ben zannederdim ki hep yanımda olacaksın, çocuktuk beraber büyüdük.
onca yalanı bana söylemeyecektin, ben bunu haketmedim... sana gösterdiğim anlayış ve dostluğu kimseye göstermedim ben, bir ayrıcalığım vardı sende sanıyordum, yokmuş meğer...
inşallah mutlu olursun artık, yuvanda huzurunla oturursun, hep görüşürüz zannederdim ama olmadı, sen herkesin senden beklediği ama benim senden beklemediğim şekilde davrandın ve sayende dostluğumuz bitti. İclal in dediği gibi,
Biz, artık haritada iki küçük su lekesi,
hiçbir nehir kavuşturamaz bizi....
ne çok müzik dinledik beraber, şarkı söyledik, kitaplarımızı paylaştık, odamızı paylaştık hatta, ne güzeldi o dost sohbetleri... beraber büyüdük ötesi var mı?
insan yaşarken anlamıyor, sana gösterdiğim tevazuyu anlayışı sana kimse göstermemiştir hayatta herhalde, sen de bunun farkında olduğundan sanırım hala bana ulaşmaya çalışıyorsun ama anlamadığın şu var, bende artık sana gösterecek anlayış kalmadı, koptu gitti bizden dostluğumuz hatta kardeşliğimiz.
artık anlıyorum ne kadar bencil olduğunu, kendini ne kadar önemli gördüğünü ve hayatın senin etrafında döndüğünü sandığını...
sana da söylediğim gibi, sen ders almazsın yaşadıklarından...
iyi ol, mutlu ol, huzurlu ol, sağlıklı ol ve benden uzak ol...