5 yıl yurt dısında yalnız basıma yasadım ve 1 yıl once ailemin evine geldim ve iş bulamadım arkadaş cevrem zaten sıfır 1 yıldır evden dışarı nerdeyse hiç çıkmıyorum şimdi bi iş var şehir dısında maaşıda az ama gidersem tekrardan yalnız özgür bi hayatım olucak kendıme ait bi çevrem olucak ve bn cok kararsızım sizce ne yapmalıyımm????
-
-
Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.
EV hayatı
- Konu Sahibi arzenaz
- Başlangıç Tarihi
Ben olsam giderim valla. 2000 den 2006 yılına kadar yalnız yaşadım sonra bir yıl yurt dışında yaşadım. Yurt dışında yaşarken kesinlikle ailemin bulunduğu şehire geri döneceğimi asla asla onlardan ayrılmak istemediğimi düşünürdüm. Döndüm 3 ay özlemle evden çıkmadım sonra da yeniden yalnız yaşamak için ıstanbula geldim. Sevmiyor muyum ailemi? Hayır çok da iyi anlaşıyoruz arkadaş gibiyiz ama alışkanlık işte.
capkın bi kızım desemmmm:))))) yadaa hayatı en az bi erkek kadar özgür yasamak istiyorum desem Türkiyedeki bogucu baskılardan kacmak istiorum desem
o zaman capkinliga devammm :)
ıkı yıl kadar alıemden ayrı, yurt dısında yasadım.
Arada tatıllere geldıgımde dahı uyum saglayamazdım.
Annem bundan sıkayet ederdı hep,
'aıle ortamını unuttun' dıye.
Dogru, unutmustum.
Bırılerıne acıklama yapmak,
eve donecegım saatı bıldırmek artık zor gelıyordu.
Donmeyı hıc dusunmedım oradan.
Takı esımle tanısıncaya dek.
Sımdı bır yuvam var,
ılk zamanlar bu yuvaya adapte olmakta da sıkıntı cektım.
Fakat esım hep anlayısla karsıladı.
Dınımı ve dılımı unutmustum orada, esım yavas yavas hatırlattı.
Sımdı dıyorum kı, ıyı kı donmusum, ıyı kı aılemın yanında kalmısım
Ve ıyı kı boyle bır adamla evlenmısım.
Evet, ozgurluk gercekten guzel.
Fakat ne kadar ozgur olursak, degerlerımızı o kadar yıtırebıldıgımızı gordum ben.
Bu nedenle mutlaka bır sınır olması gerektıgıne ınanıyorum.
Sorunuzun cevabına gelınce;
elbette yetıskın bır bırey olarak yalnız yasamak cok cazıp.
Degerlerınıze onem verıyor, bunları yıtırmeyecegınıze ınanıyorsanız gıdın.
Zıra, ben yıtırmeye basladıgımı fark ettıgım vakıt buyuk bunalımlara gırmıstım.
Arada tatıllere geldıgımde dahı uyum saglayamazdım.
Annem bundan sıkayet ederdı hep,
'aıle ortamını unuttun' dıye.
Dogru, unutmustum.
Bırılerıne acıklama yapmak,
eve donecegım saatı bıldırmek artık zor gelıyordu.
Donmeyı hıc dusunmedım oradan.
Takı esımle tanısıncaya dek.
Sımdı bır yuvam var,
ılk zamanlar bu yuvaya adapte olmakta da sıkıntı cektım.
Fakat esım hep anlayısla karsıladı.
Dınımı ve dılımı unutmustum orada, esım yavas yavas hatırlattı.
Sımdı dıyorum kı, ıyı kı donmusum, ıyı kı aılemın yanında kalmısım
Ve ıyı kı boyle bır adamla evlenmısım.
Evet, ozgurluk gercekten guzel.
Fakat ne kadar ozgur olursak, degerlerımızı o kadar yıtırebıldıgımızı gordum ben.
Bu nedenle mutlaka bır sınır olması gerektıgıne ınanıyorum.
Sorunuzun cevabına gelınce;
elbette yetıskın bır bırey olarak yalnız yasamak cok cazıp.
Degerlerınıze onem verıyor, bunları yıtırmeyecegınıze ınanıyorsanız gıdın.
Zıra, ben yıtırmeye basladıgımı fark ettıgım vakıt buyuk bunalımlara gırmıstım.
