Benim çalıştığım okulda,eşimin iş yerinde,apartmanda,akrabalar arasında herkes durumumuzu biliyor.Herkes tek tek hayırlı olsuna geldi,hediyeler,güzel temenniler.Fakat büyüdüğünde yeni girdiği hiçbir ortamda,arkadaşlarının arasında ya da öğretmenlere bu durumu paylaşmam böyle bir mecburiyetim yok,ayrıca çocuğuma nasılsa söyleceğiz anlayacağı yaşa geldiğinde bunu arkadaşlarıyla paylaşmamsı gerektiğini,bunun kimseyi ilgilendirmeyeceğini,özelimiz olduğunu anlatacağım inşallah.Yoksa her ortamda konu gündeme gelir ve gereksiz yere incinir.Herkeste neler neler var bize söylüyorlar mı haberimiz mi oluyor,kimseyi ilgilendirmemesi ve ortalığa saçılmamaması hassas davranılması gereken bir durum.
evet heidi sana katılıyorum bende çocuğuma ilerde açıklarken bu durumun başkalarının bilmesine gerek yok diyecem sonuçta bu bizim sırrımız ayıp değil mutlaka ama sürekli bu soruyla karşılaşacak bazen bana şimdiden öyle saçma sorular soruyorlarki kendimi zor tutuyorum ama dayanıyorum gerekirse başka semte taşınırım zaten aklımdanda geçen bu kimsenin bilmediği bir yere gitmek
merhaba sevgili anneler ve anne adayları) tartıştığınız konuya birkaç şey bende eklemek istiyorum..
Bizim durumumuz sizlerinkinden farklı biliyorsunuz ki benim oğlum daha önce yuvada bulunduğunu ve yeni bir ortama geldiğini kendince biliyor..bizlere bazan geçmişte yaşadıklarını anlatıyor ve önceki bulunduğu ortamdan yuva diye bahsediyor.bazan konuştuğu herhangi birinede birşey anlatırken aaa biz yuvadayken şöyleydi veya şunu yaptık gibi konuşmaları oluyor.ki biz bunun ne kadar önüne geçeriz ne kadar engelleriz sonuçta çocuğumun bizden öncesi var.biz ona zaman zaman kendisiyle ve kardeşiyle ilgili bazı kimseler sizlere sorular sorabilir bunu cevaplamak zorunda değilsin bu senin ve kardeşinin özeli bizce anlatmasan daha iyi olabilir diyoruz.ama çocuk işte)
yuvayla ilgili konuşmak zorunda değilsin istersen o günleri artık konuşma demiştik.ve zaten zamanla o günlerden çok daha az bahseder oldu.bilmeyenlerde yuvayı kreş gibi algılıyor o da bizim işimize geliyor.okulda da sadece müdür ve öğretmeni biliyor çünkü; bizim söylememiz gerekiyordu.isim olayındada oğlumuzun şuan kullandığımız ileride resmi ismi olacak isim ve soyadıyla konuşuluyor ki çocuk çelişki yaşamasın ve arkadaşlarıda bu şekilde bilsin.
çevremizdeki birçok kişide sonuçta bizim çocuklarımızın evlat edinildiğini biliyorlar(yeni tanıştığımız ve bunların haricindeki kimselerede evlat edinilmeden asla bahsetmiyoruz).oğlum herşeyin farkında çok akıllı bir çocuk.o bizlerin onun yeni ailesi olduğumuzu biliyor ve bizleri ailemizi çok seviyor sevildiğinide biliyor.önemli olan çocuklarımıza onları ne kadar çok sevdiğimizi onları asla bırakmayacağımızı bizler için çok değerli olduklarını onlara hissettirmek.kendilerini güvende hissetmeleri çok önemli.bunu oğlumda yaşadıklarımıza dayanarak söylüyorum.oğlumla yaşadıklarımızdan çocuğum için bunların çok önemli olduğunu gördük.
yaşamımız boyunca çok şeylerle karşılaşacağız belki evimizi satıp başka şehire taşınıp farklı ortama gidebiliriz.pekii bu yeni ortamda korkup kaçtığımız gerçekle karşılaşmayacağımız, çocuğumuzun karşılaşmayacağı ne malum.ben derim ki sevildiğini ve güvende olduğunu çocuğunuza hissettirin.kendisiyle barışık olmayı öğretin.onları çoooook ama çooook sevin hiçbir zaman terkedilmeyeceklerini güvende olacaklarını hissettirin.ki kendilerini çok seven ve her zaman yanlarında olacağını bildikleri anne ve babalarının olduğunu bilmeleri onları zaten herkese karşı güçlü yapacaktır.
içinizi ferah tutun sevgiyle kalın
merhaba sevgili anneler ve anne adayları) tartıştığınız konuya birkaç şey bende eklemek istiyorum..
Bizim durumumuz sizlerinkinden farklı biliyorsunuz ki benim oğlum daha önce yuvada bulunduğunu ve yeni bir ortama geldiğini kendince biliyor..bizlere bazan geçmişte yaşadıklarını anlatıyor ve önceki bulunduğu ortamdan yuva diye bahsediyor.bazan konuştuğu herhangi birinede birşey anlatırken aaa biz yuvadayken şöyleydi veya şunu yaptık gibi konuşmaları oluyor.ki biz bunun ne kadar önüne geçeriz ne kadar engelleriz sonuçta çocuğumun bizden öncesi var.biz ona zaman zaman kendisiyle ve kardeşiyle ilgili bazı kimseler sizlere sorular sorabilir bunu cevaplamak zorunda değilsin bu senin ve kardeşinin özeli bizce anlatmasan daha iyi olabilir diyoruz.ama çocuk işte)
yuvayla ilgili konuşmak zorunda değilsin istersen o günleri artık konuşma demiştik.ve zaten zamanla o günlerden çok daha az bahseder oldu.bilmeyenlerde yuvayı kreş gibi algılıyor o da bizim işimize geliyor.okulda da sadece müdür ve öğretmeni biliyor çünkü; bizim söylememiz gerekiyordu.isim olayındada oğlumuzun şuan kullandığımız ileride resmi ismi olacak isim ve soyadıyla konuşuluyor ki çocuk çelişki yaşamasın ve arkadaşlarıda bu şekilde bilsin.
çevremizdeki birçok kişide sonuçta bizim çocuklarımızın evlat edinildiğini biliyorlar(yeni tanıştığımız ve bunların haricindeki kimselerede evlat edinilmeden asla bahsetmiyoruz).oğlum herşeyin farkında çok akıllı bir çocuk.o bizlerin onun yeni ailesi olduğumuzu biliyor ve bizleri ailemizi çok seviyor sevildiğinide biliyor.önemli olan çocuklarımıza onları ne kadar çok sevdiğimizi onları asla bırakmayacağımızı bizler için çok değerli olduklarını onlara hissettirmek.kendilerini güvende hissetmeleri çok önemli.bunu oğlumda yaşadıklarımıza dayanarak söylüyorum.oğlumla yaşadıklarımızdan çocuğum için bunların çok önemli olduğunu gördük.
yaşamımız boyunca çok şeylerle karşılaşacağız belki evimizi satıp başka şehire taşınıp farklı ortama gidebiliriz.pekii bu yeni ortamda korkup kaçtığımız gerçekle karşılaşmayacağımız, çocuğumuzun karşılaşmayacağı ne malum.ben derim ki sevildiğini ve güvende olduğunu çocuğunuza hissettirin.kendisiyle barışık olmayı öğretin.onları çoooook ama çooook sevin hiçbir zaman terkedilmeyeceklerini güvende olacaklarını hissettirin.ki kendilerini çok seven ve her zaman yanlarında olacağını bildikleri anne ve babalarının olduğunu bilmeleri onları zaten herkese karşı güçlü yapacaktır.
içinizi ferah tutun sevgiyle kalın
merhaba sevgili anneler ve anne adayları) tartıştığınız konuya birkaç şey bende eklemek istiyorum..
Bizim durumumuz sizlerinkinden farklı biliyorsunuz ki benim oğlum daha önce yuvada bulunduğunu ve yeni bir ortama geldiğini kendince biliyor..bizlere bazan geçmişte yaşadıklarını anlatıyor ve önceki bulunduğu ortamdan yuva diye bahsediyor.bazan konuştuğu herhangi birinede birşey anlatırken aaa biz yuvadayken şöyleydi veya şunu yaptık gibi konuşmaları oluyor.ki biz bunun ne kadar önüne geçeriz ne kadar engelleriz sonuçta çocuğumun bizden öncesi var.biz ona zaman zaman kendisiyle ve kardeşiyle ilgili bazı kimseler sizlere sorular sorabilir bunu cevaplamak zorunda değilsin bu senin ve kardeşinin özeli bizce anlatmasan daha iyi olabilir diyoruz.ama çocuk işte)
yuvayla ilgili konuşmak zorunda değilsin istersen o günleri artık konuşma demiştik.ve zaten zamanla o günlerden çok daha az bahseder oldu.bilmeyenlerde yuvayı kreş gibi algılıyor o da bizim işimize geliyor.okulda da sadece müdür ve öğretmeni biliyor çünkü; bizim söylememiz gerekiyordu.isim olayındada oğlumuzun şuan kullandığımız ileride resmi ismi olacak isim ve soyadıyla konuşuluyor ki çocuk çelişki yaşamasın ve arkadaşlarıda bu şekilde bilsin.
çevremizdeki birçok kişide sonuçta bizim çocuklarımızın evlat edinildiğini biliyorlar(yeni tanıştığımız ve bunların haricindeki kimselerede evlat edinilmeden asla bahsetmiyoruz).oğlum herşeyin farkında çok akıllı bir çocuk.o bizlerin onun yeni ailesi olduğumuzu biliyor ve bizleri ailemizi çok seviyor sevildiğinide biliyor.önemli olan çocuklarımıza onları ne kadar çok sevdiğimizi onları asla bırakmayacağımızı bizler için çok değerli olduklarını onlara hissettirmek.kendilerini güvende hissetmeleri çok önemli.bunu oğlumda yaşadıklarımıza dayanarak söylüyorum.oğlumla yaşadıklarımızdan çocuğum için bunların çok önemli olduğunu gördük.
yaşamımız boyunca çok şeylerle karşılaşacağız belki evimizi satıp başka şehire taşınıp farklı ortama gidebiliriz.pekii bu yeni ortamda korkup kaçtığımız gerçekle karşılaşmayacağımız, çocuğumuzun karşılaşmayacağı ne malum.ben derim ki sevildiğini ve güvende olduğunu çocuğunuza hissettirin.kendisiyle barışık olmayı öğretin.onları çoooook ama çooook sevin hiçbir zaman terkedilmeyeceklerini güvende olacaklarını hissettirin.ki kendilerini çok seven ve her zaman yanlarında olacağını bildikleri anne ve babalarının olduğunu bilmeleri onları zaten herkese karşı güçlü yapacaktır.
içinizi ferah tutun sevgiyle kalın
çok istersen neden olmasınki inşallah rabbim gönlünüzdeki gibi bir evlat nasip etsin :) ama önce hayırlı sağlıklısı olsun tabiki :)
Evet biyolojik canım.Yazımda da tam ayrıntılı yazamadım ama;nasıl diyeyim bunlar daha ilkokul 2. sınıftalar ve sınıfımızda şiddet içerikli oynamayı seven bir çok fırlama erkek çocuk var.Bizim biraz çok konuşkan ;çok konuşsa ya da bunlara itip kakışmalrına katılsa hemen dayak yiyormuş.Ben geçen 2 hafta önce oğlumu sürekli karın ağrısı yüzünden dr. götürdüm.Bir şey çıkmadı .Oğluma da diyorum bu kas ağrısı gibi nasıl oynuyorsunuz okulda diye soruyorum,cevap yok.Meğerse arkadaşlarında ve bir kaç veli şahit olmuş duydum.Çok hırpalıyorlarmış.Bir keresinde biri kolundan tutmuş diğeri karnına diziyle tekme atmış,yere düşmüş halı sahada maç yaparken gene aynı oğlan sınıftan gelip yerde onu karnından tekmelemiş,düşmesini fırsat bilip.Ve bu ve bunun yandaşı çocuğun her gün babası şikayetten okulda imiş canım.Bir de bunlar hep asker çocukları.Burası doğu ya biz de tam 3.ordu lojmanlarının yanında oturuyoruz ve bu okulun öğrencilerinin yarısı bu lojmanın asker çocukları okul zaten lojmanın dibinde arsında bir telle ayrılın yani askeriye için yapılmış gibi.Ve bu asker çocukları bizi mahvetti.
Benim kızdığım nokta biz Antalya da okuldayken,tenefüste koridorda her alanda bir nöbetçi öğretmen ve 5.sınıflardan 1. sınıf katında nöbetci çocuk koyarlardı.Bunlar çocuklara göz kulak olurdu.Burada okulda ne bahçede ne koridorda bir görevli kimse yok dün girdim sınıfa koyayım oğlumu diye bir bağrış ağlama geliyor oğlumun sınıfından ben sınıfa direk ne oldu diye panikle girdim.Gene aynı çocuklardan biri yazık oğlanın kalbinin olduğu yeri sıranın sivri tarafına vurmuş.Çocuk yerde kalbim diye ağlıyor uğunuyor.Yani uzun ve ayrıntılı durumlar.
Bu yazıyı beni yargılamadan okumanızı rica ediyorum siz güzel yürekli kadınlardan..
Ben henüz 25 yaşında ailemden uzakta geçen sene üniversitesini bitirmiş ve bu sene işe girmiş biriyim.
Babamı çok ufak yaşta kaybettim hatırlamıyorum bile.Ama öylesine mükemmel bir anneye sahibim ki canını dişine takarak gece gündüz çalışıp beni okuttu, iş sahibi yaptı.
Ben tamamen sevgi ile büyüyen, aşk ile yapılmış bir çocuktum ve yaşantımın her anında bunu hissettim.
Bu yazıyı gözlerimden yaşlar süzülerek sizlere yazıyorum.
Hayatımda her zaman olumsuzluklarla savaşmak zorunda kaldım ama hiç birini o güzel yürekli anneme hissettirmedim.Apandist ameliyatı olmam gerektiğinde bile tek başıma gittim hastanede oldum çıktım evime geldim dinlendim.Annem o kadar yorgun ki onu üzmeye asla ve asla dayanamam.Bu siteyi aylar öncesi görmemiş olsam muhtemelen aylar öncesi intihar etmiş ve yaşamıyor olacaktım.
Hayatımda olan bitenden ben sorumluyum ve her şeyde bir hayır olduğunu düşünüyorum.Yaradanın böyle olmasını istedğini sanıyorum.
Asıl içimi dökmek istediğim konuya gelirsek;
Şuan hamileyim ve doğuma yaklaşık 3 haftam kaldı.
neredeyse 8 aydır içimde bir canlı taşıyorum.
Anneciğimin bu olanların hiçbirinden haberi yok.
Geçirdiğim 8 ayı bir ben bir de Allah bilir!
ilk 5 ay boyunca tatilde annemin yanındaydım ve ne bir göbek çıkması ne de mide bulantısı,bayılma hiçbirşey yaşamadım.
Sadece kilo almışım gibi hafif bir göbeğim vardı.
Karnımdaki canlıyı farkettiğim an herşey çok geçti.Üstüne adet görme olayını yaşamış ve aldırmak için yasal sınırı geçmiştim.
4 ya da 5 tane kadın doğum uzmanına gidip almaları için yalvardım.Doğal olarak aldıramadım.Şunu belirtmek isterim korunmama rağmen hamile kaldım.
İntiharı düşündüğüm gece internette dolaşırken bir anda kalkıp abdest alıp dua etmeye başladım.O gece bir rüya gördüm.
Sanırım ben sadece bir vesileyim içimdeki canlının doğması için.Sizlerden birinin yuvasını şenlendirmek için, annesi babası olan sonsuz sevgiyle büyütülecek bir bebeği dünyaya getirmek için..
Nasıl oluyor da bu kadın bir şey hissetmez diyebilirsiniz.
Her gece karnımda tekmelerini hissediyorum.Ama en ufak annelik duygum yok.
Eğer en ufak bir bağım oluşmuş olsaydı eminim ki bırakmazdım..
Göğüslerimden süt gelmiyor.Ve hala kilo almışım gibi göbeğim var sadece.
Ama ben öylesine sevgi ile büyümüş bir çocukken bu bebeğe sadece karnımda büyüttüğüm için biyolojik olarak annesi ben olduğum için onu sevgisiz bir hayatı yaşamasına neden olamam.Bu süreçte pskolojik olarak yardımda aldım.İlerde pişman olur muyum acaba diye.Ama beni hayata getiren o güzel yürekli annemi üzdüğüm,hayallerini yok ettiğim anlar gözümün önüne geldikçe panik ataklar geçirdim pskologumun yanında.Benim sağlığım açısından en önemli kararın bu olduğuna o da inandı en sonunda.Benim de bu hayattaki sınavım bu demek ki.
Doktorumla uzun uzun konuştuk bu konuyu.Her türlü testini yaptırdım.Doğum olayı gerçekleştikten sonra bulunduğum ildeki yuvaya teslim edicem.
Eğer kabul ederlerse ultrason görüntülerini de teslim etmek istiyorum.Hepsini biriktirdim çünkü.Gerekli prosedürleri hala öğrenmedim.Bu hafta gidip konuşmayı düşünüyorum.
3 hafta sonra birinizin evinde bebek mutlu mesut bir aileye sahip olurken ben de annemin yanına gidip onun koynunda kokusuyla uyumak istiyorum.Artık çok yorgunum çünkü.Hepinizden Allah razı olsun o bebeklere kendi canınızdan kanınızdanmış gibi bakıcağınızdan eminim.Bu sitede bundan emin oldum!
Bu yazıyı beni yargılamadan okumanızı rica ediyorum siz güzel yürekli kadınlardan..
Ben henüz 25 yaşında ailemden uzakta geçen sene üniversitesini bitirmiş ve bu sene işe girmiş biriyim.
Babamı çok ufak yaşta kaybettim hatırlamıyorum bile.Ama öylesine mükemmel bir anneye sahibim ki canını dişine takarak gece gündüz çalışıp beni okuttu, iş sahibi yaptı.
Ben tamamen sevgi ile büyüyen, aşk ile yapılmış bir çocuktum ve yaşantımın her anında bunu hissettim.
Bu yazıyı gözlerimden yaşlar süzülerek sizlere yazıyorum.
Hayatımda her zaman olumsuzluklarla savaşmak zorunda kaldım ama hiç birini o güzel yürekli anneme hissettirmedim.Apandist ameliyatı olmam gerektiğinde bile tek başıma gittim hastanede oldum çıktım evime geldim dinlendim.Annem o kadar yorgun ki onu üzmeye asla ve asla dayanamam.Bu siteyi aylar öncesi görmemiş olsam muhtemelen aylar öncesi intihar etmiş ve yaşamıyor olacaktım.
Hayatımda olan bitenden ben sorumluyum ve her şeyde bir hayır olduğunu düşünüyorum.Yaradanın böyle olmasını istedğini sanıyorum.
Asıl içimi dökmek istediğim konuya gelirsek;
Şuan hamileyim ve doğuma yaklaşık 3 haftam kaldı.
neredeyse 8 aydır içimde bir canlı taşıyorum.
Anneciğimin bu olanların hiçbirinden haberi yok.
Geçirdiğim 8 ayı bir ben bir de Allah bilir!
ilk 5 ay boyunca tatilde annemin yanındaydım ve ne bir göbek çıkması ne de mide bulantısı,bayılma hiçbirşey yaşamadım.
Sadece kilo almışım gibi hafif bir göbeğim vardı.
Karnımdaki canlıyı farkettiğim an herşey çok geçti.Üstüne adet görme olayını yaşamış ve aldırmak için yasal sınırı geçmiştim.
4 ya da 5 tane kadın doğum uzmanına gidip almaları için yalvardım.Doğal olarak aldıramadım.Şunu belirtmek isterim korunmama rağmen hamile kaldım.
İntiharı düşündüğüm gece internette dolaşırken bir anda kalkıp abdest alıp dua etmeye başladım.O gece bir rüya gördüm.
Sanırım ben sadece bir vesileyim içimdeki canlının doğması için.Sizlerden birinin yuvasını şenlendirmek için, annesi babası olan sonsuz sevgiyle büyütülecek bir bebeği dünyaya getirmek için..
Nasıl oluyor da bu kadın bir şey hissetmez diyebilirsiniz.
Her gece karnımda tekmelerini hissediyorum.Ama en ufak annelik duygum yok.
Eğer en ufak bir bağım oluşmuş olsaydı eminim ki bırakmazdım..
Göğüslerimden süt gelmiyor.Ve hala kilo almışım gibi göbeğim var sadece.
Ama ben öylesine sevgi ile büyümüş bir çocukken bu bebeğe sadece karnımda büyüttüğüm için biyolojik olarak annesi ben olduğum için onu sevgisiz bir hayatı yaşamasına neden olamam.Bu süreçte pskolojik olarak yardımda aldım.İlerde pişman olur muyum acaba diye.Ama beni hayata getiren o güzel yürekli annemi üzdüğüm,hayallerini yok ettiğim anlar gözümün önüne geldikçe panik ataklar geçirdim pskologumun yanında.Benim sağlığım açısından en önemli kararın bu olduğuna o da inandı en sonunda.Benim de bu hayattaki sınavım bu demek ki.
Doktorumla uzun uzun konuştuk bu konuyu.Her türlü testini yaptırdım.Doğum olayı gerçekleştikten sonra bulunduğum ildeki yuvaya teslim edicem.
Eğer kabul ederlerse ultrason görüntülerini de teslim etmek istiyorum.Hepsini biriktirdim çünkü.Gerekli prosedürleri hala öğrenmedim.Bu hafta gidip konuşmayı düşünüyorum.
3 hafta sonra birinizin evinde bebek mutlu mesut bir aileye sahip olurken ben de annemin yanına gidip onun koynunda kokusuyla uyumak istiyorum.Artık çok yorgunum çünkü.Hepinizden Allah razı olsun o bebeklere kendi canınızdan kanınızdanmış gibi bakıcağınızdan eminim.Bu sitede bundan emin oldum!
Bu yazıyı beni yargılamadan okumanızı rica ediyorum siz güzel yürekli kadınlardan..
Ben henüz 25 yaşında ailemden uzakta geçen sene üniversitesini bitirmiş ve bu sene işe girmiş biriyim.
Babamı çok ufak yaşta kaybettim hatırlamıyorum bile.Ama öylesine mükemmel bir anneye sahibim ki canını dişine takarak gece gündüz çalışıp beni okuttu, iş sahibi yaptı.
Ben tamamen sevgi ile büyüyen, aşk ile yapılmış bir çocuktum ve yaşantımın her anında bunu hissettim.
Bu yazıyı gözlerimden yaşlar süzülerek sizlere yazıyorum.
Hayatımda her zaman olumsuzluklarla savaşmak zorunda kaldım ama hiç birini o güzel yürekli anneme hissettirmedim.Apandist ameliyatı olmam gerektiğinde bile tek başıma gittim hastanede oldum çıktım evime geldim dinlendim.Annem o kadar yorgun ki onu üzmeye asla ve asla dayanamam.Bu siteyi aylar öncesi görmemiş olsam muhtemelen aylar öncesi intihar etmiş ve yaşamıyor olacaktım.
Hayatımda olan bitenden ben sorumluyum ve her şeyde bir hayır olduğunu düşünüyorum.Yaradanın böyle olmasını istedğini sanıyorum.
Asıl içimi dökmek istediğim konuya gelirsek;
Şuan hamileyim ve doğuma yaklaşık 3 haftam kaldı.
neredeyse 8 aydır içimde bir canlı taşıyorum.
Anneciğimin bu olanların hiçbirinden haberi yok.
Geçirdiğim 8 ayı bir ben bir de Allah bilir!
ilk 5 ay boyunca tatilde annemin yanındaydım ve ne bir göbek çıkması ne de mide bulantısı,bayılma hiçbirşey yaşamadım.
Sadece kilo almışım gibi hafif bir göbeğim vardı.
Karnımdaki canlıyı farkettiğim an herşey çok geçti.Üstüne adet görme olayını yaşamış ve aldırmak için yasal sınırı geçmiştim.
4 ya da 5 tane kadın doğum uzmanına gidip almaları için yalvardım.Doğal olarak aldıramadım.Şunu belirtmek isterim korunmama rağmen hamile kaldım.
İntiharı düşündüğüm gece internette dolaşırken bir anda kalkıp abdest alıp dua etmeye başladım.O gece bir rüya gördüm.
Sanırım ben sadece bir vesileyim içimdeki canlının doğması için.Sizlerden birinin yuvasını şenlendirmek için, annesi babası olan sonsuz sevgiyle büyütülecek bir bebeği dünyaya getirmek için..
Nasıl oluyor da bu kadın bir şey hissetmez diyebilirsiniz.
Her gece karnımda tekmelerini hissediyorum.Ama en ufak annelik duygum yok.
Eğer en ufak bir bağım oluşmuş olsaydı eminim ki bırakmazdım..
Göğüslerimden süt gelmiyor.Ve hala kilo almışım gibi göbeğim var sadece.
Ama ben öylesine sevgi ile büyümüş bir çocukken bu bebeğe sadece karnımda büyüttüğüm için biyolojik olarak annesi ben olduğum için onu sevgisiz bir hayatı yaşamasına neden olamam.Bu süreçte pskolojik olarak yardımda aldım.İlerde pişman olur muyum acaba diye.Ama beni hayata getiren o güzel yürekli annemi üzdüğüm,hayallerini yok ettiğim anlar gözümün önüne geldikçe panik ataklar geçirdim pskologumun yanında.Benim sağlığım açısından en önemli kararın bu olduğuna o da inandı en sonunda.Benim de bu hayattaki sınavım bu demek ki.
Doktorumla uzun uzun konuştuk bu konuyu.Her türlü testini yaptırdım.Doğum olayı gerçekleştikten sonra bulunduğum ildeki yuvaya teslim edicem.
Eğer kabul ederlerse ultrason görüntülerini de teslim etmek istiyorum.Hepsini biriktirdim çünkü.Gerekli prosedürleri hala öğrenmedim.Bu hafta gidip konuşmayı düşünüyorum.
3 hafta sonra birinizin evinde bebek mutlu mesut bir aileye sahip olurken ben de annemin yanına gidip onun koynunda kokusuyla uyumak istiyorum.Artık çok yorgunum çünkü.Hepinizden Allah razı olsun o bebeklere kendi canınızdan kanınızdanmış gibi bakıcağınızdan eminim.Bu sitede bundan emin oldum!
bence ikinci dönem direk okulunu değiştirin eğer böyle bir imkanınız varsa, onlar çocuk değil canavarmış resmen. aileler bu çocuklarına nasıl terbiye veriyor yahu, hadi terbiyeyi geçtim çocuklarının halini görmüyorlarmı madem asker çocukları anası babası aklı başına insanlar olarak götürsünler çocuklarını pedagog a flan. çocuklar bizim çocuklarımızın özel durumunu bilseler çocukça şakalar bile çok kırıcı olacak, hele bazı çocuklar çok acımasız oluyor..
elbetteki utanılacak birşey değil evlat edinmek, fakat olur olmaz insanların çocuklarımızın canıı sıkacak yada zor durumda bırakacak iyi yada kötü niyetli sorularına maruz bırakmamak için çevrenin bilmesi gerekmez diye düşünüyorum. çocuklar zaten bunu bilerek büyüdükleri için yaşları ilerleyince istedikleri zaman istedikleri insanlara söylesinler. o zamana kadar istemediğimiz insanlar öğrenirse de yine pedadod yardımlarıyla çözülür herşey.. yakın çevremiz yeter diye düşünüyorum..
Bu yazıyı beni yargılamadan okumanızı rica ediyorum siz güzel yürekli kadınlardan..
Ben henüz 25 yaşında ailemden uzakta geçen sene üniversitesini bitirmiş ve bu sene işe girmiş biriyim.
Babamı çok ufak yaşta kaybettim hatırlamıyorum bile.Ama öylesine mükemmel bir anneye sahibim ki canını dişine takarak gece gündüz çalışıp beni okuttu, iş sahibi yaptı.
Ben tamamen sevgi ile büyüyen, aşk ile yapılmış bir çocuktum ve yaşantımın her anında bunu hissettim.
Bu yazıyı gözlerimden yaşlar süzülerek sizlere yazıyorum.
Hayatımda her zaman olumsuzluklarla savaşmak zorunda kaldım ama hiç birini o güzel yürekli anneme hissettirmedim.Apandist ameliyatı olmam gerektiğinde bile tek başıma gittim hastanede oldum çıktım evime geldim dinlendim.Annem o kadar yorgun ki onu üzmeye asla ve asla dayanamam.Bu siteyi aylar öncesi görmemiş olsam muhtemelen aylar öncesi intihar etmiş ve yaşamıyor olacaktım.
Hayatımda olan bitenden ben sorumluyum ve her şeyde bir hayır olduğunu düşünüyorum.Yaradanın böyle olmasını istedğini sanıyorum.
Asıl içimi dökmek istediğim konuya gelirsek;
Şuan hamileyim ve doğuma yaklaşık 3 haftam kaldı.
neredeyse 8 aydır içimde bir canlı taşıyorum.
Anneciğimin bu olanların hiçbirinden haberi yok.
Geçirdiğim 8 ayı bir ben bir de Allah bilir!
ilk 5 ay boyunca tatilde annemin yanındaydım ve ne bir göbek çıkması ne de mide bulantısı,bayılma hiçbirşey yaşamadım.
Sadece kilo almışım gibi hafif bir göbeğim vardı.
Karnımdaki canlıyı farkettiğim an herşey çok geçti.Üstüne adet görme olayını yaşamış ve aldırmak için yasal sınırı geçmiştim.
4 ya da 5 tane kadın doğum uzmanına gidip almaları için yalvardım.Doğal olarak aldıramadım.Şunu belirtmek isterim korunmama rağmen hamile kaldım.
İntiharı düşündüğüm gece internette dolaşırken bir anda kalkıp abdest alıp dua etmeye başladım.O gece bir rüya gördüm.
Sanırım ben sadece bir vesileyim içimdeki canlının doğması için.Sizlerden birinin yuvasını şenlendirmek için, annesi babası olan sonsuz sevgiyle büyütülecek bir bebeği dünyaya getirmek için..
Nasıl oluyor da bu kadın bir şey hissetmez diyebilirsiniz.
Her gece karnımda tekmelerini hissediyorum.Ama en ufak annelik duygum yok.
Eğer en ufak bir bağım oluşmuş olsaydı eminim ki bırakmazdım..
Göğüslerimden süt gelmiyor.Ve hala kilo almışım gibi göbeğim var sadece.
Ama ben öylesine sevgi ile büyümüş bir çocukken bu bebeğe sadece karnımda büyüttüğüm için biyolojik olarak annesi ben olduğum için onu sevgisiz bir hayatı yaşamasına neden olamam.Bu süreçte pskolojik olarak yardımda aldım.İlerde pişman olur muyum acaba diye.Ama beni hayata getiren o güzel yürekli annemi üzdüğüm,hayallerini yok ettiğim anlar gözümün önüne geldikçe panik ataklar geçirdim pskologumun yanında.Benim sağlığım açısından en önemli kararın bu olduğuna o da inandı en sonunda.Benim de bu hayattaki sınavım bu demek ki.
Doktorumla uzun uzun konuştuk bu konuyu.Her türlü testini yaptırdım.Doğum olayı gerçekleştikten sonra bulunduğum ildeki yuvaya teslim edicem.
Eğer kabul ederlerse ultrason görüntülerini de teslim etmek istiyorum.Hepsini biriktirdim çünkü.Gerekli prosedürleri hala öğrenmedim.Bu hafta gidip konuşmayı düşünüyorum.
3 hafta sonra birinizin evinde bebek mutlu mesut bir aileye sahip olurken ben de annemin yanına gidip onun koynunda kokusuyla uyumak istiyorum.Artık çok yorgunum çünkü.Hepinizden Allah razı olsun o bebeklere kendi canınızdan kanınızdanmış gibi bakıcağınızdan eminim.Bu sitede bundan emin oldum!
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?