ben de asla diyordum... onun icin iki kere söz yüzügünü attim :)) hem zaten evlilikten korkuyordum, hem ailemden uzak olmak istemiyorum.. ilk yüzük atmamdan 10 "on" sene sonra yine de ona vardim! herseyimi, ailemi, arkadaslarimi, isimi, düsünebildiginiz herseyi biraktim ve türkiye'ye geldim.. belki sizin icin burasi dünyanin bir ucu degil, ama benim icin bir asla oldugu icin ha türkiye ha baska bir ülke fark etmiyor..
ben bir ailenin parcasiyim, buraya geldim ve bende bir aile kurdum, kuruyorum.. tabiiki tanidigim, bildigim kisileri, yerleri özlüyorum.. ama benim yerim artik esimin yaninda.. ve inanin eskiden bunu bile problem yaptigim icin cok pismanim. keske böyle seyleri düsünmeyip daha da evvel evlenseymisim onunla.. ne de olsa ailenin yaninda da olsan, uzakta da olsan, evine geldiginde, kapini kapattiginda herkes disarida kaliyor.. ve simdi ki zamanda, internet (msn, skype vs.) ve telefon varken, uzakligi bile hissetmiyorsun cogu zaman.. calistiginiz zaman, eviniz, cocugunuz oldugu zaman aileniz ayni sehirde de olsa her gün görmeyebilirisiniz..
bu benim düsüncem..