Yazi icin cok tesekkurler. Dedigin gibi aslinda benim problemlerime sebep olan cok faktor var. Ornegin anneme ihtiyac duyup anlatamadigim, sorunlarimi paylasmak isteyip konusamadigim anlar o kadar fazla ki. Dusunuyorum da ayni sehirde olsaydim kendimi tutamayip anlatirdim kesin anneme. Basta heycanlanir ama sonra akli selim tecrubeli biri olarak bana olgunlugu ogretir, nasil cozmem gerektigini anlatirdi. Ben esimi hem cok severek hem de mantigimla hareket ederek evlendim. Ona olan sevgimle gozumu karartip taa buralara kadar geldim. Acikcasi Amerika'ya cok da bayilmiyorum. Evlenmeden once bu kadar hasretlik cekecegimi, bu kadar yanliz kalacagimi hic dusunmemistim. Suanda master yaptigim icin okulda cok fazla arkadasim var.(hicbiri Turk degil) Ancak olmuyor iste. Yani sosyal yasantim icindeki insanlarla sorunlarimi konusamiyorum. Cunku gun geliyor esim de arkadaslarimla bazi ortamlarda karsilasiyor.Ustelik bakis acilari bizlerden cok farkli.
Turkiye'ye temelli gelmek icin neler vermezdim. Malesef esim burda yaslanmak istiyor.Ben evlenmeden once daha cesaretliydim. Hallederim, ustesinden gelirim, bu insanla nerde olsa yasarim diyordum. Ben de esimle 4 yillik flort donemi gecirdim. Hatta oyle ki ben Turkiye'de oldugum icin o evlilik heycanini da hic yitirmedik. Hep bir ozlem ve tutku vardi. Onu oyle iyi tanidigimi zannediyordum ki. Evlendikten 1 ay sonra soka girdim hatta. Her tartismamizda kendimi sorguluyordum. Ben ne yaptim, aman allahim, ben ne yaptim. Bu karari ben verdim, omur boyu ailemden uzakta mutsuz bir evliligim olacak diye aglama krizlerine giriyordum yanlizken. Sonra barisiyorduk, iyiki evlenmisim diyordum. Kisacasi boyle gelgitler yasadim surekli. Sonra anladim ki mukemmel bir evlilik yok cevremde. Benim de kendi sorunlarimi kendim halletmem gerekiyor. Sizin gibi online de olsa yeni tanistigim kisilerin fikirlerini almak bana cok iyi geliyor. Yanliz olmadigimi hissediyorum buraya yazarken.