2. Evlilik yıldönümümüzde ayrıydık, çok seviyordum ama bunu yapmak zorundaydım. Canımdan parça koptu sandım ilk zamanlar
En çok da bunları sevdiğim adamdan görmek koydu, yani nefretle ayrılsaydım lanet olsun der geçerdim.
Boşanma sebeplerim;
- Kadınla erkeğin yer değiştirmesi, benim hem maddi hem manevi daha çok çaba göstermem, hem fiziksel hem ruhsal çok yorulmam ama onun buna duyarsız olması,
- Kompleks yaparak beni sürekli ezmeye çalışması,
- Boşanmayla korkutması,
- Duygularıma dokunmaması dahası bunlarla alay etmesi,
- Yatak ayırarak akşam gelmeyerek sofraya oturmayarak trip atarak beni sindirmeye çalışması,
- Evliliğimizin ilk haftalarında eski kız arkadaşıyla konuşmalarını görüp güvenimin kırılması (flörtöz konuşmalar değildi ama farketmiyor işte güven gidiyor),
- Alenen savunmasa da erkeğin kayırıldığı bir ailede yetişmiş olmanın verdiği bir kafaya sahip olması,
- Geçmişinde kadınlara karşı nasıl yaklaştığını görmem, acaba hala aynı kafada mı benim için de böyle şeyler mi düşünüyor diye kafamda soru işaretleri olması,
- Hayatında sanki önemli değilmişim arka sıralardaymışım gibi hissetmem,
- Uzak mesafe evliliği olması,
- Zaten kısıtlı zamanlarda birlikteyiz diye tartışmalarda hep yapıcı ve alttan alıcı olmam, onun da böylece rahata bindirmesi,
- Ben onun ailesine saygıda hürmette kusur etmemişken onun hem ailemden hem yakın çevremden uzak durmaya çalışması (bir saygısızlığı asla olmadı ama uzak uzak dururdu çok zoruma giderdi),
- Bazen çok iyi bazen zorba davranması dengemi bozması, yanında güvende hissedememem sürekli tetikte hissetmem gibi gibi gibi
İyi tarafları da vardı zaten kimse %100 iyi ya da kötü değildir kaldı ki iyilik ve kötülük görecelidir. Benim için kötü diye nitelendirebileceğim özellikleri iyileri geçince, bu da mutsuzluğu getirince, gururum kırılınca bitirmek zorunda kaldım. Ayrılık sonrası da dengesizliğini korudu, ilk zamanlar çabuk bitsin dedi, sonra da uzun zaman dönmem için yalvardı ısrar etti dönmedim ama.
Canımı çok yaktı, öyle bir evliliği sürdürmek bana yakışmazdı ama onun için üzülüyorum aslında. Psikolojisi normal değildi çünkü, farkında bile değildi ama hastaydı. Kendisine dışarıdan bakamayacak kadar hastaydı. İçimde ona karşı öfke olsa da yine de bir taraftan şefkat besliyorum. İyileşmesi için hep dua ediyorum, bunu ona asla belli etmedim ama ayrıldıktan sonra hep duvar gibi durdum karşısında. Zaten iyileşmesini, sağlıklı düşünebilmesini, sevmeyi öğrenmesini ve mutlu olmasını kendim için değil onun için istiyorum. Belki de onu hiç görmeyeceğim bir daha. Biz sadece dünya hayatında birbirimize zarar vermiş iki kulduk. Ama allah katında onun iyi olmasını isterim. Rabbim rahmetini ondan esirgemesin.