Biz çok kavga ederiz. İlk aylarda (birbirimizin huyunu suyunu yeni yeni öğrendiğimiz dönemlerde) çok küserdim ağlardım, ailesi çok problem yaratırdı haliyle eşimde bunalırdı onada yansırdı
şimdi hiç takmıyorum. Eğer kavga ediyorsak kesin eşim istemediğim birşeyi yapmıştır ve özür dilemek yerine yüzüne gözüne bulaştırır. Sonra çiçek alır yaşpasta alır, gelir sever beni ufak çocuk gibi gönlümü almak için... İncir çekirdeğini doldurmayan kavgalarımızda kolayca barışırız. Ya ben ya o ruh halimize göre sırnaşırız. Kim hatalıysa suçunu kabul eder ve itiraf eder. 'Biliyorum çok saçma ama huysuzluğum tuttu işte, ne var unutsakta barışsak' derim mesela :) Çok küstüm sana bu sefer çok der, son çare tepesine çıkmaktır, boğuşurken unuturuz zaten