Sensiz geçen günlerimin ikinci yılı oldu bugün ama yaşanmış herşey dün gibi gözümün önünde.
Ayrıldığımız an bişeyler yazmıştım(o an hissetiklerimi).
az önce okudum ne acaip güldüm geçtim oysa her satırını ağlayarak yazmıştım.
Ne acı bizden geriye sadece küçücük anılar kaldı.
~Sen, geçmişe bakıp düşündüğünde belki sadece "yalanlar,oyunlar,saçmalıklar" görüyorsun,bense seni ilk gördüğüm anı,ilk konuştuğumuz zamanı.
Bana "ne oldu böle birden" demiştin, bende "bilmiyorum aşık oldum işte,kötümü oldu yani" dediğim de "hayır çok güzel oldu" demiştin ve gülümsemiştin ozaman çok mutlu olmuştum..
Elimi ilk tuttuğun anı,bi gün üşüyodum elimi avucunun içine alıp ısıtıyodun sadece elim değil içim ısınmıştı sanki..
ilk ayrılışımızı benim saçmalıklarım yüzünden kavga etmiştik,başta umursamamıştım ama sen okulun önünde kaldırıma oturunca öle çok kötü olmuştum.
Aslında ne olduysa sonra oldu zaten,sen mi benim ben mi senin canını daha çok acıtıcam durumuna döndü birden herşey. ve bugünlere geldik sonra,şimdi sadece sen benim canımı acıtabiliyosun aklıma her geldiğinde bile.
Mutlu olabilmeyi istediğim tek insandın,bu düşünceyi o kadar çok işlemişim ki içime,senden sonra kimseyle mutlu olmadım mutlu olmayıda istemedim ve bu yüzden senden sonra kimsenin elimi tutmasına bile izin vermedim,ki senden sonra kimseylede olmadım sayılır..
Şimdi sonumuzu yaşıyorum bende git gide unutuyorum yüzünü sesini,herşeyini tamda istediğin gibi..
Sen beni sevmiyosun ya,sildin attın kafandan artık bu canımı acıtmıyo bile.
Beni asıl korkutan,bi gün gerçekten unutmak seni..
ama hala aklımdayken özün sözün güzel yüzün bende hatırlatmak istedim kendimi,belkide sonkez seviyorum senii..