1 yil oluyor artik..
sensiz gecen, beni herseyden fazla yipratan kocaman 1 yil..
beni sinir krizlerimle biraktigin gün yerine, güzel zamanlarimizi düsündügüm 1 yil..
kendime ilk defa bu kadar yenildigim, iradesizligime bu kadar inandigim, sensizlige bu kadar dayandigim haftalar, aylar..
hic düsünemedigim kadar kücüldüm ben sayende, hic düsünemeyecegim kadar özledim, herseye ragmen..
En komigi, umudumu kaybetmemem, senden adam olmasini beklemem hala..
Özledin demek.. gülümsetiyor sadece..
yetersiz kalir sarfettigim her cümle, her küfür ..
gülümsetiyor ve kaliyorum öylece..
bunu beklememismiydim ben ? bunun icin aglamamismiydim gecelerce ? mutlu etmeye yetmecekti demek.. samimiyetine inanmadigimdan olsa gerek...
ama kimse benden bir kez de olsa olgunluk gösterip artik sana arkami dönmemi beklemesin..
yeni bir dönem baslatacagim cünkü seninle.. enerji toplayacagim SENINLE bu yaz.. bir seneyi daha acilar icinde gecirebilmek icin..
Nefret ediyorum zaafim olmandan..kimseye anlayis göstermezken sana böyle davranmak neden ?
Kimsenin askini hakeden biri degilsin sen. tek özelligin bendeki askin.
Normal degil bendeki bu inat, bu tutku .
Agzindan cikan her kelimeye inanmak saflik, biliyorum
günleri sayiyorum simdi zorla, seni görmek icin..
ama seni birak, kendimden emin olamiyorum artik ben.
Ne olucak, ne olucaz, nasil bitecek bu hikaye..
Ve hazirim ben tekrar denemeye.