yarin gece eve vardigimda sen hemen yanima gelecektin. ben senin boynuna atlayip dakkikalarca sana sarili kalacaktim. Seni ne kadar cok ozledigimi ve sevdigimi sana soyleyecektim. Seni opucek, kokunu icime cekecektim. Sensiz gecen gunlerin acisini oyle bir cikartacaktim ki, bir daha ikimizde cesaret edemeyecektik bu kadar uzun sure ayri kalmaya. Ertesi gun bulusmak icin sozlesecektik. Ve mutlu mesut yatagimiza giderken gece boyunca mesajlasacaktik.
Ama simdi..
Geliyorum. ama sen yoksun. Gelmeyeceksin. Gorusmeyecegiz. O burnumda tuten kokunu icime cekemeyecegim. Sana iyi geceler diyip sana seni sevdigimi soyleyemeyecegim. Sana sarilip hasret gideremeyecegim. Huzur buldugum kollarinin arasinda olamayacagim ve ne seni gorucem ne sesini duyacagim. Ve gece boyunca mesajlasmak ihtimaller dahilinde bile degil.
Lakin sunu bil ki, ben seni ne olursa olsun ozluyorum. Mantikli dusunmeye calisip, aciya konsantre olup seni unutmaya ve kendimi senden sogutmaya calissam da nafile. Seni seviyorum hemde cok. Basta kendimi, sonra da herkesi ayriligin en dogru karar olduguna inandirmaya calisiyorum. Ama bil ki bu gidecegim yollarin sonu sana cikacak diye guzeldi. Sonunda sana kavusacagim icin mutluydum. Simdi? Koskocaman bir bosluk var. Inan, seni tahmininden cok seviyorum. Ve inan ki ne kadar sogukkanli gorunmeye calissam da aklimda fikrimde, kalbimde bir tek sen varsin.
Dusununce yarin senin oldugun yere, sana 5 dk uzaga gelecegimi, kalbime bir hancer saplaniyor. Allah'im bana yardim et diye dualar ediyorum. Bana guc versin...