- 9 Ocak 2012
- 15.625
- 30.327
- 798
Baş tacı yapmiyorum. Çıkış yolu arıyorum. Bu sebeple burda akil danisiyorum oturup aksama sarma yapmak yada altin gunlerine katilip ne kadar mükemmel bir kocam oldugunu anlatmak yerine. Cocuk da dogurmadim. Bu şartlar altında dogurmayi da düşünmüyorum. Bu neyin öfkesi.Böyle adamları baş tacı yapıp bir de üstüne çocuk doğuruyorsunuz, o yüzden verecek tavsiyem yok.
Eşim babasını sevmez iletişimleri çok kopuktur. Ama babasında sevmediği ne varsa şimdi eşim yapıyor. Babası çok sıkıntılı bir insan. Kendini psikiyatri klinigine yatirtmis su an hastanede kalıyor. Psikolojisi bozukmus. Hapishane gibi bir yer. Haftasonlarimiz orda onun saçmalıklarink dinlemekle geçiyor. Eşimin annesinin durumunu görüyorum. Gelecekte öyle olmaktan korkuyorum. Onunla sıkıntılarimi paylstigimda da sabret kızım diyor. Bak ben bosansaydim ne olacakti diyor. Eee bosanmadin da ne oldu diyemiyorum.Erkek çocuklar genelde babayı örnek alır? Kayın pederiniz nasıl bir yapıda karakter olarak? Ya da kayınvalidenizle konuştunuzmu eşinizin durumunu? Belki yol gösterebilirler.. Duygusal olarak yoran adamla yaşamak zordur.. Allah yardımcınız olsun inşallah..
Öfkeliyim çünkü kadınların bu hale düşen taraf olması ve kendi elleriyle yuvam deyip teslim olmalarına kızıyorum. Köpek gibi sürünmesi gereken onlar. Her şeyi hakediyorlar. Eğer tedavi olmuyorsa çıkış yolu boşanmaktır bu çok açık değil mi?Baş tacı yapmiyorum. Çıkış yolu arıyorum. Bu sebeple burda akil danisiyorum oturup aksama sarma yapmak yada altin gunlerine katilip ne kadar mükemmel bir kocam oldugunu anlatmak yerine. Cocuk da dogurmadim. Bu şartlar altında dogurmayi da düşünmüyorum. Bu neyin öfkesi.
Açık mı değil mi bosanmadan önce son bir yol var mi onu sorguluyorum arıyorum akıl danisiyorum. Zaten morali bozuk olup sizden yardım isteyen insanlara daha ılımlı yaklaşırsaniz siz kazanirsiniz.Öfkeliyim çünkü kadınların bu hale düşen taraf olması ve kendi elleriyle yuvam deyip teslim olmalarına kızıyorum. Köpek gibi sürünmesi gereken onlar. Her şeyi hakediyorlar. Eğer tedavi olmuyorsa çıkış yolu boşanmaktır bu çok açık değil mi?
Tedaviyi kabul etmeyen insanlar bunlar. Kabul edip başlasa ya başında bırakacak ya yarım bırakacak bundan emin olabilirsiniz. Olan sizin gençliğinize olacak. Psikolojik hastalık kadar kötü bir hastalık yok. Sadece kendine değil herkese zehir ederler hayatı. Bu evlilik olmaktan çıkıp azap olur ki sizinki olmuş bile zaten.Açık mı değil mi bosanmadan önce son bir yol var mi onu sorguluyorum arıyorum akıl danisiyorum. Zaten morali bozuk olup sizden yardım isteyen insanlara daha ılımlı yaklaşırsaniz siz kazanirsiniz.
Eşinizin ciddi psikolojik problemleri var. Bu cıkışları hic normal değil.Günaydın arkadaşlar. Aranıza yeni katıldım. Size sormak istediğim çok fazla şey var ama bir yerden başlarsam eğer devamının geleceğini umut ediyorum.
Ben bir yıllık evliyim. Sorunum ise eşimin dinmek bilmeyen psikolojisi. Ani çıkışları. Kolay kalp kırışları.
Ben tahammül etmeye çalıştıkça bunun bir sonunun gelmemesi. Kendimi tükenmiş ve hicbirseyden keyif alamaz bir halde buluyorum zaman zaman. Mesela tüm bir haftasonu boyunca pazartesi olsa da kendimle kalabilsem dedim.
Zaman oluyor çok iyiyiz ama zaman oluyor her hareketim her sözüm eşime batıyor. Sorduğum bir sorunun cevabını duyamayıp ikinci kez sormam azar işitip susmama yol açabiliyor.
Peki konuşmayı denemedim mi? Denedim. Defalarca. Özür dileyip aynısını tekrar tekrar yapmaktan başka bir işe yaramıyor bu.
Bir örnek vereyim. Geçenlerde arabayla bir yere gittik. Arabayı park ettiğimiz yer çok musait değildi. Numarasini yazıp cama koymak istedi. Arabada kalem yokmuş. Direksiyonu yumruklamaya başladı. Benim sorumlulugumda olan bir durum değildi. Zaten bana kızmamıs. Şöyle de bir durum var. Arabada numarasının yazılı olduğu kart var. Normalde hep onu kullanır bu durumlarda. Amacı neydi soramadım bile korkudan.
Başka bir örnek vereyim. Daha dün dışarıdan geldik. Evde yemek yoktu aksama da misafir vardı. Acıktım dedi. Ben de kibar bir şekilde tost yapsam atıştırsan da bir saate yemek yapacağım birlikte yesek dedim. Bağırmaya başladı. Kibarlıktan kırılacakmışım ben kimmişim neden böyle konuşuyormuşum. Dedim ki geçen hafta tost yapıyım mı diye sorduğumda kızdın o yüzden çekinerek sordum. Kendisini haklı çıkarmak için bağırıp durdu.
Ben yemeğini hazırlarken banyoya gitti sabun bitmiş ben söylemeyim doldur şunu diye bağırdı. Sonra akşam misafirler yani babamlar geldi. Ben de hasta hissediyordum kendimi. Babamı öptüm. Sonra da bir anda öpmeseydim baba hasta gibiyim dedim. O kadar. Ardından ben mutfağa geçince eşim geldi yanıma. Ben ne dusuncesiz bur insanmışım neden babama öyle demişim. Kızdı sessizce bağırdı zaten olmayan moralimi alt üst edip misafirlerin yanına geçti. Neden kızdigini halen bilmiyorum.
Gecenin sonunda yatağa girdik. Eşimin telefonu titredi. Mesaj geldi dedim. Ses vermeyince sadece bir kere uyudun mu dedim. Bir dakika sonra bağırmaya başladı. Icinden dua ediyormuş. Niye konuşuyormuşum. Yüzümü görmek istemiyormuş arkanı dönüp yat diye bağırdı. Buna artık tahammül edemedim. Kendini ne sanıyorsun ne yaptım ben diye konusmaya çalıştım. Kendisini haklı çıkarmak için bağırıp durdu. Yazıklar olsun deyip salona gittim sinirden titriyordum. Orda ağladım. Umrunda olmadı. Gelip bakmadi bile.
Bunlar gibi o kadar çok örnek verebilirim ki. Gücüm gerçekten tükendi. Her an acaba neye kızacak diye bekliyorum. Hep böyle mi Hayır. Ama bir başladığında bütün günümü mahvediyor. Yaşayacak enerjim kalmıyor. Kendime saygımı yitiriyorum.
Sizce bir çıkış yolu var mıdır. Benim yaşadıklarımı yaşayıp çözüm bulan yada çözüm önerisi olan varsa hepinizi dinlemek isterim.
Sabret demesi belki de oğlu kayınvalidenizin başına kalır korkusu olabilirmi? Sabırla başedilebilecek bir durum değil sizinki.. Eşinizin bir pisikiyatrik tedaviye ikna edilmesi gerekiyor diye düşündüm okuyunca.. Umarım düzelir, yada siz ne diliyorsanız öyle olur inşallah..Eşim babasını sevmez iletişimleri çok kopuktur. Ama babasında sevmediği ne varsa şimdi eşim yapıyor. Babası çok sıkıntılı bir insan. Kendini psikiyatri klinigine yatirtmis su an hastanede kalıyor. Psikolojisi bozukmus. Hapishane gibi bir yer. Haftasonlarimiz orda onun saçmalıklarink dinlemekle geçiyor. Eşimin annesinin durumunu görüyorum. Gelecekte öyle olmaktan korkuyorum. Onunla sıkıntılarimi paylstigimda da sabret kızım diyor. Bak ben bosansaydim ne olacakti diyor. Eee bosanmadin da ne oldu diyemiyorum.
Eşinin psikolojik sorunları var bence ayrıca içimden dua ediyorum kısmına istemsizce güldüm allahım ya nerden Bilicem içinden ne düşünüyorsunGünaydın arkadaşlar. Aranıza yeni katıldım. Size sormak istediğim çok fazla şey var ama bir yerden başlarsam eğer devamının geleceğini umut ediyorum.
Ben bir yıllık evliyim. Sorunum ise eşimin dinmek bilmeyen psikolojisi. Ani çıkışları. Kolay kalp kırışları.
Ben tahammül etmeye çalıştıkça bunun bir sonunun gelmemesi. Kendimi tükenmiş ve hicbirseyden keyif alamaz bir halde buluyorum zaman zaman. Mesela tüm bir haftasonu boyunca pazartesi olsa da kendimle kalabilsem dedim.
Zaman oluyor çok iyiyiz ama zaman oluyor her hareketim her sözüm eşime batıyor. Sorduğum bir sorunun cevabını duyamayıp ikinci kez sormam azar işitip susmama yol açabiliyor.
Peki konuşmayı denemedim mi? Denedim. Defalarca. Özür dileyip aynısını tekrar tekrar yapmaktan başka bir işe yaramıyor bu.
Bir örnek vereyim. Geçenlerde arabayla bir yere gittik. Arabayı park ettiğimiz yer çok musait değildi. Numarasini yazıp cama koymak istedi. Arabada kalem yokmuş. Direksiyonu yumruklamaya başladı. Benim sorumlulugumda olan bir durum değildi. Zaten bana kızmamıs. Şöyle de bir durum var. Arabada numarasının yazılı olduğu kart var. Normalde hep onu kullanır bu durumlarda. Amacı neydi soramadım bile korkudan.
Başka bir örnek vereyim. Daha dün dışarıdan geldik. Evde yemek yoktu aksama da misafir vardı. Acıktım dedi. Ben de kibar bir şekilde tost yapsam atıştırsan da bir saate yemek yapacağım birlikte yesek dedim. Bağırmaya başladı. Kibarlıktan kırılacakmışım ben kimmişim neden böyle konuşuyormuşum. Dedim ki geçen hafta tost yapıyım mı diye sorduğumda kızdın o yüzden çekinerek sordum. Kendisini haklı çıkarmak için bağırıp durdu.
Ben yemeğini hazırlarken banyoya gitti sabun bitmiş ben söylemeyim doldur şunu diye bağırdı. Sonra akşam misafirler yani babamlar geldi. Ben de hasta hissediyordum kendimi. Babamı öptüm. Sonra da bir anda öpmeseydim baba hasta gibiyim dedim. O kadar. Ardından ben mutfağa geçince eşim geldi yanıma. Ben ne dusuncesiz bur insanmışım neden babama öyle demişim. Kızdı sessizce bağırdı zaten olmayan moralimi alt üst edip misafirlerin yanına geçti. Neden kızdigini halen bilmiyorum.
Gecenin sonunda yatağa girdik. Eşimin telefonu titredi. Mesaj geldi dedim. Ses vermeyince sadece bir kere uyudun mu dedim. Bir dakika sonra bağırmaya başladı. Icinden dua ediyormuş. Niye konuşuyormuşum. Yüzümü görmek istemiyormuş arkanı dönüp yat diye bağırdı. Buna artık tahammül edemedim. Kendini ne sanıyorsun ne yaptım ben diye konusmaya çalıştım. Kendisini haklı çıkarmak için bağırıp durdu. Yazıklar olsun deyip salona gittim sinirden titriyordum. Orda ağladım. Umrunda olmadı. Gelip bakmadi bile.
Bunlar gibi o kadar çok örnek verebilirim ki. Gücüm gerçekten tükendi. Her an acaba neye kızacak diye bekliyorum. Hep böyle mi Hayır. Ama bir başladığında bütün günümü mahvediyor. Yaşayacak enerjim kalmıyor. Kendime saygımı yitiriyorum.
Sizce bir çıkış yolu var mıdır. Benim yaşadıklarımı yaşayıp çözüm bulan yada çözüm önerisi olan varsa hepinizi dinlemek isterim.
Ben düzelmezse ayrılmayı bile düşünüyorum. Eşim babası yüzünden böyle olmuş. Ben de eşim gibi aksi insanlar getirmek istemiyorum dünyaya.
Bir çıkış yolu arayışındayım şu an. Kendimi onun hizmetkârı gibi hissediyorum. Kendimi yeniden mutlu ve kıymetli hissetmek için ne yapmam gerektiğini arıyorum.
Sakin cocuk yapma!merhamet duygusu olmayan bi adam dan ADAM olmaz!Ben düzelmezse ayrılmayı bile düşünüyorum. Eşim babası yüzünden böyle olmuş. Ben de eşim gibi aksi insanlar getirmek istemiyorum dünyaya.
Bir çıkış yolu arayışındayım şu an. Kendimi onun hizmetkârı gibi hissediyorum. Kendimi yeniden mutlu ve kıymetli hissetmek için ne yapmam gerektiğini arıyorum.
Ofkesi kendine guzelim aslinda sana degil,ama sende bunlari cekmek zorunda degilsin!tutarsiz dengesiz birine benziyor esin ve umursamaz,o zaman sende umursamaz olacaksin,kizdigi zaman hic karsinda aglama o daha cok haz alir yaptigi terbiyesizlikten,eline koz verme zaten adam kusur ariyor.diyecegim oki eger ayrilmayi dusunmuyorsan onu yok sayacaksin,aldirmayacaksin gulup gececeksin sen icinde tutup catlayacagina,birak o catlasin!Baş tacı yapmiyorum. Çıkış yolu arıyorum. Bu sebeple burda akil danisiyorum oturup aksama sarma yapmak yada altin gunlerine katilip ne kadar mükemmel bir kocam oldugunu anlatmak yerine. Cocuk da dogurmadim. Bu şartlar altında dogurmayi da düşünmüyorum. Bu neyin öfkesi.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?