- 9 Ocak 2016
- 395
- 218
- 33
- Konu Sahibi Fulya irem2311
- #1
Arkadaşlar, eşim yaşadığımız yerden uzak bir şehirde şantiyede çalışıyor..biz ailecek gidemedik, ayrıyız iş bitene kadar. Sadece telefonda görüşe biliyoruz, bir de 6ayda bir izni var 10 günlük.. Bir kaç yıl böyle olacak . 10 yıl kadar oldu birlikte olalı. hal böyle olunca sadece telefonda görüşebiliyoruz. Ancak hiç sohbet yok..yani aslında hep böyleydi, ben bir konu açıyorum, konuşuyorum, 'hıhı, tabi, öyle, evet, ' gibi cümleler . watsapptan yazıyorum, kısa kısa cevaplar..kaç kez tartıştık bu yüzden. Ya hep mi aynı şeyi düşünürsün, hiç mi karşı fikrin olmaz, hiç mi haksız çıkmam, hep duvara karşı konuşur gibiyim diye. Fayda yok..yapısı öyle olsa bişey demiicem, ama başkalarına karşı son derece konuşkan, hoşsohbet, insanları kendine hayran bırakacak şekilde bile konuşur istese.. Ağzımı açar dinlerim bir ortamda sanki yabancı birini dinliyor gibi..kaç kez ağladım, sorun bende herhalde, hoşsohbet birisi ben değilim diye. İkisi temel düzeyde dört dil biliyorum..konuşmaya, yeni şeyler keşfetmeye gayet meraklı bir insanım..şiirler yazar, anılar, özlü sözler kaydederim arada bir yerlere.. Ama eşimin böyle yapması beni hem çileden çıkarıyor, hem üzüyor..gecen gün dedim bak muhabbet edemiyoruz, muhabbet kelimesi 'habib'ten gelir yani sevmekten dedim..sevgi olması için muhabbet etmekte gerekir yani dedim..yine benzer tepkiler. Sebep ne olabilir? karısıyım diye gereksiz mi oluyor?.. İlla dışardan biri mi olmak gerekir sohbetin koyu olması için 
