bekaret meselesini biliyordu. sorun o degil. yani tabi özünde sorun o ama asil sonradan ögrendigi benim utandigim ve o yüzden anlatmadigim biseydi. daha dogrusu basima gelen bir olaydi. kandirildim ve anlatmaya kendime yediremedim. sonra baska yollardan ögrenip yüzüme vurdu ve ben utancimi tabiki saklayamadim. ögrendigi bu yani
bekaret meselesini biliyordu. sorun o degil. yani tabi özünde sorun o ama asil sonradan ögrendigi benim utandigim ve o yüzden anlatmadigim biseydi. daha dogrusu basima gelen bir olaydi. kandirildim ve anlatmaya kendime yediremedim. sonra baska yollardan ögrenip yüzüme vurdu ve ben utancimi tabiki saklayamadim. ögrendigi bu yani
geçmişi ısıtıp ısıtıp önüne sürüyor desene canım.. eşinin öfke kontrolü yok anladığım kadarıyla, her söylediğinden sonra pişmanlık duyması başka bir düşüncesi, tasası mı var acaba diye düşündürdü beni.. bazen zihnimizdekileri çözemez ve sanki en yakınımız suçluymuş gibi ondan alırız hıncımızı.. şahsen çok büyük problemler, boşanma nedenleri göremedim ben yazdıklarında.. hepsi çözülebilecek meseleler.. hele de arada büyük bir sevgi varsa, biraz ilgilenme bakalım belki hatasını anlar.
bu durumda aklıma gelen tek şey tecavüz. yani anlatmayı kendine yedirememek, utanmak deyince aklıma geldi. ya da akraba tacizi gibi.
Simdi taslar daha iyi oturdu yerlerine.
Valla arkadasim ne yaparsan yap bence esin bu sorunu asamaz.
Cok cok zor yani.
Sen ne kadar da bekaret önemli degil dedi desen aslinda bence özü o bu olaylarin.
Esin seni sevdigi icin basta herseyi kabul etmis ama simdi seninle birlikte olduktan ve kabaca tabiri ile o ilk hevesi gectikten sonra gecmisini kafasinda kurup takmaya baslamis.
Belki düzelebilir ama coook cok zor.
Bir gününüz güzel gecse ikinci gün en ufak olayda hepsini yine cikarip önüne koyar.
Haaa evliliginiz sürer mi, sürer ama seninde iflagin kesilir, ne kisiligin kalir ne özgüvenin. cok ezilirsin.
ailenle görüştürmemesi dışında aşılıcak konular belliki seni seviyor ve çok aşırı kıskanıyor bence ilerde zamanla düzelir sana güveni tam olduğunda rahatlarsın eşimde başlarda kuzenlerimle bile görüştürmüyordu neden halayda elini tuttun neden konuştunuz gibi ama artık öyle değil hep beraber görüşürüz zamanla aşılacak şeyler Allah başka dert vermesin
Merhaba ben bu sayfaya yeni kayit oldum ama uzun zamandir takip ediyordum. Benim kendime göre cok büyük bir sorunum var. Evleneli daha 1 yil oldu ama bazen bosansam mi diye düsünüyorum. Kocami cok seviyorum ve cok da severek ve isteyerek evlendim onunla. Evlenmeden önce 3 yil birlikteydik. Demesine göre ben onun ilk sevgilisiydim ama o benim ilkim degildi. Bastan da biliyordu bunu. Ara sira ufak tekef tartismalarimiz oldugunda "sen aliskinsin tabi" yada "beni digerleriyle karistirma" gibi sözler söylüyordu ama ben gecer diyorum. Simdi evliyken bunlar daha da cogaldi. Sürekli yüzüme vuruyor gecmisimi. Ne olursa olsun ben hep kötüyüm. Tüm ailemle görüsmem yasak cünkü onlar ondan öncekileri de taniyormus ve o da bir erkekmis ve gururu varmis. Hepsine tamam dedim. Belki de tam orda hata ettim. Hep sakinlesir ve düzelir diye bekledim. Tek görüstürdügü kisi annem. Ona da bazen surat yapiyor gidecegim zaman ama engel de olamiyor. Hayatimizda ne olursa olsun hep ben kötüyüm, aliskinim eskiden de öyle ve böyleydim - dilimin varmadigi sözler söylüyor bana. Sonra sakinlesince cok pisman oluyor. Geliyor sariliyor ve ben hep affediyorum cünkü cok seviyorum. Ondan ayrilmayi hic istemiyorum. Özünde cok mutluyuz (bu simdi size tuhaf gelebilir ama anlattigim durumun disinda cok mutluyuz). Cok da uyumluyuz aslinda. Hayatta istedigimiz seyler hemen hemen ayni, gelecek icin planlarimiz düsüncelerimiz herseyimiz ayni. Ama ara sira akli karisinca bana hayati zindan ediyor. Bazen buna deger mi diyorum. Bir kac kere esylarimi topladim gidicektim ama ya o bana engel oldu yada ben gidemedim. Cok hasta bir iliskimiz var. Bir anda cok tutkulu iki asikken, diger anda birden en büyük düsmanim olabiliyor. Hep akli gecmisimde. Hala da acik biseyler ariyor. Sürekli bir arastirma icinde. Acaba daha baska seyler var da ben mi anlatmadim diye... Cok yoruldum arkadaslar ve ne yapacagimi hic bilmiyorum. Ben onunla sadece mutlu olmak istiyorum, bir yeri agrisa ben ondan daha cok üzülüyorum, onu cok seviyorum ve biliyorum ki o da beni ölesiye seviyor. Ben bu durumla nasil bas edecegimi artik bilemez oldum. Belki ayni seyleri yasayan biri daha vardir ve bana bir akil verebilir. Benim aklim artik calismiyor. Onu kaybetmek istemiyorum ama onu kaybetmemeye calisirken kendimi kaybetmekten korkuyorum...
Merhaba ben bu sayfaya yeni kayit oldum ama uzun zamandir takip ediyordum. Benim kendime göre cok büyük bir sorunum var. Evleneli daha 1 yil oldu ama bazen bosansam mi diye düsünüyorum. Kocami cok seviyorum ve cok da severek ve isteyerek evlendim onunla. Evlenmeden önce 3 yil birlikteydik. Demesine göre ben onun ilk sevgilisiydim ama o benim ilkim degildi. Bastan da biliyordu bunu. Ara sira ufak tekef tartismalarimiz oldugunda "sen aliskinsin tabi" yada "beni digerleriyle karistirma" gibi sözler söylüyordu ama ben gecer diyorum. Simdi evliyken bunlar daha da cogaldi. Sürekli yüzüme vuruyor gecmisimi. Ne olursa olsun ben hep kötüyüm. Tüm ailemle görüsmem yasak cünkü onlar ondan öncekileri de taniyormus ve o da bir erkekmis ve gururu varmis. Hepsine tamam dedim. Belki de tam orda hata ettim. Hep sakinlesir ve düzelir diye bekledim. Tek görüstürdügü kisi annem. Ona da bazen surat yapiyor gidecegim zaman ama engel de olamiyor. Hayatimizda ne olursa olsun hep ben kötüyüm, aliskinim eskiden de öyle ve böyleydim - dilimin varmadigi sözler söylüyor bana. Sonra sakinlesince cok pisman oluyor. Geliyor sariliyor ve ben hep affediyorum cünkü cok seviyorum. Ondan ayrilmayi hic istemiyorum. Özünde cok mutluyuz (bu simdi size tuhaf gelebilir ama anlattigim durumun disinda cok mutluyuz). Cok da uyumluyuz aslinda. Hayatta istedigimiz seyler hemen hemen ayni, gelecek icin planlarimiz düsüncelerimiz herseyimiz ayni. Ama ara sira akli karisinca bana hayati zindan ediyor. Bazen buna deger mi diyorum. Bir kac kere esylarimi topladim gidicektim ama ya o bana engel oldu yada ben gidemedim. Cok hasta bir iliskimiz var. Bir anda cok tutkulu iki asikken, diger anda birden en büyük düsmanim olabiliyor. Hep akli gecmisimde. Hala da acik biseyler ariyor. Sürekli bir arastirma icinde. Acaba daha baska seyler var da ben mi anlatmadim diye... Cok yoruldum arkadaslar ve ne yapacagimi hic bilmiyorum. Ben onunla sadece mutlu olmak istiyorum, bir yeri agrisa ben ondan daha cok üzülüyorum, onu cok seviyorum ve biliyorum ki o da beni ölesiye seviyor. Ben bu durumla nasil bas edecegimi artik bilemez oldum. Belki ayni seyleri yasayan biri daha vardir ve bana bir akil verebilir. Benim aklim artik calismiyor. Onu kaybetmek istemiyorum ama onu kaybetmemeye calisirken kendimi kaybetmekten korkuyorum...
şimdi sen evlenmeden önce başkasıyla bir ilişki yaşadığını anlattın mı eşine anlatmadın mı?? evlenmeden önce öğrenmedi mi? düğünden sonra mı öğrendi? düğünden önce biliyorduysa kendi problemi. anlatmamışsan tepki görmen normal.
Merhaba ben bu sayfaya yeni kayit oldum ama uzun zamandir takip ediyordum. Benim kendime göre cok büyük bir sorunum var. Evleneli daha 1 yil oldu ama bazen bosansam mi diye düsünüyorum. Kocami cok seviyorum ve cok da severek ve isteyerek evlendim onunla. Evlenmeden önce 3 yil birlikteydik. Demesine göre ben onun ilk sevgilisiydim ama o benim ilkim degildi. Bastan da biliyordu bunu. Ara sira ufak tekef tartismalarimiz oldugunda "sen aliskinsin tabi" yada "beni digerleriyle karistirma" gibi sözler söylüyordu ama ben gecer diyorum. Simdi evliyken bunlar daha da cogaldi. Sürekli yüzüme vuruyor gecmisimi. Ne olursa olsun ben hep kötüyüm. Tüm ailemle görüsmem yasak cünkü onlar ondan öncekileri de taniyormus ve o da bir erkekmis ve gururu varmis. Hepsine tamam dedim. Belki de tam orda hata ettim. Hep sakinlesir ve düzelir diye bekledim. Tek görüstürdügü kisi annem. Ona da bazen surat yapiyor gidecegim zaman ama engel de olamiyor. Hayatimizda ne olursa olsun hep ben kötüyüm, aliskinim eskiden de öyle ve böyleydim - dilimin varmadigi sözler söylüyor bana. Sonra sakinlesince cok pisman oluyor. Geliyor sariliyor ve ben hep affediyorum cünkü cok seviyorum. Ondan ayrilmayi hic istemiyorum. Özünde cok mutluyuz (bu simdi size tuhaf gelebilir ama anlattigim durumun disinda cok mutluyuz). Cok da uyumluyuz aslinda. Hayatta istedigimiz seyler hemen hemen ayni, gelecek icin planlarimiz düsüncelerimiz herseyimiz ayni. Ama ara sira akli karisinca bana hayati zindan ediyor. Bazen buna deger mi diyorum. Bir kac kere esylarimi topladim gidicektim ama ya o bana engel oldu yada ben gidemedim. Cok hasta bir iliskimiz var. Bir anda cok tutkulu iki asikken, diger anda birden en büyük düsmanim olabiliyor. Hep akli gecmisimde. Hala da acik biseyler ariyor. Sürekli bir arastirma icinde. Acaba daha baska seyler var da ben mi anlatmadim diye... Cok yoruldum arkadaslar ve ne yapacagimi hic bilmiyorum. Ben onunla sadece mutlu olmak istiyorum, bir yeri agrisa ben ondan daha cok üzülüyorum, onu cok seviyorum ve biliyorum ki o da beni ölesiye seviyor. Ben bu durumla nasil bas edecegimi artik bilemez oldum. Belki ayni seyleri yasayan biri daha vardir ve bana bir akil verebilir. Benim aklim artik calismiyor. Onu kaybetmek istemiyorum ama onu kaybetmemeye calisirken kendimi kaybetmekten korkuyorum...
ilgilenme derken? o bisey diyince orali olmayim mi? genelde kendi kendine bu konulara girmeye baslayinca ben susuyorum yada odadan cikiyorum ve biraz soguk davrandiktan sonra normale dönüyor. bu sekilde mi diyorsunuz? zamanla gecer mi sizce? aslinda ben cok güclü biriyim, yada biriydim. böyle seylere hic boyun egmezdim ama birbirimizi gercekten cok seviyoruz ve ben bu sevgi icin deger diye kaliyorum yaninda. kimseyi böyle sevmedim ve o yüzden kaybetmek istemiyorum hemen. bu birseyleri degistirmeyi istememek degil, sadece hemen pes etmeyi kendime yakistiramiyorum
Boyle bir durum iki kere olmus sanirim birisini anlatmis evlenmeden once, digerini anlatamamis, evlendikten sonra ortaya cikmis
evet canım denemekte yarar var.. görmezden gelirsen küçük bir ihtimal de olsa, takıntılı davranışları sönebilir. kendi kendine konuşsun dursun, kayıtsız kal bir müddet.. baktın olmadı mutlaka bir doktora gidin, hatta senle alakası yok eşin gitsin bence bir psikiyatre. ha deyince boşanmak çok kolay olmasa gerek yalnız biraz da eşin çaba harcasın bakalım, o da en az senin kadar rahatsızdır herhalde kendi davranışlarından.
yaşadığın şeyler evet erkekler tarafından kolay kabul edilebilir bir şey değil ,
seni sevip senden vazgeçemeyeceği içinde ne yazık ki bu durum sizin hayatınıza epeyce zarar verecek.
çıkışı olmayan bir yol gibi. sizin bu durumda inanın yapacağınız tek şey sabretmek.
Daha bir yıllık evlilik zaman verin. Aklında geldikçe çıldırmayan erkek zaten sevmeyen
kaybetmekten korkmayan erkektir. Eşiniz sizi sevdiği için ve bunun sizin başınıza geldiği için bu kadar öfkesi.
Herşey olacağına varır. Masumluğunuzu kabul ediyorsanız ve eşinize bunu kabul ettirirseniz herşey zamanla düzelecektir.
Ona zaman verin ,evden ayrılma fikri ise en son düşünülecek fikir. Onu yalnız bırakmayın. Herşeye rağmen sevginizi esirgemeyin.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?