Seni anlıyorum, anlayabiliyorum hissettiklerini. Ben de babamı kaybettiğimde 7 yaşındaydım, anneme çok düşkünüm. Ablamlar evlendi gitti 15 senedir nerdeyse sadece ikimiz bir evde yaşıyoruz. Ve zamanla anneme daha da bağlandım, hatta rolleri değiştirdiğimizi de hissediyorum. Haliyle yaşlandı , sanki o çocuk ben anne oldum. Şuan yeni başlayan bir ilişkim var, ben İstanbul'da yaşıyorum o Ankara'da ve evlenirsek Ankara'ya yerleşeceğim. Eskiden ben asla annemi bırakamam , farklı bir şehirde yaşayamam diyordum. Ama şimdi 37 yaşındayım, ve eğer hayatımı kuracaksam bazı şeyleri göze almalıyım diyorum kendime. Yazını okuyunca daha da korktum aslında, ya bende alışamazsam böyle pişman olursam diye.
O yüzden seni çok iyi anlıyorum. Ama sen evlenmişsin. Kendi yuvan var artık. O yuvayı yeşertebilmeye odaklanmalısın.