vermekten geri durmadı ve olay farklı konulara da taşındı ve ben aslında ilk defa belki de daha önce bilmem gereken şeyleri de öğrenmiş oldum. Şöyle ki, öncelikle itiraf etmem gerekirse, eşimin ailesini çok sevmem. Bugüne kadar benim için hiçbir şey yapmamışlardır. (Yanlış anlaşılmasın maddi anlamda birşey demiyorum, onu da yapmadılar da mesele o değil, bizim zaten çok şükür ihtiyacımız olmadı. En ufak görgü kurallarını dahi yerine getirmediler, doğumuma gelmediler, düğünümüzden birkaç gün önce tamamen tesadüf eseri "bir onu mu beceremiyor" şeklinde şahane yorumlarını duydum vs vs bir sürü şey) Tüm bunlara rağmen en ufak bir saygısızlık yapmadım, sağolsun eşim de bu konuda üstüme gelmedi. Ayrı şehirdeyiz, kandillerde, doğumgünleri vs telefonlaşırız, bayramlarda ve bunun dışnda senede bir kere gideriz, çok rahatsız olsam da surat falan da asmam. Neyse, bu tartışmada ortaya çıkıyor ki, onlar da beni eşime şikayet ediyorlarmış meğer. O kadar şaşırdım ki, ben yerlerinde olsam bu kız hala bizim yüzümüze bakıyor diye şükrederdim. Ama onu bırakın, saçma saçma neler denmiş inanılır gibi değil.
Bu tartışmadan sonra, evimizde ciddi bir gerginlik ortamı oldu. Bir kaç gün konuşmadık. Daha doğrusu ben konuşmadım. Sonrasında bir gece oturduk ve uzun uzun konuştuk. Eşim beni kırmak istemediğini, bundan sonra daha dikkatli olacağını, çok üzgün olduğunu vs. anlattı. Ben de içimdekileri söyledim. Bir anda olmasa da yavaş yavaş normale döndük, şimdilik herşey iyi gibi.
Gelgelelim bayram geliyor. Zerre kadar gitmek istemiyorum oraya kendi ayıplarını unutup benim arkamdan konuşan insanların yanına. Yapmacık gülücükler saçmaya, saçma sapan hareketlerine maruz kalmaya... Şimdiden çok sıkkınım, ciddi bir dert değil belki evet ama bunaldım