Şuan garip bir haldeyim. Doğru olanı bilemiyorum sanırım.
Eşimle 4,5 yıldır evliyiz. İlk bir yılımız çok kötüydü. Kavgalar, ayrılıklar.. Bide biz kaçarak evlendik onunda etkisi büyük. Ve ben o zaman 19 eşim 24 yaşındaydı. Ondan sonraki yıllarda kavgalarımız pek şiddetliydi. Sürekli kavga etmezdik ama edince de ortalığı yıkardık. Yani normalde çok iyi anlaşan, ortak zevkleri olan bi çiftiz ama kavgalarımız o kadar şiddetli ki ortalık yıkılıyor resmen.
Bu kavgalar 4,5 yıl sonunda psikolojisi bozuk iki insan yarattı. En küçük tartışma kavgaya dönüp saygıyı götürüyor. Sinirimiz geçtikten sonra pişman oluyoruz evet ama kalpler fena kırılmış oluyor. Ama yinede aşığız ya sarılıp unutuyoruz. Ya da geçiştiriyoruz..
Birbirimize çok aşığız ama bu tartışmalar bize büyük zarar veriyor. Tahammül sınırımız artık minimum düzeyde.
Üç gündür küstük. Arada birbirimizi laflarla tahrik edip yine kırdık. Sorun büyüdü de büyüdü. Dün boşanmayı konuşup bugün netleştirdik. Anlaşmalı boşanıcaz. Ama bu kararı verdikten sonra. Evde oturduk sohbet ettik eğlendik. Sarıldık, öptük. Şimdide birlikte yatıyoruz. Bu doğru mu merak ettim? Anlaşmalı böyle mi boşanılıyor acaba :)
Daha öncede boşanma noktasına geldik hatta ben dava açmıştım. Celp gitmeden barıştık. Böyle garip bi evlilik.
Ben evimi çok seviyorum, eşimle zevkimize göre boyadık döşedik, bakıp bakıp ağlıyorum ama bir yandan birbirimizi çok yıpratıyoruz. Gerçekten psikolojimiz bitik. Kavgaya tahammülümüz yok. Nedir bizim için doğru olan. Yorumlarınızı bekliyorum..
