bizde de var aynı durum. gün be gün daha da canımı yakıyor. maddi manevi her yönden abim benden daha üstün... ailemin nezdinde yani.
en son olayda ise canım daha bir yandı. bu hayatta en değer verdiğim kişi kesinlikle ve kesinlikle abimdir. canımdan öte candır. ve ALLAHa sonsuz şükür ki abimin işi iyi. evi var. arabası var. ALLAHa bir kez daha şükür ki huzurlu bir yuvası var. ben ise eşimden ayrılma aşamasındayım. ve maaşım dışında hiç bir şeyim yok. ne ev ne araba ne de birikmişim... geçtiğimiz hafta sonu annem ile yengem bir yere gideceklerdi. annemde çalışan biri. maaşı var yani... benden param yok diye para istedi. vardı, verdim. hoş olmasa bile ALLAHın izniyle bulup buluşturur verirdim de. neyse annemler gittiler, geldiler. bir duydum ki; yengem yeğenime alışveriş yapmış, kasaya gelmişler ama aaa yengem cüzdanını arabasında unutmuş. aldıklarını annem ödemiş. nakit olarak. bunu da bana anlatan annem... eee hani paran yoktu?
(benden istediği parayı, gittiği yerde ki bebeğe takı olarak takacaktı.)
ya aslına bakarsanız ne kadar küçük bi şi ama bu ne ki???
abim ev alacaktı, babam emekli ikramiyesinden bir lira bile harcamadan hepsini ona verdi. ben evlendim her şeyimi kendim aldım, sattım. abimin çeyizini ise annemler. şimdi ben bunları dile getirince kıskanç oluyorum. hemde kardeşimi kıskanıyormuşum...
ama artık öğrendim dile getirmemeyi. ve durumu kabullendim...
yapacak bir şey yok. her aile de böyle bir durum var...
