Normalde çok ayrıl deme taraftarı olan biri değilim, özellikle daha evliliğin ilk seneleri içerisindeyken fakat sizin durumunuzda üzülerek kendi fikrimi belirtmek isterim ki sadece kağıt üzerinde aynı evde oturma gerçekleşmiş, ancak karşı taraf ailenin kutsallığını hissedememiş. Evlilik hem sorumluluk hem sevgi ve ilgi barındırır özünde. Birlikte yenen yemekler, sohbetler, beraber girilen yatak, sadece göstermelik bir olay değil, birliği, bütünlüğü sağlayan ve aradaki bağı kuvvetlendiren şeylerdir. Tek taraflı dağ gibi kuvvetli yuvalar kurulmaz, elbet insan yorulur... eş demek, ilk önce ruhuna olur, kaderine ortak olursunuz sonra birbirinizin, anne baba çok değerlidir elbet ama kalbinin eşi hayatın demektir, başkaları için bereketini, kapısını,vaktini harcayan kıymet bilemez...
Eşiyle aşkla vakit geçirmek varken habersizce arkadaşlarla gecmek nasıl bir vicdan barindiriyor bilemedim...
Sizin için ise; ayaklarınızın sağlam.bir sekilde yere basabilmesi icin kimseye degil kendinize ilk once sorun: ben ne istiyorum? 5 sene sonra nasil bir hayatim olsun istiyorum? Eger bu insan olursa nasil bir hayatim olur? Baska turlu olsa ne isterdim?
Bir sene bosanma icin beklenmesi mantikki bir surec fakat illa ayni evi paylasmaniza gerek yok, neler yapacaginizi planlayip, bu surecte yipranma durumlarinizi ispat edecek belgeleri toplayabilirsiniz. Avukatla gorusebilirsiniz. Ancak seviyorsaniz, ayrilmak istemiyorum diyorsaniz şevkatle yaklaşıp anlatın, biraz mücadele etmek gerekiyor.
Kalpten sabir ve iyilik diliyorum size...