Merhaba ben bu sayfaya yeni kayit oldum ama uzun zamandir takip ediyordum. Benim kendime göre cok büyük bir sorunum var. Evleneli daha 1 yil oldu ama bazen bosansam mi diye düsünüyorum. Kocami cok seviyorum ve cok da severek ve isteyerek evlendim onunla. Evlenmeden önce 3 yil birlikteydik. Demesine göre ben onun ilk sevgilisiydim ama o benim ilkim degildi. Bastan da biliyordu bunu. Ara sira ufak tekef tartismalarimiz oldugunda "sen aliskinsin tabi" yada "beni digerleriyle karistirma" gibi sözler söylüyordu ama ben gecer diyorum. Simdi evliyken bunlar daha da cogaldi. Sürekli yüzüme vuruyor gecmisimi. Ne olursa olsun ben hep kötüyüm. Tüm ailemle görüsmem yasak cünkü onlar ondan öncekileri de taniyormus ve o da bir erkekmis ve gururu varmis. Hepsine tamam dedim. Belki de tam orda hata ettim. Hep sakinlesir ve düzelir diye bekledim. Tek görüstürdügü kisi annem. Ona da bazen surat yapiyor gidecegim zaman ama engel de olamiyor. Hayatimizda ne olursa olsun hep ben kötüyüm, aliskinim eskiden de öyle ve böyleydim - dilimin varmadigi sözler söylüyor bana. Sonra sakinlesince cok pisman oluyor. Geliyor sariliyor ve ben hep affediyorum cünkü cok seviyorum. Ondan ayrilmayi hic istemiyorum. Özünde cok mutluyuz (bu simdi size tuhaf gelebilir ama anlattigim durumun disinda cok mutluyuz). Cok da uyumluyuz aslinda. Hayatta istedigimiz seyler hemen hemen ayni, gelecek icin planlarimiz düsüncelerimiz herseyimiz ayni. Ama ara sira akli karisinca bana hayati zindan ediyor. Bazen buna deger mi diyorum. Bir kac kere esylarimi topladim gidicektim ama ya o bana engel oldu yada ben gidemedim. Cok hasta bir iliskimiz var. Bir anda cok tutkulu iki asikken, diger anda birden en büyük düsmanim olabiliyor. Hep akli gecmisimde. Hala da acik biseyler ariyor. Sürekli bir arastirma icinde. Acaba daha baska seyler var da ben mi anlatmadim diye... Cok yoruldum arkadaslar ve ne yapacagimi hic bilmiyorum. Ben onunla sadece mutlu olmak istiyorum, bir yeri agrisa ben ondan daha cok üzülüyorum, onu cok seviyorum ve biliyorum ki o da beni ölesiye seviyor. Ben bu durumla nasil bas edecegimi artik bilemez oldum. Belki ayni seyleri yasayan biri daha vardir ve bana bir akil verebilir. Benim aklim artik calismiyor. Onu kaybetmek istemiyorum ama onu kaybetmemeye calisirken kendimi kaybetmekten korkuyorum...