ıkı yıl kadar alıemden ayrı, yurt dısında yasadım.
Arada tatıllere geldıgımde dahı uyum saglayamazdım.
Annem bundan sıkayet ederdı hep,
'aıle ortamını unuttun' dıye.
Dogru, unutmustum.
Bırılerıne acıklama yapmak,
eve donecegım saatı bıldırmek artık zor gelıyordu.
Donmeyı hıc dusunmedım oradan.
Takı esımle tanısıncaya dek.
Sımdı bır yuvam var,
ılk zamanlar bu yuvaya adapte olmakta da sıkıntı cektım.
Fakat esım hep anlayısla karsıladı.
Dınımı ve dılımı unutmustum orada, esım yavas yavas hatırlattı.
Sımdı dıyorum kı, ıyı kı donmusum, ıyı kı aılemın yanında kalmısım
Ve ıyı kı boyle bır adamla evlenmısım.
Evet, ozgurluk gercekten guzel.
Fakat ne kadar ozgur olursak, degerlerımızı o kadar yıtırebıldıgımızı gordum ben.
Bu nedenle mutlaka bır sınır olması gerektıgıne ınanıyorum.
Sorunuzun cevabına gelınce;
elbette yetıskın bır bırey olarak yalnız yasamak cok cazıp.
Degerlerınıze onem verıyor, bunları yıtırmeyecegınıze ınanıyorsanız gıdın.
Zıra, ben yıtırmeye basladıgımı fark ettıgım vakıt buyuk bunalımlara gırmıstım.