3 aydır nişanlıyım. nişanlımı 4,5 yıldır tanıyorum 4 yıldır da beraberiz. üniversite yıllarında her şey çok güzeldi. doğru dürüst kavga bile etmezdik, ufak tartışmaları da bir gece bile geçmeden atlatırdık. nişanlımın ailesinin maddi durumu iyi değil. ona hiç para göndermezlerdi. ailemin gönderdiği para ve burslarımızla birlikte okuduk sayılır. çok çok zorluk çektiği zamanlar oldu. öyle ki ben, "keşke ablaların 50şer lira gönderseler aylık, biraz rahatlardın" dedim çok zaman. öyle durumlarda "onların da kendi düzeni var" derdi, e haklıydı da. ama yine de kimse yanında diildi işte. evli çiftyler gibi harcamalarımızı kısardık, dışarda buluşur ucuz yer içerdik, yine de her şey güzeldi işte. sonra çalışmaya başladık ikimiz de. şükür bir evi geçindirebilecek paraya sahip olduk. bu yaz nişanlanmaya karar verdik, zaten hep planlanıyordu bu. ailesi ailemle tanıştı fln. nişandan bir ay önce ablalarıyla telefonda konuşmaya başladım. iyi hoşlardı. ben onun ailesini böyle tanıdım işte.
düğünümüzü nişanlımla ben yapıcaz. belki benim ailem yardım edecek ( ben izin verirsem), zaten onunkiler bir şey yapamaz. önemli diildi. ben nişanda da her şeyden kısalım ki düğünde rahat edelim istedim çalıştığımız bir yıl boyunca para biriktirmiştik. ama nişanlımın ailesi sanki bana jest yaparlarmış gibi nişanlımın parasını har vurdu harman savurdu. nişanlım ben mutlu olayım diye bir şey demedi. ben kızdım aslında, hakları yoktu bunca karışmaya.yine de, "bu kadar masrafa gerek yoktu, zahmet etmeseydiniz" dedim sadece. hazırlıklar yapılırken de para sıkıntısına düşeriz korkumdan başka bir sorunumuz olmadı yani.
bunun dışında, ailesi benim aileme göre biraz daha kapalıydı, ben öyle biliyordum. ama bu bi sorun diildi. nişanlımın anlattığına göre onlar açık fikirliydi. ama tanıdım gördüm ki hiç de öyle diiller. nişan kıyafeti alacağımda " e biraz kapalı olsun" dediler. olabilir dedim. nişanlımla birlikte gittik kolsuz bi abiye aldık. çok da güzeldi, içime de sinmişti hani öyle tantana da yapacak diildim. ama yetmedi görümcelerime (aslında sadece bi tanesine). nişanda omzuma şal almamı istediler. ben soğuk olursa alırım tabi dedim,temmuzda soğuk olmayacağı besbelli. ama anlamadılar. nişanlım da öyle bi gaza getirildi + geldi ki " o şalı üstüne almazsan kendimi ezilmiş hissedicem" dedi. bunlar onun lafları diildi. o kadar şaşkındım ki. birlikte aldık biz onu dedim. fayda etmedi. bu konuşma nişandan bir gün önce geceydi. gelmeyin o halde nişan için dedim. çünkü benim evlenmek istediğim kişi o diildi. önce "gelmesek sanırım daha iyi" dedi. gecenin 3ünde ailemi uyandırıp bu konuyu konuşmaya gittim. ama daha onlarla konuşamadan yeniden arayıp, bir şeyleri birlikte aşabileceğimizi, nişanlanmak istediğini söyledi. tamam dedim. nişan için geldiklerinde hepsinde suratlar asılmıştı. benim ailemin hiçbir şeyden haberi yoktu. anlam veremediler. çok bozuldular ama farkındaydım ben üzülmiyim diye onlar gülümsediler; onlar üzülmesin diye ben gülümsedim. nişan bitti ben yine de mutlu olmaya çalıştım. sonra nişan sabahı nişanlım arayıp "dün gece yaptığın hataları düşün, o senin nişanındı benim diildi, o şalı üzerine almalıydın, bana destek olmadın" dedi. o kadar şaşırdım ki. "ben onu üzerime almayacağım isterseniz gelmeyin dedim, bu sözden ne anladın" dedim. (tabi bu çok kısa hali epey bi tartışma geçti) ama zaten kopmuşum orda. sinir krizi geçirmişim. babam fln gelmiş. gözümü açtığımda babam başımdaydı, ona sarılıp "baba beni onlara verme" diye ağladım, o da benimle ağladı. ayrılmak istedim, çevremdeki herkes "siz çok uyumlu bi çiftsiniz, öfkeyle kalkan zararla oturur biraz zaman ver" dedi. 3 gün nişanlımın telefonlarını açmadım, sonra benim bulunduğum şehre geldi. ben artık ona inanmadığımı söyledim. zaman istedi her şey yine güzel olacak dedi. ama bu kadar büyük bir değişimi daha şimdiden yaşıyorsa, sanki evlenince 100 katı değişim olurmuş gibi geliyor. ailesinin konuşmalarından nasıl bu kadar çok etkilenir insan, nasıl bu kadar değişir? tüm erkekler mi böyle? 3 ay geçti, benim içimde hiçbir şey değişmedi. aynı kızgınlık, kırgınlık. bugün dahi dönüp arkamı gidebilecekmişim gibi. şimdi askerde, hiçbir şey belli etmiyorum ama içimde fırtınalar kopuyor. 4 yıldır beraber olduğun biriyle evlenmeye bu kadar yaklaışmışken bu kadar kararsız olmak normal mi?
şimdi bir ton sorum ve sorunum var.
bu adam benim tanıdığım sevdiğim kişi mi?
ailesini bunca dinliyorsa, ailesi de bu kadar kapalıysa benden de böyle bir talepte bulunurlar mı?
beş kuruş fayda sağlamasalar da düğünde ne alıp almadığımıza karışırlar mı?
bir de ben neden bu kadar korkar oldum, evlilik öncesi herkes bu kadar korkar mı?
bir de eltim var, çok tatlı bi bayan ama beni onla konuşturmak dahi istemiyor kimse. yanyana gelmeyelim diye uğraşıyorlar, çünkü onlara uygun bi gelin değilmiş, bunu defalarca dile getirdiler. oysa bence çok süper anlaşıyoruz birbirimizi tanıdığımız kadarıyla. bir tek onu sevdim onun haricinde bu ailenin içinde olmak istemiyorum. böyle gelin gidilir mi?
çok konuştum... okuyanın gözüne sağlık.. şimdiden sağolun..
düğünümüzü nişanlımla ben yapıcaz. belki benim ailem yardım edecek ( ben izin verirsem), zaten onunkiler bir şey yapamaz. önemli diildi. ben nişanda da her şeyden kısalım ki düğünde rahat edelim istedim çalıştığımız bir yıl boyunca para biriktirmiştik. ama nişanlımın ailesi sanki bana jest yaparlarmış gibi nişanlımın parasını har vurdu harman savurdu. nişanlım ben mutlu olayım diye bir şey demedi. ben kızdım aslında, hakları yoktu bunca karışmaya.yine de, "bu kadar masrafa gerek yoktu, zahmet etmeseydiniz" dedim sadece. hazırlıklar yapılırken de para sıkıntısına düşeriz korkumdan başka bir sorunumuz olmadı yani.
bunun dışında, ailesi benim aileme göre biraz daha kapalıydı, ben öyle biliyordum. ama bu bi sorun diildi. nişanlımın anlattığına göre onlar açık fikirliydi. ama tanıdım gördüm ki hiç de öyle diiller. nişan kıyafeti alacağımda " e biraz kapalı olsun" dediler. olabilir dedim. nişanlımla birlikte gittik kolsuz bi abiye aldık. çok da güzeldi, içime de sinmişti hani öyle tantana da yapacak diildim. ama yetmedi görümcelerime (aslında sadece bi tanesine). nişanda omzuma şal almamı istediler. ben soğuk olursa alırım tabi dedim,temmuzda soğuk olmayacağı besbelli. ama anlamadılar. nişanlım da öyle bi gaza getirildi + geldi ki " o şalı üstüne almazsan kendimi ezilmiş hissedicem" dedi. bunlar onun lafları diildi. o kadar şaşkındım ki. birlikte aldık biz onu dedim. fayda etmedi. bu konuşma nişandan bir gün önce geceydi. gelmeyin o halde nişan için dedim. çünkü benim evlenmek istediğim kişi o diildi. önce "gelmesek sanırım daha iyi" dedi. gecenin 3ünde ailemi uyandırıp bu konuyu konuşmaya gittim. ama daha onlarla konuşamadan yeniden arayıp, bir şeyleri birlikte aşabileceğimizi, nişanlanmak istediğini söyledi. tamam dedim. nişan için geldiklerinde hepsinde suratlar asılmıştı. benim ailemin hiçbir şeyden haberi yoktu. anlam veremediler. çok bozuldular ama farkındaydım ben üzülmiyim diye onlar gülümsediler; onlar üzülmesin diye ben gülümsedim. nişan bitti ben yine de mutlu olmaya çalıştım. sonra nişan sabahı nişanlım arayıp "dün gece yaptığın hataları düşün, o senin nişanındı benim diildi, o şalı üzerine almalıydın, bana destek olmadın" dedi. o kadar şaşırdım ki. "ben onu üzerime almayacağım isterseniz gelmeyin dedim, bu sözden ne anladın" dedim. (tabi bu çok kısa hali epey bi tartışma geçti) ama zaten kopmuşum orda. sinir krizi geçirmişim. babam fln gelmiş. gözümü açtığımda babam başımdaydı, ona sarılıp "baba beni onlara verme" diye ağladım, o da benimle ağladı. ayrılmak istedim, çevremdeki herkes "siz çok uyumlu bi çiftsiniz, öfkeyle kalkan zararla oturur biraz zaman ver" dedi. 3 gün nişanlımın telefonlarını açmadım, sonra benim bulunduğum şehre geldi. ben artık ona inanmadığımı söyledim. zaman istedi her şey yine güzel olacak dedi. ama bu kadar büyük bir değişimi daha şimdiden yaşıyorsa, sanki evlenince 100 katı değişim olurmuş gibi geliyor. ailesinin konuşmalarından nasıl bu kadar çok etkilenir insan, nasıl bu kadar değişir? tüm erkekler mi böyle? 3 ay geçti, benim içimde hiçbir şey değişmedi. aynı kızgınlık, kırgınlık. bugün dahi dönüp arkamı gidebilecekmişim gibi. şimdi askerde, hiçbir şey belli etmiyorum ama içimde fırtınalar kopuyor. 4 yıldır beraber olduğun biriyle evlenmeye bu kadar yaklaışmışken bu kadar kararsız olmak normal mi?
şimdi bir ton sorum ve sorunum var.
bu adam benim tanıdığım sevdiğim kişi mi?
ailesini bunca dinliyorsa, ailesi de bu kadar kapalıysa benden de böyle bir talepte bulunurlar mı?
beş kuruş fayda sağlamasalar da düğünde ne alıp almadığımıza karışırlar mı?
bir de ben neden bu kadar korkar oldum, evlilik öncesi herkes bu kadar korkar mı?
bir de eltim var, çok tatlı bi bayan ama beni onla konuşturmak dahi istemiyor kimse. yanyana gelmeyelim diye uğraşıyorlar, çünkü onlara uygun bi gelin değilmiş, bunu defalarca dile getirdiler. oysa bence çok süper anlaşıyoruz birbirimizi tanıdığımız kadarıyla. bir tek onu sevdim onun haricinde bu ailenin içinde olmak istemiyorum. böyle gelin gidilir mi?
çok konuştum... okuyanın gözüne sağlık.. şimdiden sağolun..
( 
