etrafımdaki insanlarla neden samimiyet kurmajk istemiyorum?Neden soğuk davranıyorum?

aynen. her yerde kendimi ünlü gibi hissediyorum,tanıdık görmek istemiyorum.ama kendimi saklayınca bu kez de insanların içinde görünmez oluyorum yokmuşum gibi davranılıyor. tabiki de kafa aşırı rahat oluyor da işte. yalnız kalınıyor bu kezde.
İki tür yalnızlık vardır seçilmiş yalnızlık ve içine düşülmüş yalnızlık. Eğer insanlar yalnızlığın sizin için seçilmiş olduğunu bilirse size saygı duyarlar. Sınırlarınızı aşmaya çalışmazlar.Kimsesiz biri gibi değil de mesafeli biri gibi davranın. Arada neşeli eğlenceli yanınızı gösterin ama sonra yine köşenize çekilin. O zaman sizin özünüzde öyle olmadığınızı sadece sınırlarınızı korudugunuzu anlarlar.
 
İki tür yalnızlık vardır seçilmiş yalnızlık ve içine düşülmüş yalnızlık. Eğer insanlar yalnızlığın sizin için seçilmiş olduğunu bilirse size saygı duyarlar. Sınırlarınızı aşmaya çalışmazlar.Kimsesiz biri gibi değil de mesafeli biri gibi davranın. Arada neşeli eğlenceli yanınızı gösterin ama sonra yine köşenize çekilin. O zaman sizin özünüzde öyle olmadığınızı sadece sınırlarınızı korudugunuzu anlarlar.
tam da öyle yapıyorum. mesela kimsesiz gibi değilde insanlara sanki çevremde insan kaynıyormuş gibi hissettiriyorum, gerçi kimsesiz de değilim de kimseli de değilim. :) konuşmaya gelince içten oluyorum mecburen -çünkü sonra lazım oluyorlar-mesafeli ve ciddi olduğumu anlıyorlar zaten.
 
Doymuşluk , dolmuşluk , bıkkınlık , tükenmişlik , ay ne bok yerseniz yiyincilik , ben böyleyim .

işte tam da bu.. gördüğüm saçmalıklardan uğradığım haksızlıklardan sonra ben de böyle oldum. ne diye katlanmışım ki eski samimiyetsizliklere diyorum
 
tam da öyle yapıyorum. mesela kimsesiz gibi değilde insanlara sanki çevremde insan kaynıyormuş gibi hissettiriyorum, gerçi kimsesiz de değilim de kimseli de değilim. :) konuşmaya gelince içten oluyorum mecburen -çünkü sonra lazım oluyorlar-mesafeli ve ciddi olduğumu anlıyorlar zaten.
Zaten işi biliyorsunuz siz ben de öyleyim. Zaten herkese surat yapıp tavır koyarsak kimse de bizi ciddiye almaz. Olgun temkinli davranmak lazım. Arada deyin sosyallik yoruyor beni biraz inzivaya çekileyim.
 
arkadaşlar cidden içimden kimseyle samimi olmak gelmiyor,kimseye ısınamıyorum,özlemiyorum,birlikte vakit geçirdiğim kişiler bir an önce gitse diye düşünüyorum,yakın gördüğüm biriyle belki kırılır diye şakalaşamıyorum.
Bunlar neden olur sizce? :(
ben de tam tersi girdiği ortamda samimi oldugum arkadaslarım olsa, tüm buluşmalarda yapılan aktivitelerde aranılan biri olsam. Ben de bunu beceremiyorum niye acaba ?
 
ben de tam tersi girdiği ortamda samimi oldugum arkadaslarım olsa, tüm buluşmalarda yapılan aktivitelerde aranılan biri olsam. Ben de bunu beceremiyorum niye acaba ?
ben de senin bu istediğinden olmak isterdim. zaten sorunda burda başlıyor ne o dediğin gibi olabiliyorum ne de insanlardan kaçabiliyorum. orta direk olmak çok zor ya.
 
Kontrolsüz ve hızla gelişen teknoloji ile sanal dünyada ne kadar kalabalıklaştıysak gerçek dünyada o kadar yalnızlaştık. Alışveriş yapmak, film izlemek, oyun oynamak vb. gibi tüm sosyal faliyetleri ev içinde yapabiliyoruz. Yalnızlık, bireyselleşme, bencilleşme çağımız insanının ortak özellikleri. 6 senedir 20 daireli bu apartmanda oturuyorum üst komşumu yolda görsem tanımam. Bi çabam da yok tanımak için. Çoğumuz böyleyiz, konserve hayatlar yaşıyoruz.
 
ben tam difiriz kadiniyim...
insanlarda yedikleri kazıklarindan sonra bi daha ayni şey yaşanir diye korkusuyla tanimaktan kaçmak...

bilmiyorum beni evlendikten sonra insanlar degiştirdi.. bu şekilde soğuk durmami mesafeli olmami sağladi..ben hep kv görümceme mesafeliyim. annemede öleyim. nedeni bilsem.
benim yüregim 2015 evladimi kaybettikten sonra yaşanılan olaydan sonra bi daha isinamadi o ateş oysa çoktan sönmüştü..:KK43: yine evladim var çok şükür ateşim sadece onun için yaniyor.
 
ben de senin bu istediğinden olmak isterdim. zaten sorunda burda başlıyor ne o dediğin gibi olabiliyorum ne de insanlardan kaçabiliyorum. orta direk olmak çok zor ya.
hatta bu duygu bende o kadar yogun bir hal aldı ki son zamanlarda 2 gün önce patladım adtık esimin yanında kendimi tutamadım aglamak zorunda kaldım. bir sey yapılacakken en yakınımdakini cagırıp benim görmezden gelinmem acayip dışlanmış hissettirdi kendimi. halbuki sohbetimiz de iyidir
 
Bu durum ailenizide kapsiyorum?
Kardeşlerlede mi sicak kanli değilsiniz?
Bende ayniyim ve uzun yillar depresyon içindeydim .Ozamanlar birisi bana yardim etse ,teselli etse diye herkese atlardim.
Ama gördümki insanlar artik sirf kendi cikari için konuşuyor.
Çok boş laflar dönüyor.
Artik canim kimseyle sįk görüşmek istemiyor .
Yeni cevre edinmiyorum ve hiç bir tane arkadaşimda yok.
Eskiden bu duruma çok üzülürdüm ,artik daha rahatim diyorum.
Sadece ileri zamani düşündümmü korkuyorum ,yaşlandimmi kapimi çalan elim tutan kimsem olmaz diye.
Depresyonum gecti zannediyordum ,eskisi kadar bunalimda değilim fakat bir yazi okudum.
Depresyon içinde olan insanlar sosyal cevrelerinden uzaklaşiyormuşlar.
Genel etrafa karşi ilgi azalmasi var .
Bilmiyorum işte...bir araştirin
 
Back
X