- 13 Ocak 2018
- 3.509
- 5.662
Aile tabii ki eş kadar önemli, ama eşinizin kendi ailesine had bildirebilen yapıda olması bu durumun etkisini azaltacaktır. Benim kv de patavatsızdır, laf keser, kıyafetlerimi eleştirir, vs… Ama benim kendi aileme saygısından bazı hareketlerini açık açık yapamıyor. Eşim de yeri gelince susturuyor. Ben de açıkçası çok takılan bir insan değilim genel olarak insanların hakkımda ne düşündüğüne. Gülüp geçiyorum, ciddi bir sorun olmadıkça eşimle paylaşmıyorum bile. Kendinize güveniyorsanız, ben sallamam zaten nişanlım da gerekirse susturur diyorsanız devam. Yok ben hassasım, ota bka ağlarım, nişanlım da ılık gtlünün teki karşılık veremez diyorsanız da tamam.Kizlar ben üç aylık nişanlıyım. Nişanlımla aramız iyi çok şükür. Fakat şöyle bir sorun var ki ben ailesi tarafından sevilmediğimi hissediyorum. Bariz belli. İlk aile tanışmasında bile dış görünüşümde bulunan bir kusurumu annesi yüzüme karşı şakayla karışık söylemişti, oğlumun boyunda bir kız istiyordum aslında diye. Benden yedi sekiz yaş küçük görümcelerimle boyumu kıyaslamak istedi yan yana durun bir diye.
Yemekten sonra ben mutfakta yokken aileme karşı da demiş yani şöyle olmuş; Ablam x çok güzel yemek yapar çok beğenerek yiyorum demiş. Kv de demiş ki tüm yemekleri sen yedin x'in boyu o yüzden mi o kadar kısa kalmış demiş ve gülmüş.Evet boyum biraz kısa kabul ediyorum ama yüzüme karşı da söylenmez o şekilde ayrıca cevrem tarafından da begenilen biriyim kızlar neden böyle oldu anlamıyorum. Kalbim çok kırılmıştı.
O ilk tanışmada sanki gelin görmeye değil normal misafirliğe sıradan birine gelmişler gibiydi, kendimi o gün normal bir misafir ağırlıyormuş gibi hissettim. Gelmelerini beklerken çok heyecanlıydım o günü unutamıyorum ama tavırlarını görünce buz gibi olmuştum. Suratları çok asıktı. Hatta bir ara annesinin bana ters ters baktığını gördüm.(nişanlım polis bu arada o görevi gereği tanışmada yoktu). Yani ne bileyim kızlar 3 ay oldu hep ben aradım. Sanki gönülsüz konuşuyorlar benimle. Kendimi oğullarıyla nişanlı bir kız gibi değil de öylesine biri, dış kapının dış mandalı gibi hissediyorum.
Nişanlıma da çok değer verirler bu arada oğulları çok değerlidir gözlerinde çok üstüne düşerler, ben haliyle beni de gelinlerini de severler diye düşünmüştüm ki nişanlım da derdi ailem seni çok sevecek tanıyınca vs. diye.
Böyle olunca kendimi değersiz hissediyorum. Yanlış anlaşılmasın onların tavırlarıyla değerimi ölçmüyorum ama ben hep eşim olacak kişinin ailesi beni sevsin en azından arasın sorsun isterdim. Ailesindeki herkes bana karşı çok soğuk. İlk tanışmadan beri bu böyleydi. Zaten o tanışmadan sonra kalbim o kadar kırıldı ki nişanlıma söyledim konu ayrılığa kadar gelmişti ama nişanlım bırakmadı beni ısrarla. Ailesini çekti konuştu ben sizi tanışmaya X'i görün tanıyın diye oraya gidin dedim siz niye güzel davranmadınız diye. Her şeye rağmen nişanlımı seviyorum diye devam ettim nişanımızı da yaptık fakat hâlâ bu durum içime dert oluyor. Bazen nişan atmayı dahi düşünüyorum. Mesela adetten olan bohça,hediye getirme,çarşıya çıkarma vs. olaylarını bilirsiniz kızlar bana o tarz şeyler de yapmadılar. Nişanımızı yaptık sonra sen sağ ben selamet. İşin orasinda da değilim maddi seylere takılmıyorum, birilerine söyleyince şaşırıyorlar öyle olmaz diye o yüzden belirttim. Ben sadece biraz olsun değer görmek isterdim.
Velhasıl kelam kızlar aramızda vardır illaki eşinin ailesi böyle olan. İlerde bunlar bir sorun haline geliyor mu? Zamanla alışır mıyım?
Aynen benim eşim çok iyiydi bana karşı ama aile bunlar ikiside çalışıyorlar bunların durumları iyi eve şu kadar para giriyor bu kadar para giriyor diye çetelesini bile tutuyorlarBaşlığa istinaden yazıyorum: Yıllardır ara ara bu siteyi okuyorum. Buradan öğrendiğim en önemli şey eşin ailesi eşten bile önemli. Eğer aile çok sıkıntılı ve zehirliyse eşiniz melek bile olsa ....
Neyse devamını siz getirin.
Ben ve ablalarım şaşkındık çünkü böyle bir tanışma beklemiyorduk. Annem babam bu hallerine karşılık o anlarda pek tepki vermedi biraz uzun yoldan geldikleri için normal ağırladılar kendilerini. Babamdan zaten tepki bekleyemezdim, biraz pasif biri her şeye normaldir olur gözüyle bakar, bu huyunu da hiç sevmem. Annem daha otoriterdir o da zaten her şeyin farkındaydı gittiklerinde benimle güzelce konuştu. Zaten annemle konuştuktan sonra da tamamen ayrılma fikri kafama yatmıştı ama bırakmadı beyefendi. Bazen o an her şey bitseydi diyorum. Onun üzülmesini çabasını görmezden gelseydim diyorum.Size böyle davranılırken aileniz napıyordu
Canım benim eş ailesi bize ilk geldiklerinde kendi giydiği kazakları üzeri sarı sarı lekeli eski bi montu evde yaptığı iğrenç bi tatlıyla gelmişti kayın baba da 20 TL vermişti 2 yıl önce ben niye böyle bişey yaptınız deyince kaynanam ben bilmiyorum giyersin sandım vs diye ağladı kıyamadım evlendik aynı halt daha beterlerini yaptı eş ailesi çok önemli rabbim gösteriyor bazı şeyleri ama işte biz mi göremiyoruz bilmiyorumKizlar ben üç aylık nişanlıyım. Nişanlımla aramız iyi çok şükür. Fakat şöyle bir sorun var ki ben ailesi tarafından sevilmediğimi hissediyorum. Bariz belli. İlk aile tanışmasında bile dış görünüşümde bulunan bir kusurumu annesi yüzüme karşı şakayla karışık söylemişti, oğlumun boyunda bir kız istiyordum aslında diye. Benden yedi sekiz yaş küçük görümcelerimle boyumu kıyaslamak istedi yan yana durun bir diye.
Yemekten sonra ben mutfakta yokken aileme karşı da demiş yani şöyle olmuş; Ablam x çok güzel yemek yapar çok beğenerek yiyorum demiş. Kv de demiş ki tüm yemekleri sen yedin x'in boyu o yüzden mi o kadar kısa kalmış demiş ve gülmüş.Evet boyum biraz kısa kabul ediyorum ama yüzüme karşı da söylenmez o şekilde ayrıca cevrem tarafından da begenilen biriyim kızlar neden böyle oldu anlamıyorum. Kalbim çok kırılmıştı.
O ilk tanışmada sanki gelin görmeye değil normal misafirliğe sıradan birine gelmişler gibiydi, kendimi o gün normal bir misafir ağırlıyormuş gibi hissettim. Gelmelerini beklerken çok heyecanlıydım o günü unutamıyorum ama tavırlarını görünce buz gibi olmuştum. Suratları çok asıktı. Hatta bir ara annesinin bana ters ters baktığını gördüm.(nişanlım polis bu arada o görevi gereği tanışmada yoktu). Yani ne bileyim kızlar 3 ay oldu hep ben aradım. Sanki gönülsüz konuşuyorlar benimle. Kendimi oğullarıyla nişanlı bir kız gibi değil de öylesine biri, dış kapının dış mandalı gibi hissediyorum.
Nişanlıma da çok değer verirler bu arada oğulları çok değerlidir gözlerinde çok üstüne düşerler, ben haliyle beni de gelinlerini de severler diye düşünmüştüm ki nişanlım da derdi ailem seni çok sevecek tanıyınca vs. diye.
Böyle olunca kendimi değersiz hissediyorum. Yanlış anlaşılmasın onların tavırlarıyla değerimi ölçmüyorum ama ben hep eşim olacak kişinin ailesi beni sevsin en azından arasın sorsun isterdim. Ailesindeki herkes bana karşı çok soğuk. İlk tanışmadan beri bu böyleydi. Zaten o tanışmadan sonra kalbim o kadar kırıldı ki nişanlıma söyledim konu ayrılığa kadar gelmişti ama nişanlım bırakmadı beni ısrarla. Ailesini çekti konuştu ben sizi tanışmaya X'i görün tanıyın diye oraya gidin dedim siz niye güzel davranmadınız diye. Her şeye rağmen nişanlımı seviyorum diye devam ettim nişanımızı da yaptık fakat hâlâ bu durum içime dert oluyor. Bazen nişan atmayı dahi düşünüyorum. Mesela adetten olan bohça,hediye getirme,çarşıya çıkarma vs. olaylarını bilirsiniz kızlar bana o tarz şeyler de yapmadılar. Nişanımızı yaptık sonra sen sağ ben selamet. İşin orasinda da değilim maddi seylere takılmıyorum, birilerine söyleyince şaşırıyorlar öyle olmaz diye o yüzden belirttim. Ben sadece biraz olsun değer görmek isterdim.
Velhasıl kelam kızlar aramızda vardır illaki eşinin ailesi böyle olan. İlerde bunlar bir sorun haline geliyor mu? Zamanla alışır mıyım?
Bunu okuyunca şey geldi aklıma. Eşimin ailesi çok uzun olmasalar da ortalamanın üzerindeler. Eşim de öylesine bana minik dedi. Eşimin teyzesi de "Allah önce uzun boyluları yaratmış, bakmış bunlar hiçbir şeye benzememiş sonra daha güzel olsun diye kısa boyluları yaratmış. Kısa boylular o yüzden Allah'ın daha çok sevdiği kullarıdır" demiştiAllah deveye de boy vermiş de ne olmuş deyin geçin cirkefe cirkef olacaksınız hakkından gelemezsiniz yoksa
Nişanlın sana düşkün iyi biri ise ayrıca ana kuzusu değilse ailesi ile politik ol kimseyle samimi de olma ama kötü de olma , kv bir daha sana laf çakarsa oğlun beğendi gerisi önemli değil benim için de geç daha da bişey diyemez , fazla samimi davranıp yüz verme, uzak bir ilişki kur onlarla kendini de ezdirme, ayrıca bu kişilerin laflarına üzülüp kendini harap etme belliki kıskançlık krizine girmiş Sn. kv ciğin...Kizlar ben üç aylık nişanlıyım. Nişanlımla aramız iyi çok şükür. Fakat şöyle bir sorun var ki ben ailesi tarafından sevilmediğimi hissediyorum. Bariz belli. İlk aile tanışmasında bile dış görünüşümde bulunan bir kusurumu annesi yüzüme karşı şakayla karışık söylemişti, oğlumun boyunda bir kız istiyordum aslında diye. Benden yedi sekiz yaş küçük görümcelerimle boyumu kıyaslamak istedi yan yana durun bir diye.
Yemekten sonra ben mutfakta yokken aileme karşı da demiş yani şöyle olmuş; Ablam x çok güzel yemek yapar çok beğenerek yiyorum demiş. Kv de demiş ki tüm yemekleri sen yedin x'in boyu o yüzden mi o kadar kısa kalmış demiş ve gülmüş.Evet boyum biraz kısa kabul ediyorum ama yüzüme karşı da söylenmez o şekilde ayrıca cevrem tarafından da begenilen biriyim kızlar neden böyle oldu anlamıyorum. Kalbim çok kırılmıştı.
O ilk tanışmada sanki gelin görmeye değil normal misafirliğe sıradan birine gelmişler gibiydi, kendimi o gün normal bir misafir ağırlıyormuş gibi hissettim. Gelmelerini beklerken çok heyecanlıydım o günü unutamıyorum ama tavırlarını görünce buz gibi olmuştum. Suratları çok asıktı. Hatta bir ara annesinin bana ters ters baktığını gördüm.(nişanlım polis bu arada o görevi gereği tanışmada yoktu). Yani ne bileyim kızlar 3 ay oldu hep ben aradım. Sanki gönülsüz konuşuyorlar benimle. Kendimi oğullarıyla nişanlı bir kız gibi değil de öylesine biri, dış kapının dış mandalı gibi hissediyorum.
Nişanlıma da çok değer verirler bu arada oğulları çok değerlidir gözlerinde çok üstüne düşerler, ben haliyle beni de gelinlerini de severler diye düşünmüştüm ki nişanlım da derdi ailem seni çok sevecek tanıyınca vs. diye.
Böyle olunca kendimi değersiz hissediyorum. Yanlış anlaşılmasın onların tavırlarıyla değerimi ölçmüyorum ama ben hep eşim olacak kişinin ailesi beni sevsin en azından arasın sorsun isterdim. Ailesindeki herkes bana karşı çok soğuk. İlk tanışmadan beri bu böyleydi. Zaten o tanışmadan sonra kalbim o kadar kırıldı ki nişanlıma söyledim konu ayrılığa kadar gelmişti ama nişanlım bırakmadı beni ısrarla. Ailesini çekti konuştu ben sizi tanışmaya X'i görün tanıyın diye oraya gidin dedim siz niye güzel davranmadınız diye. Her şeye rağmen nişanlımı seviyorum diye devam ettim nişanımızı da yaptık fakat hâlâ bu durum içime dert oluyor. Bazen nişan atmayı dahi düşünüyorum. Mesela adetten olan bohça,hediye getirme,çarşıya çıkarma vs. olaylarını bilirsiniz kızlar bana o tarz şeyler de yapmadılar. Nişanımızı yaptık sonra sen sağ ben selamet. İşin orasinda da değilim maddi seylere takılmıyorum, birilerine söyleyince şaşırıyorlar öyle olmaz diye o yüzden belirttim. Ben sadece biraz olsun değer görmek isterdim.
Velhasıl kelam kızlar aramızda vardır illaki eşinin ailesi böyle olan. İlerde bunlar bir sorun haline geliyor mu? Zamanla alışır mıyım?
Anneniz güzel laf etmiş. Bir yandan da tıpkı bu söyledikleriniz gibi düşünüyorum. Belkide ailesi iyi olacaktı ama kendisinin bir şeyleri çıkacaktı. Bu hayatta kimse ve hiçbir şey dört dörtlük olmuyor galiba...Sevmek istemeyen bir bahane bulur.
Benim bir arkadaşım manken gibidir.
Boy desen boy, fizik desen fizik, yüz desen yüz. Ayakların büyük demis kvsi mesela. Yeterki kırıcı bir şey olsun. Deyip rahatlasinlar.
Yapacak bir şey yok.
Onun da eşi melek gibidir pek severim.
Hatta kiz daha güzeldir ama kocasının karakteri çok daha güzel bana göre.
Varsın ailesi sevmesin.
Annem der ki: Tüm iyileri size mi verecekler?
Bir de benim gibi eşinin ailesi b.k olan, eşi de eh iste olanı var.
Allah beterinden korusun deyip yaşıyoruz işte.