Biz hep sevgili gibi olmak istiyoruz.onlarda hayatin rutinine baglanarak yasamak ..her programi ben yaparim mesela..oysa yorgunum der once .sonra ben surat sallayinca iyi hadi cikalim..halbuki o saaten sonra ciksan .ne..cikmasan .ne..ben kirildim bile..sanki zorla vakit gecirtir gibi ..(bu arada ben sizin yazinin bahanesiyle saglam dolmusum.icimi dokuyorum su an ..onu farkettim)Kendine de dedim. Sevgiliyken daha iyiydik diye. Simdi bi garip. Hersey bi garip...
Biraz oyle olmus sanki :) ama iste sorumluluksa bize de biniyor. Dertse bizde cekiyoruz. Cogumuz ben gibi calisiyoruz da. Birlikte biseyler yapmak icin berdigimiz emege yazik..Biz hep sevgili gibi olmak istiyoruz.onlarda hayatin rutinine baglanarak yasamak ..her programi ben yaparim mesela..oysa yorgunum der once .sonra ben surat sallayinca iyi hadi cikalim..halbuki o saaten sonra ciksan .ne..cikmasan .ne..ben kirildim bile..sanki zorla vakit gecirtir gibi ..(bu arada ben sizin yazinin bahanesiyle saglam dolmusum.icimi dokuyorum su an ..onu farkettim)
Elif safakla pek aram yoktur. Ama bu paragraf gerçekten çok doğru.elif şafak’ın edebiyatını pek sevmem açıkçası. ama beni bir yazısıyla inanılmaz etkilemişti, alıntı yapacağım.
“Ne yalpalamadan yürümek mümkün öyleyse, ne yolunu kaybetmeden ilerlemek. İşte de öyle. Okulda da. Ailede de. Arkadaşlıkta da. Ve aşkta da... Tereddüt eder insan bazı bazı. Şüpheye düşer sevdiğinden de sevildiğinden de. Gölge olmadan güneş, şüphe olmadan aşk olur mu? Bir insanı haftada yedi gün, günde yirmi dört saat aynı şekilde, hiçbir iniş çıkış yaşamadan sevmek mümkün mü? Hele seneler boyu. Mümkün değilse şayet neden bu kadar zorlanıyoruz sevdiğimiz insanları, sevmediğimiz anlar, hatta sevmediğimiz günler olduğunu kabul etmekte? Keşke söyleyebilsek birbirimize, dürüstçe: “Seni seviyorum ama şu anda değil. Seni görmek istiyorum ama bugün değil.” Keşke kırılmasak bunları duyduğumuzda, rahat olsak, anlasak. Nasıl da tahammülsüz davranıyoruz aşk söz konusu oldu mu şüphenin kırıntısına dahi. Totaliter aşklarımız.”
Ya masallah ne guzel. Heyecan duymuyorum ben maalesef...
Her an tabi ki huzurlu degilim. Ama genel manada ortaseker diyebilirim.
Ben 2 gündür kocamla küsüm.Suan cidden kaldır at fikrine yükseliyormSevgiliyken de birlikte yasadik yaklasik 6 ay kadar. Ama o zaman da boyle degildi. Aileydi paraydi sorumluluktu onlarami geriliyorum ki acep??
Baska bir arkadasa da yazdim. Inanin bazen cok ciddi dusunuyorum yahu. Beni boyle seviyeli seviyeli cildirtiyor ya. Kaldir at balkondan. Oohhh miss. Gitti dirdir. Sacma sapan tartismalar ve savunmalar. Bazen ne dedigini kendi bile anlamiyor bence. Anca demagoji..
Evliliğin çok yeni ilk yıllar bu düşünceler oluyor sonuçta ne kadar tanıyoruz desek de aynı evi paylaşmak çok farklı....1 yıllık evliyken bende diyordum ne varda evlendim diye...Fikirlerinize cok ihtiyacim var.
1 bucuk yillik evliyim. Herkes gibi borcla harcla evlendik. Hala da ugrasiyoruz. 3 sene gorustuk. 6 ay kadar birlikte ayni evde de yasadik. Ikimizde 28 yasindayiz. Kv kp iliskileri orta halli. Lafimi sakinmam. Kv de de ayni sekilde. Yuvarlanip gidiyoruz. Maddi durumumuz iyi. Genel bir ozet geceyim dedim.
Simdi konuya geleyim. Evlendigimden beri hic oyle kalbim pir pir falan etmiyor. Esimin icinden okuz cikti orta dozda. Ilk baslarda onemsiyordum ama bende saldim. Sevgiliyken ne guzeldik. Ne mutluyduk. Simdi bakiyorum da mutluluk kismen, uzuntu kismen, sinir harbi kismen...
Sanki o yuzukle boynuma da tasma takilmis gibi. Bazen diyorum iyi ki evlendim canim yaaaa.. Bazen de ben bunu cekmek icin mi evlendim... Bazen gozum donuyor diyorum ki kaldir at su balkondan...
Anlatabildim mi ruh halimi bilmiyorum.
Tek boyle dusunen yasayan ben miyim? Bosanmayi bile dusundum. Ama inanin sebepte yok gibi.
Ufak uyusmazliklarda bile savunmalari, laflari aptalca geliyor. Omur curutuyormusum gibi. Ama bazen de bir bakiyorum ooo dunyanin en sansli kadiniyim..
Gercekten suan mutsuz ruh halimle yazdim hepsini. Bunu yasayan tek ben miyim? Tamam ufak tefek kavgalar ayri ama onun haricinde her an canim esim, yoldasim iyi ki evlenmisim falan diyor musunuz surekli? Ben de mi problem var?
Sevgiliyken birlikte yaşasanız da bir zorunluluk yoktu. Ama evlilik zorunluluklar doğuruyor. Psikolojik tamamiyle.Sevgiliyken de birlikte yasadik yaklasik 6 ay kadar. Ama o zaman da boyle degildi. Aileydi paraydi sorumluluktu onlarami geriliyorum ki acep??
Baska bir arkadasa da yazdim. Inanin bazen cok ciddi dusunuyorum yahu. Beni boyle seviyeli seviyeli cildirtiyor ya. Kaldir at balkondan. Oohhh miss. Gitti dirdir. Sacma sapan tartismalar ve savunmalar. Bazen ne dedigini kendi bile anlamiyor bence. Anca demagoji..
Yaşadıklarınız normal. Ev, iş, sorumluluk bunlar insani yoruyor.
Biz nişanlımla uzun mesafe ilişkisi yaşadık. Hafta sonrali Londra senin, paris benim gezerdik. Dışarda yemek, musical... yani full eğlence. Şimdi beraber yaşıyoruz ve ben bazen bavulu kapip kacasim geliyor. Adamin yaptığı özel bir durum öküzlük yok. Minnoş minnoş takiliyor. Dün gece banyo temizlerken ağladım. Tıraş olmuş... duvarlar kil icinde. Söylene söylene temizledim. Ben bu hallere düsecek kadin değildim diye.
Bu sabah uyandim... bana hahvalti hazırlamış, en sevdiğim ekmeği almış. Not yazmış ve beni uyandırmadan ek işine gitmiş. Sonra yine ağladım. Adam bizim icin didiniyor... cabaliyor... ben iki kil icin ayrilmayi düşündüm diye
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?