Evrenin saç baş yolduran espri anlayışı

Durum
Mesaj gönderimine kapalı.
wsra1 .!.:
Bu kazara olmuş çocukların suçu ne :KK53: yanlış anlamayın bende evin 4. Çocuğuydum kazara olmuşum hepsi evlendi gitti bir tek ben kaldım yanında şimdi diyor iyi ki dogurmusum :halay:
Genişletmek için tıkla...
Ben de 4. Son çocuğum. Annem bana da der iyi ki dogurmusum diye. Evin en küçüğü olmak benim için hep dezavantajdı. Bir de 3 kızım bir yana oğlum bir yana diye sürekli söyleyen bir anne varsa insan kendini ezik ve gereksiz hissediyor.
 
kavun kokusu .!.:
Bakın şimdi bir carlarım size, sonra da hormonlardan der geçerim kenara.
Sevgisiz bir insan değilim ben. Hangi cümlemden sevgisiz olduğuma kanaat getirdiniz mesela?
Bi' doğsun karanlık odalarda mı tutacağım dedim? Aç bırakıp süründüreceğim mi dedim? Ne dedim?
Genişletmek için tıkla...
Kız ne carlıyon kadına. Bir karanlık odalarda tutmayacagim demedigin kalmış zaten. İnsan bu kadar istemiyorsa tek korunmayla kalmaz. Hapi var, iğnesi var varda var.
Kürtaj secenek olmamali evet lakin sizin ruh halinizde olan bir lohusa biraz korkutucu ki ne bebek isteyenlerin lohusaligi zor geçiyor. siz diyetisyene değil psikologa gidin bence.
 
kavun kokusu .!.:
Mide bulantıları yardır yardır gelecek belli ki, aldım mesajınızı.
Aksi gibi burnum çok keskin bir şekilde koku alır. :olamaz: Neyse ki yaz dönemi değil, ter kokusu çok az olacaktır.
Genişletmek için tıkla...
Hayır olacak illaki diye bir sey yok ilk hamilelikte pek yoktu benim ikincide oldu. Sen onun hareketlerini bir gör kalbi artarken o nokta gibi şeyin tik tik attığını falan... doğurup kucağına alınca da neden daha once yapmamışız diyeceksin :) kiloymuş vs hiic takma. Hepsi gidiyor ne göbek ne kilo. Seni koşulsuz sevecek seni en cok sevecek bir minik :)
 
kavun kokusu .!.:
@Koalina lütfen gel ve yorum yaz, lütfen.

Ağlamak ile çığlık atmak arasında gidip geliyorum.
Erken yaşta evlendim, evlenirken amacım üremek değil, sevdiğim adamla aynı evde olmaktı. Hatta üniversiteyi bıraktım evlendiğim için, sonra beni eşim okuttu.
10 küsur yıldır da evliyim.

Kendimi bildim bileli emin olduğum tek şey çocuk istemediğimdi. Hatta bir tık üstü, çocuk sevmem. Bir çocuğa tebessüm etmem için çok sevimli ya da güzel olması gerekir. Ağladığı anda araziyim.
Bunca yıl gayet güzel korun, bir kere bile kürtaj ya da hamilelik deneyimin olmasın, sonra pat!

Yıllardır deli gibi uğraşanlar, ilaçlar kullananlar, çocuk diye yalvaranlar varken elbette çocuk istemeyen birisi hamile kalacaktı, çünkü hayat böyledir. Murphy kanunları geçerlidir.

Önce evde test yaptım, 2 tane. 5 dakika bile beklemeye gerek kalmadı, anında iki çizgi.
Testler aynı markaydı, bozuktur dedim, ama içten içe hissediyorum, zaten hayatımda ilk defa test yapma gereği duydum.

Koştur koştur git sağlık ocağına. Sabah 10a kadar kan alıyorlarmış. Devlete gidersem mesai bitimine çıkarmış. (saat daha 11)
Koş özel hastaneye. Sonuç? Beta denilen bir şey varmış 4000e yakınmış, gözüm aydınmış. Ama kese diye bir şey varmış, o olmazsa dış gebelikmiş yani gebelik yokmuş. Randevu al, ultrasona gir.

Bir gözünüz aydın silsilesini de orada ye. Nasıl bir suratım varsa artık
"şoktasınız galiba"
"istenmeyen gebelik galiba"
"3. çocuğunuz falan mı çok mu geldi"
gibi laflar duydum sık sık.

Bunlar söylenirken eşim ayağıyla beni dürtüyor. Benim yerime cevap veriyor. Ben hayatım boyunca uğramayacağıma emin olduğum kadın doğum bölümünde irite bir şekilde etrafa bakıyorum, kadınlar birbirlerini anlayan, onaylayan bakışlarla bakıyor. Yanımda bir çocuk olmadığına göre karnımda var demek, ben de onlardanım demek, herkes mutlu, ben içime böğürüyorum.

Tek kalmış bir prezervatif, kutusu olmayan, tek duran, onun yanında da jelatini daha açılmamış yeni kutu. Sevişme anında kim jelatini, arkasından kutuyu, arkasından da prezervatifi sırasından koparır? Tek başına duran varken kimse yapmaz işte. Yapmazsan böyle oluyor demek. Yırtıldı belki de.

Keyfi kürtaja karşıyım, haliyle benim için seçenek değil.

Zaten bütün bunlar olurken eşin ne alemde derseniz, eşim çocuk istiyordu ama ben istemediğim için ve çocuk %99 annenin alanı olduğu için baskı yapmıyordu. Şu an çok mutlu ama mutsuz olduğum için anlık mutluluk yaşayabiliyor. Adama yine huzur yok yani.

Gerçekten anlamıyorum. Çocuk isteyenlerin beni anlamayacağını da biliyorum. Peki ben sizden ne istiyorum?

4 haftalık mıymış neymiş, 2-3 hafta sonra bir şey için gidecektik unuttum ne için olduğunu da, ben (olumsuzluk harici) hiçbir şey hissetmiyorum. Annelik mannelik yok içimde. Ben nasıl alışacağım? Bana tavsiye verin.

Arkadaşım "kızım-oğlum" diyerek karnını sev dedi. Ben karnımı ellediğimde tek düşündüğüm "zaten 8-9 kilo fazlam vardı, bir de bu çıktı" oluyor. Diyetisyene gideceğim, neden? En faydalı besinler nedir diye değil, en az kiloyu alarak nasıl atlatırım onu öğrenmek için.

Çok mutsuzum. Umutsuzum. Hayatın artık bittiğini düşünüyorum. İpoteklendi hayatım.
Bu yazdıklarımı okumak zorunda olan, tedavi gören arkadaşım senin için de mutsuzum. Benim bunları yazmam yerine senin mutlulukla "hamileyim" diye konu açman gerekiyordu. Lütfen bana kızma. Hayat adil değil, bunu bilmiyor muyduk zaten?
Genişletmek için tıkla...
Ay ben mi yazdım acaba dedim. 15 yıllık evliyim. Çocuk istemiyorum, sevmiyorum. Şu anda 12. Haftamız bitti. Her doktora gidişimde kimyasal gebelik, dış gebelik, kalp atışı yoktur diye diye 12. Hafta oldu. Benim dışımda herkes ultrasona bakıp uşşş az şuna bak ne kadar güzel diyip duruyor. Allahtan hayırlısı olsun ne diyim. Vardır bir bildiği.
 
BU KADAR BU KADAR BU KADAR FAZLA BEBEK İSTEMİYORDUNUZ MADEM O ZAMAN HAYATINIZ BOYUNCA HİÇ SEVİŞMEYECEKTİNİZ. 10 YILLIK EVLİSİNİZ MADEM, KORUNMA YOLLARININ HEPSİNİ BİRDEN AYNI ANDA YAPSANIZ DAHİ BAŞARI ORANININ YÜZDE YÜZ NET CEVAP VEREMEYECEĞİNİ BİLMENİZ GEREKİR. AYRICA BEBEKTEN BİR BOKMUŞ GİBİ MİŞLİ MIŞLI KONUŞMANIZDA ÇOK İRRİTE EDİCİ. İNŞALLAH ALLAH KALBİNE EVLAT SEVGİSİ VERİR YOKSA YAZIK O SABİCİĞE.......
 
Ben iyi anne olmanın sadece aşırı çocuk istemekle olduğunu düşünmüyorum.Bazen çocuklara en uzak olan insanlar en iyi annelere dönüşüyorlar,dışarıdaki çocukları sevmiyorum kendi çocuğuma da uzak olacağım diye kafanıza takmayın cidden bir bağlantı yok arasında.İlk aylar belki alışma sürecinde yorulursunuz,tempo ağır gelir,kendinizi dışarıya kapatmayın mümkünse,gerekirse destek alın.Alıştıktan sonra da eğlenceli olur,size bir arkadaş gibi olacak öyle düşünün,eşinizden bile daha yakın hissedeceksiniz.

Şu an olayın şoku da var tabii,beklemiyordunuz,biraz zaman verin kendinize.Çocuklu olacağım artık,hayat bitti diye düşünmeyin,bu biraz size bağlı.Çocuğuyla beraber kaliteli vakit geçiren bir sürü insan var,aynı şekilde eğlenen de,tamamen sabır ve zaman yönetimi isteyen bir iş sadece.
 
kavun kokusu .!.:
Bakın şimdi bir carlarım size, sonra da hormonlardan der geçerim kenara.
Sevgisiz bir insan değilim ben. Hangi cümlemden sevgisiz olduğuma kanaat getirdiniz mesela?
Bi' doğsun karanlık odalarda mı tutacağım dedim? Aç bırakıp süründüreceğim mi dedim? Ne dedim?
Genişletmek için tıkla...
Sizin duygularınızı anlayabilir miyim bilmiyorum ama kendimden bir örnek vereyim. Çocuk pek sevmem, yani kendimi bildim bileli bir çocuğu sevimli bulup alıp sevmişliğim yoktur. Ama sizden farklı olarak asla çocuk yapmam da dememiştim, olmasına nötrdüm sanırım. İlk çocuğum sizin gibi sürpriz oldu. Dünyam başıma yıkılmadı, demek dünyaya gelmek istedi dedim. Pek olumsuz duygu hatırlamıyorum o dönemlere ait.

Kardeşi olsun istemiştim ama. Oğlum 3 yaşına geldiğinde hamile olduğumu öğrendim. İşte o zaman dünyam başıma yıkılmıştı. Üç gün yataktan kalkamadım, aşırı mutsuzdum, hayatım bitti gibi hissediyordum. Eşim sevinecek sevinemiyor benden dolayı. Sizin gibi keyfi kürtaja ben de eşim de karşı olmamıza rağmen o üç gün sonunda eşim sen böyle hayattan kopacaksan aldıralım teklifinde bile bulunmuştu.

Şimdi mi? Kızım 5 yaşında evimin neşesi, ailemizin hayat ışığı, öpmelere sevmelere doyamadığımız. Bazen içimden kendim adına onun varlığını öğrendiğim zamanki mutsuzluğum adına ondan özür diliyorum. Hayatım da bitmedi bu arada. Zorlukları olmadı desem yalan söylemiş olurum, ama şükürler olsun dediğim daha çok oldu.

Belki umut ışığı olur diye yazmak istedim. Hakkınızda hayırlısı olsun. Güzel yıllar dilerim size.
 
Siz doğum yapana kadar bebeğe alışamayacaksınız hatta bebeğinizi doğurduğunuzda da kutsanmış analık duyguları sarmayabilir içinizi 😓ancak zamanla o küçücük varlığın size muhtaç olduğunu göreceksiniz dokunduysa yüreğiniz ona doğru akacak ve zamanla doğada ve insanlarda karşılıksız ve sonsuz aşkın içinize yerleştirin göreceksiniz. Muhteşem bi sevgi seli annelik evli olduğunuza göre aşkı sevgiyi bilen bi insansınız yaşadığınız duygular için bi rahminiz olduğunda şükredeceksiniz.tebrik ederim
 
Bakın sizi okuyunca kendimi gördüm bizim evde çocuk konusu dahi yasakti eşim asla çocuk istiyorum diyemedi ama istediğini biliyordum hamile oldugumu öğrendim ilk başta bişey hissetmedim taaaki kalp atışını duyana kadar o an hep karnimi oksadim bütün cevrem ailem aldiracagimi düşünmüş ki kesinlikle yapmam yapamam ben katil değilim die söyledim hep sonra kanamalarim başladı eyvah düşüyor sandim hemen acile kostum bebegimi kurtarın dedim rabbime hamdolsun bebegimi doğurdum şu an 20 aylık ve dediğim tek şey iyiki dogurmusum keşke daha once dogursaydim 😊😊
 
Allah tamanina erdirsin ,hayirli olsun.. siz istememekten ziyade korkuyorsunuz, 2 kisilik bir hayata cok alismissiniz.. yaa o sorumlulugu alamazsam korkusu sarmis sizi..
Bu korku sizde negatiflik yaratmis..bence sakin olup akisina birakin.. rahatlamak icin bilgilenmeye calisin yasadiginiz surec icin.. dogum.sonrasi bebek bakimi tracy hog ve melinda blau nun kitaplarini oneririm.. bunun disinda yenidogan yogun bakim unitesi bulunan hastanedeki dr takibinde bulunun .her ihtimale karsi (33-35 haftalik dogan premature 2 cocuk annesinin onerisi),,,tabiki kilonuza dikkat edin,hamile platesine baslayin ki dogumdan sonrada hareketlerinizde kisitlanma olmasin.. insallah saglikli ve tam gununde dogum yapan annelerden olursunuz..
Siz hamileliginize sevinmesenizde "aldirmayarak" sorumluluk aldiniz zaten.. anneligin adimini "kurtaj olmayacagim" demekte karnindaki minnak bebegi sevmektir,ona sahip oldugunun bir omur kol kanat gereceginin kanitidir..
Korkularinizin yersiz olacagini goreceksiniz..

Kizim dogdugunda 7 yillik evliydik ve sanki hep hayatimizdaymizda biz onu farketmiyormusuz gibi hissettik (cocuk istemeyen ve sevmeyen cifttik) kizim simdi 5 yasinda ..ve bizz neden bu kadar bekledigimizi anlayamiyoruz.. 2 yasindada oglum var
Sunu soyleyeyim uyudugum zaman ruyamda oglumu kizimi canta gibi gezdiririm yanimda :))) eger biri veya ikiside yoksa ruyamda kesinlikle uyuyamiyorum..evlat cok ozelmis iste..
Allah isteyen herkese nasip etsin insallah
 
kavun kokusu .!.:
@Koalina lütfen gel ve yorum yaz, lütfen.

Ağlamak ile çığlık atmak arasında gidip geliyorum.
Erken yaşta evlendim, evlenirken amacım üremek değil, sevdiğim adamla aynı evde olmaktı. Hatta üniversiteyi bıraktım evlendiğim için, sonra beni eşim okuttu.
10 küsur yıldır da evliyim.

Kendimi bildim bileli emin olduğum tek şey çocuk istemediğimdi. Hatta bir tık üstü, çocuk sevmem. Bir çocuğa tebessüm etmem için çok sevimli ya da güzel olması gerekir. Ağladığı anda araziyim.
Bunca yıl gayet güzel korun, bir kere bile kürtaj ya da hamilelik deneyimin olmasın, sonra pat!

Yıllardır deli gibi uğraşanlar, ilaçlar kullananlar, çocuk diye yalvaranlar varken elbette çocuk istemeyen birisi hamile kalacaktı, çünkü hayat böyledir. Murphy kanunları geçerlidir.

Önce evde test yaptım, 2 tane. 5 dakika bile beklemeye gerek kalmadı, anında iki çizgi.
Testler aynı markaydı, bozuktur dedim, ama içten içe hissediyorum, zaten hayatımda ilk defa test yapma gereği duydum.

Koştur koştur git sağlık ocağına. Sabah 10a kadar kan alıyorlarmış. Devlete gidersem mesai bitimine çıkarmış. (saat daha 11)
Koş özel hastaneye. Sonuç? Beta denilen bir şey varmış 4000e yakınmış, gözüm aydınmış. Ama kese diye bir şey varmış, o olmazsa dış gebelikmiş yani gebelik yokmuş. Randevu al, ultrasona gir.

Bir gözünüz aydın silsilesini de orada ye. Nasıl bir suratım varsa artık
"şoktasınız galiba"
"istenmeyen gebelik galiba"
"3. çocuğunuz falan mı çok mu geldi"
gibi laflar duydum sık sık.

Bunlar söylenirken eşim ayağıyla beni dürtüyor. Benim yerime cevap veriyor. Ben hayatım boyunca uğramayacağıma emin olduğum kadın doğum bölümünde irite bir şekilde etrafa bakıyorum, kadınlar birbirlerini anlayan, onaylayan bakışlarla bakıyor. Yanımda bir çocuk olmadığına göre karnımda var demek, ben de onlardanım demek, herkes mutlu, ben içime böğürüyorum.

Tek kalmış bir prezervatif, kutusu olmayan, tek duran, onun yanında da jelatini daha açılmamış yeni kutu. Sevişme anında kim jelatini, arkasından kutuyu, arkasından da prezervatifi sırasından koparır? Tek başına duran varken kimse yapmaz işte. Yapmazsan böyle oluyor demek. Yırtıldı belki de.

Keyfi kürtaja karşıyım, haliyle benim için seçenek değil.

Zaten bütün bunlar olurken eşin ne alemde derseniz, eşim çocuk istiyordu ama ben istemediğim için ve çocuk %99 annenin alanı olduğu için baskı yapmıyordu. Şu an çok mutlu ama mutsuz olduğum için anlık mutluluk yaşayabiliyor. Adama yine huzur yok yani.

Gerçekten anlamıyorum. Çocuk isteyenlerin beni anlamayacağını da biliyorum. Peki ben sizden ne istiyorum?

4 haftalık mıymış neymiş, 2-3 hafta sonra bir şey için gidecektik unuttum ne için olduğunu da, ben (olumsuzluk harici) hiçbir şey hissetmiyorum. Annelik mannelik yok içimde. Ben nasıl alışacağım? Bana tavsiye verin.

Arkadaşım "kızım-oğlum" diyerek karnını sev dedi. Ben karnımı ellediğimde tek düşündüğüm "zaten 8-9 kilo fazlam vardı, bir de bu çıktı" oluyor. Diyetisyene gideceğim, neden? En faydalı besinler nedir diye değil, en az kiloyu alarak nasıl atlatırım onu öğrenmek için.

Çok mutsuzum. Umutsuzum. Hayatın artık bittiğini düşünüyorum. İpoteklendi hayatım.
Bu yazdıklarımı okumak zorunda olan, tedavi gören arkadaşım senin için de mutsuzum. Benim bunları yazmam yerine senin mutlulukla "hamileyim" diye konu açman gerekiyordu. Lütfen bana kızma. Hayat adil değil, bunu bilmiyor muyduk zaten?
Genişletmek için tıkla...
Sizi şu sekilde cok cok iyi anlıyorum ve duygularınızı içten hissettim; iki cocugum var ve büyük konuşmak istemiyorum(ne zaman konuşsam basıma gelir) 3.yü kesinlikle istemiyorum.yani o kadar istemiyorumki bazen kendimi allahım menopoza gireyim(yaş 31) diye dua ederken buluyorum:(
Eger birgün kazayla hamile kalırsam sizin şu hissettiklerinizi misli ile hissedecegim
Ama şunu da biliyorumki dogduktan sonra kosulsuz seviliyorlar
 
Saglıklı hayrlı evlat olsun.
Olabilir istemek zorunda degilsiniz
Herkes çocukk diye ölmüyor dimi ama.
Ama dogunca yanında kocaman sevgisi işe doguyorla bilesiniz mis kokuları sürüp geliyorlar bilesiniz
Daha minicik elleri ile size dokunup gözünüzün içine bakıp bakıp yüzünüzü aklına kazıyorlar diyim dedim

Kilo almamak için platese gidin
ciddiyim çok işe yarıyormuş
Gerçi ben kilo alıp sonra vermeme aaa kilo mu aldın sen sözleri ile çıldırma taraftarıyım olsun
Siz gayret edin azcık alın
 
Hayatımda ilk defa böyle bir öneri veriyorum..
'' bu''gözü, hissiyle bakmaya devam ederseniz doğurmayın. Dünya zaten pislik bir yer anne sevgi ve şefkatide olmayacaksa o bebeğin günahı ne?dünya imtihan dünyası derler ya belli ki o bebek sizin değil siz onun imtihanı olacaksınız😥
 
Lütfen o çocuğu aldır. İçındeki bir kistmiş gibi konuştuğun o canlının sevgiye ihtiyacı olacak. Umarım ikiniz de en kısa zamanda birbirinizden kurtulursunuz ve bundan sonra daha dikkatli olursun. Ben senin durumunun keyfi kürtaj olduğunu düşünmüyorum istenmeyen ayak bağı olarak görünüp sevgisiz büyütülen çocukların travmalarını okuyoruz hemen hergun bu forumda bile. Hatta geçenlerde bir üye anneme beni sevmiyor istemiyorsan neden doğurdun dedim doktor vajinal kaşıntıma iyi geleceğini söyledi dedi diye yazmıştı.Velhasıl umarım doğurmazsın.
 
Öncelikle kadın doğuma ömrünüz boyunca uğramayacağınıza nasıl emin olabilirsiniz. Sadece hamile kadınlar için değil o bölüm. Neyse ki hastalık nedeniyle gitmemişsiniz. Buna şükredin. Bende erken yaşta hem de evlenir evlenmez çocuk sahibi oldum. Ama kesinlikle hayatıma engel olmadı. Dünyayı bile geziyorum. Aksine hayatıma renk geldi.
 
En büyük aşklar nefretle başlarmış😊

Çocuk konusunda birebir aynı şeyleri düşünüyorum demek ki benim de başıma gelecek olan bu😃
 
Sepesel .!.:
Sizi şu sekilde cok cok iyi anlıyorum ve duygularınızı içten hissettim; iki cocugum var ve büyük konuşmak istemiyorum(ne zaman konuşsam basıma gelir) 3.yü kesinlikle istemiyorum.yani o kadar istemiyorumki bazen kendimi allahım menopoza gireyim(yaş 31) diye dua ederken buluyorum:KK43:
Eger birgün kazayla hamile kalırsam sizin şu hissettiklerinizi misli ile hissedecegim
Ama şunu da biliyorumki dogduktan sonra kosulsuz seviliyorlar
Genişletmek için tıkla...


Ben sizi çok iyi anlıyorum zaten büyük konuşmuyormuşsunuz ama benim tavsiyem büyük de korkmayın.

Bende aynı şeyi yaşadım 3.nün ihtimali bile yokken var olduğunu öğrendim.

Sorunlarım vardı onları tam yoluna koyduğum depresyonu sırtımdan çıkardığım nefes almaya başladığım bir an da elimde testle çok ağladım.
Bir süre kabullenemedim.

Şimdi ana sınıfına başladı hayatımın şoku ve ben ona karşı suçlu hissediyorum bazen.
En başından böyle olduğum, istemediğim için.

Konu sahibini seni de anlıyorum istemeyişini korkularını.
Gülse Birsel anneliğe uygun olmadığını düşünerek çocuk yapmamış.
İstemek kadar normal istememek.

Kürtaja girmeyip onu kabul etmeye çalışmanda bile annelik hissiyatı görüyorum ben.
Yazanlara katılıyorum çok isteyenler bile bunalıma giriyor senin hissettiğin çok normal.

Bu hep böyle kalmayacak çok farklı şeyler yaşayacaksın hayırlı olsun gebeliğin :)
 
Sana hiç kızmadım bu dediklerinden dolayı. Büyük bir istekle çocuk yapmış veya zor yollardan çocuk sahibi olmuş annelerin de kızmasını anlıyorum. Ama bu hissettiklerin şok aşaması diye düşünüyorum. Senin ve ailen için en hayırlı zaman buymuş ki şimdi olmuş böyle düşün lütfen. Şimdi sevmesen istemesen de elbette bir gün çocuk sahibi olmak isteyecektin biyolojik saat dedikleri gibi. Benim öyle olmuştu ilk bebeği evliliğin ilk yıllarında hiç istemedim ayak bağı diye düşündüm senin gibi. Sonra sanki bi sabah kalktım ve yolda karşıma sürekli bebek çıkar oldu ben de içim gide gide bakar oldum. İsteyerek hamile kaldım ve çook sevindim heyecanla bekledim.

Bu senin hissettiklerininden farklıydı. Ortak yanımıza gelirsem 2. Çocuğu hiç düşünmüyordum en azından 4-5 sene. Çocuğum tek olsun yeter diyordum. Sonra sürpriz bi şekilde hamile kaldım. Testi yaptım çift çizgi, yine ilk çocuktaki gibi çok ağladım ama bu sefer sevinçten değildi. Kalp atışını duyduk karnım büyümeye başladı 2 ay 3 ay geçti hala aynı duygulardaydım. Doktora bile gitmiyordum hamile gibi hissetmiyorum aklımdan çıkardım o yok gibi davranıyordum. Şimdi geldim 5.aya... Her şey tersine döndü çünkü içimde kıpır kıpır eden uzandığımda hemen ben burdayım diye oynamaya başlayan bi şey var. Ultrasonda yüz şeklini net şekilde gördüğüm bir bebeğim var. Şu an hamilelik benim için yeni başlamış gibi 3 ay sonra doğum yapacağım inşallah ama ben daha yeni hamile kaldım sanıyorum. 3 ay geçsin evimize gelsin diye dört gözle bekliyorum.

Senin de kendini hislerinden dolayı suçlamamanı istiyorum. İnsanız sonuçta her şeye her zaman hazırlıklı olmamamız çok doğal. Kendine biraz daha zaman ver ve bebeğinin ben burdayım diyerek seni tekmelemesini bekle :)
 
Durum
Mesaj gönderimine kapalı.

Benzer Konular

S
Kafayı yemek üzereyim
3 4 5
Yorumlar
86
Görüntüleme
2K
skymoon6
skymoon6
T
Korunma yöntemi hakkına…
2 3 4
Yorumlar
72
Görüntüleme
3K
pamuk musun nesin
pamuk musun nesin
1
Fikrinize ihtiyacım var, boşanmak istediğimi söyledim
2 3
Yorumlar
40
Görüntüleme
3K
Vaalbara
Vaalbara
L
Evlenmek istemem hata mı?
2 3
Yorumlar
41
Görüntüleme
2K
Musmutlubiri
M
Melike__93
Kayınvalidem Hastalığını Kullanarak Baskı Kuruyor Hiç Huzurumuz Kalmadı Böyle Nereye Kadar ?
4 5 6
Yorumlar
108
Görüntüleme
6K
Nameless29
Nameless29
Back
X