Iyi aksamlar. Ben 5 yıllık evliyim 1 cocugum var. Evliliğim kötü..Eşim beni sürekli eleştirir. Çocuk bakımı olsun ev işi olsun..bağırır laf soyler. Sabahları birlikteçıkıyoruz evden çocuğu kreşe beni ise bırakıyor..biraz geç çıksak sunepe uyusuk der..geçen ehliyet sınavım vardı 5 dk içinde hazırlandım yine niye erken kalkmadin uyusuksun vs dedi. Ev dağınık şu bu..Ben de vaktim olsa da inadına yaomiurum bazen onun haftaiçi boş günü var bilerek birakiirum ona o yaosin diye ev iisni.
Ne biçim annesinle başlayan cümleleri bi türlü ona yaraanamdim ben. Çocuk bakımında her şeyin en doğrusunu o bilir ben hiç bir şey bilmem. Açıkçası çok sustugum da oldu beddua ettiğim de.
Yine geçen annemdeyim eşime yazdım almaya gel diye gormedi teeldonu kapalıydı sonra biz de o ara ablama geçtik geri yazdim almaya geç gel diye bu o mesajımi görmemiş ben ablama gevtiigmde almaya geldi ama bi tavırlı niye erken cagirmisim evde dinlenecekmis daha oturamamış seninle gorusucz diye Nefretle öfkeyle söylüyor bana. Ben bu öfkeyi hak edecek ne yaptım
Öte yandan çocuk uyaniyor yorgumum fln diye salonda uyur..bazen gece gec gelir bazen gelmez ben odaya gider tek uyurum.
Ve en çok içimi acıtan ilgisizliği. Bir kere olsun güzel sözüm olsun iltifat et bugün çok güzelsin de bi sevgiyle sarıl durup dururken.
Çok defa kendimi değersiz hissettim..Iyi güzel duygular başka kadınlara ait ben iyi davranışa layık degilim diye. Mesela cok basit bir ornek ama bir ortamda biri eşini o sutlaci çok güzel yapar diye eşini övüyordu. Benmn gozlerim doldu eşim beni hiç övmedi diye.
Ve itiraf da ediyorum ben sosyal medyadan çok kısa da olsa başkasıyla yazıştım havadan sudan konsumaalr ama bana ıltifat etmesi güzel sözler söylemesi çok hoşuma gitti.Belki güzel degikim ama insan bugün çok güzelsin sözünü duyunca mutlu oluyor işte.
Kendi zavallIligima acıyorum bir yandan da.