Geçecek deyin teselliye ihtiyacım var . Anne olmak

Durum
Mesaj gönderimine kapalı.
victoryvivi .!.:
Hayır gazdan değil
Memeden ayrılınca ağlıyor
Genişletmek için tıkla...
Memeden ayrılınca ağlıyor diye şikayet etmissiniz elbette anlıyorum sizi ama bebeği meme reddi yapan emsin diye mücadele eden yinede emmeyen sürekli bu yüzden ağlayan anneler var .. lütfen bebek demek emek demek evlat sabir demek .. öpün koklayın babasiyla sarılın birlikte sallayin gazını birlikte çıkarın bebeginizin dahil olduğu ortak zamanlar yaratin.. bazen bir aile büyüğüne bırakın keyifli vakit gecirin. Bütün problemler en geç 2 yasta bitiyor . Sonra özlersiniz o hallerini şu gibi geçecek çünkü 😊 sakın onu bir dert sıkıntı gibi düşünmeyi aklınızin ucundan dahi geçirmeyin. Allah kolaylık versin geçecek asla üzülmeyin.
 
victoryvivi .!.:
Herkese merhaba
20 günlük bir bebeğim var
5 sene sonra tüp bebek yöntemiyle gelen bir Bebek
Yapı gereği çok merhametli , sorumluluk sahibi , duygusal bir insanım
39 yaşındayım
Çalışıyorum suanda izindeyim
Bu yasa kadar hayatı hep rahat yaşayan
Kendi ile olmayı seven
Eşimle koltukta pineklemekten bile keyif alan bir insanım
İşten ev gelip birlikte olmak
Eşimin yanına kıvrılmak sarılarak yatmak
Evde hep ikimizin olması çok güzeldi
Kafamıza esse dışarı çıkardık
Esmese evimizde keyif yapardık
Eşim temas ile ve sözlü olarak da beni çok severdi
Bunu her zaman belli ederdi

Şimdi beni sevdiği kelimelerle hep bebeği seviyor
Ben sanki ikinci planda kaldım gibi mutsuz oluyorum


Bebeğimiz oldu herşey değişti
Şimdi eşimle ayrı saatlerde uyuyoruz
Gece hiç uyUymayan bir bebeğim var
Meme düşkünü
Memede uyuyor ama yerine koyunca kıyameti koparıyor
Gece 11 gbi başlıyorum onu uyutma çabalarına bazen sabah 4-5 i buluyor uyuması
Eşim salonda yatıyor işe gidiyor çünkü

Bebeğimin uyuması resmen sabır işi
Kaç kere yatır kaldır yapıyorum
Gözünü acıyor saaylerce uğraştığım halde

Altını değiş
Emzir , Mama hazırla , banyo yaptır
Hayatımdaki herşey o suanda
Sanki sadece onun için yaşıyor gibiyim
Yanımda annem var
Evi o çekip çeviriyor
Bazen 7-8 gün uyumadıgım oluyor
Bu da beni psikolojik olarak çok yoruyor
Bazen anne olmak bana göre değil mi acaba diye düşünüyorum
Oysaki ne çok istedim bu miniği
Sanki hep ağlayacak sanki hayatı bana zindan edecek
Sanki hep yaramaz sorunlu olacak fikirleri dolanıyor kafamda
İşime hiç dönemeyeceğim
Evimle kendimle hiç ilgilenemeyeceğim
Eşimle birdaha eskisi gibi olamayacağım gibi

Bebeğimi yorgunluktan uykusuzluktan sevemiyorım bile doğru düzgün
Bu da vicdan yapmama sebep oluyor
Mutlu değilim suanda
Hep ağlıyor altını açarken
Üstünü değişirken
Uyurken bile kendi kendine söyleniyor

Bana geçecek deyin
Çok seveceksiniz deyin
Biz de böyle idik geçti falan deyin teselli edin :KK43:
Genişletmek için tıkla...
20 günlük daha çok küçük ve sen de daha lohusasın. Emin ol hepimiz yaşadık. sana verilecek en büyük tavsiye eşinle asla yatağını ayırma sen anneysrn o da baba. Bu evlat ikinizin o sabah işe gidiyor olabikir ama srn de gün boyu yatıp uyuyor değilsin sen ondan daha çok yıpranıyorsun. Bebiş biraz daha büyüsün memmeyi falan kavramayı öğrensin alırsın yanına sabaha kadar meme ağzında üçünüz de uyursunuz. 40 ı çıkma olayı şehir efsanesi değilmiş gerçekten 40 günden sonra bir tık daha düzene giriyor
 
tasmeclisi .!.:
Ben tam 1 hafta önce 33 haftalık bebeğimi karnımda kaybettim. Yüzünü göremedim, kokusunu duyamadım, sıcaklığını hissedemedim. Bebeğinizle yaşadığınız her anınıza şükredin. Evladını saramadan mezara koyan ben gibileri düşünün.
Genişletmek için tıkla...
Çok üzüldüm CNm
Allah sabır versin:(
 
CuteMom .!.:
8 gun hıc uyumuyor olamazsın, yeni dogan bir bebekte o kadar uyumuyor olamaz. Sık sık uyanmasından mı uyumuyorum diye genellıyorsunuz. Eger sızın dedıgınız gıbıyse 1 dk durmayın hemen doktora gidin, mutlaka onemlı bir problem vardır.
Genişletmek için tıkla...

Bebek uyuyor ama mememde
Ben uyuyamıyorum o memede iken
 
Kızım 105 günlük ve ben şimdiden özledim yenidoğan halini :)

Ben yalnızdım defalarca annemi arayıp yardıma gelmedin diye ağladım. Kendimce küstüm. O kadar zorlandım ki tarifi mümkün değil. Eşim çok yardım etmek istese de bebeğimin tek ihtiyacı bendim.

Benim kızım ne zaman sakinleşti biliyor musun? Ben kabullendiğim zaman. Tüm stresimi ve öfkemi içimden attım. Kızım benim herşeyimdi ve ağlasa da gülse de benim bebeğim dedim. Ağlayabilirsin annecim benim kucağım sana hep açık diyerek salladım kucağımda. İkinci aya ağlamalar bitmiş, gaz sorunu çözülmüş, güler yüzlü bir bebek olarak girdi. Tek sorun vardı gündüz uykusu hiç yok. 12 saat hiç ama hiç uyumazdı. Yatırdığım an çığlık ata ata ağlardı. Bir haftadır gündüz uykusu başladı kendiliğinden. Hiç zorlamadım. Emerken uyudu kaldı. Yerine koydum ve uyanmadı öylelikle başladı. Şimdilik tek sorun kaldı hala yatmayı sevmiyor. Kucağımda dik dururken uyuyacak. Zamanla o da çözülür.

Bana kızıyor teyzeler ayağında sallamaya alıştır diye. Tamam diyorum ama görüyorum ki bebeğimin benim kokuma ve sarılmama ihtiyacı var uyumak için. Mevzu kucak olsaydı annemde uyutabilirdi. Sadece bende uyuyor. Bunları kabullendikçe hayat daha kolay geliyor. Bebeğininde bu dünyaya alışması için zamana ihtiyacı var.

Acıkmayı, üşümeyi, sıcaktan bunalmayı, acıyı bilmiyordu. Öğrendi. Oksijeni soludu. Yer çekimini hissetti. Teni havayla temas etti. Yavaş yavaş bedenini hissediyor. Hiç ağırlığını bilmediği başını hissetti. Göz, ağız, burun, eller vs vs. Hep şunu hayal ettim: eğer beni dilini bilmediğim, benden kat kat büyük birileri alıp büyütse ne olurdu? Korkardım.

Bebeğinin sana gerçekten ihtiyacı var. Sen onu izle. O gelişimi sırasında sana neye ihtiyacı varsa öğretecek. Dünyayla tek bağı sensin. Kendini memede güvende hissediyorsa bırak emsin bence. Nasılsa büyüyecek. Zaman geri gitmiyor asla. Seneye yalvarsakta kendini sevdirmez sıpalar. Kucak sevmezler.

Doktor kontrolünü eksik etmeyin. Bu durumları mutlaka belirtin. Emzirme hemşiresine mutlaka ama mutlaka git. Düzen oluşturmana yardım eder.

Allah bahtını açık etsin bebeğinizin. Yüzü hep gülsün. 🙏🏻
 
victoryvivi .!.:
Herkese merhaba
20 günlük bir bebeğim var
5 sene sonra tüp bebek yöntemiyle gelen bir Bebek
Yapı gereği çok merhametli , sorumluluk sahibi , duygusal bir insanım
39 yaşındayım
Çalışıyorum suanda izindeyim
Bu yasa kadar hayatı hep rahat yaşayan
Kendi ile olmayı seven
Eşimle koltukta pineklemekten bile keyif alan bir insanım
İşten ev gelip birlikte olmak
Eşimin yanına kıvrılmak sarılarak yatmak
Evde hep ikimizin olması çok güzeldi
Kafamıza esse dışarı çıkardık
Esmese evimizde keyif yapardık
Eşim temas ile ve sözlü olarak da beni çok severdi
Bunu her zaman belli ederdi

Şimdi beni sevdiği kelimelerle hep bebeği seviyor
Ben sanki ikinci planda kaldım gibi mutsuz oluyorum


Bebeğimiz oldu herşey değişti
Şimdi eşimle ayrı saatlerde uyuyoruz
Gece hiç uyUymayan bir bebeğim var
Meme düşkünü
Memede uyuyor ama yerine koyunca kıyameti koparıyor
Gece 11 gbi başlıyorum onu uyutma çabalarına bazen sabah 4-5 i buluyor uyuması
Eşim salonda yatıyor işe gidiyor çünkü

Bebeğimin uyuması resmen sabır işi
Kaç kere yatır kaldır yapıyorum
Gözünü acıyor saaylerce uğraştığım halde

Altını değiş
Emzir , Mama hazırla , banyo yaptır
Hayatımdaki herşey o suanda
Sanki sadece onun için yaşıyor gibiyim
Yanımda annem var
Evi o çekip çeviriyor
Bazen 7-8 gün uyumadıgım oluyor
Bu da beni psikolojik olarak çok yoruyor
Bazen anne olmak bana göre değil mi acaba diye düşünüyorum
Oysaki ne çok istedim bu miniği
Sanki hep ağlayacak sanki hayatı bana zindan edecek
Sanki hep yaramaz sorunlu olacak fikirleri dolanıyor kafamda
İşime hiç dönemeyeceğim
Evimle kendimle hiç ilgilenemeyeceğim
Eşimle birdaha eskisi gibi olamayacağım gibi

Bebeğimi yorgunluktan uykusuzluktan sevemiyorım bile doğru düzgün
Bu da vicdan yapmama sebep oluyor
Mutlu değilim suanda
Hep ağlıyor altını açarken
Üstünü değişirken
Uyurken bile kendi kendine söyleniyor

Bana geçecek deyin
Çok seveceksiniz deyin
Biz de böyle idik geçti falan deyin teselli edin :(
Genişletmek için tıkla...
Biraz sakin olun sizin stresiniz bebeğe yansır ve huzursuz olduğu içinde ıyuyamaz kendini güvende hissetmesi lazım annesi uyutcanız zaman kollarını vucudünu sevin kendini güvende hissetsin 🥰
Sürekli ağlıyosa acaba bi sıkıntısımı var ki biyeri ağrıyo olabilir mi
 
Valla ikibuck sene önceki beni anlatmışsınız.
Vicdan yapacak bişey yok.
Hemen hemen her yeni anne bunları yaşar.
Alışma sürecindesiniz.
Merak etmeyin hepsi geçiyor.
Benim 2 sene sürdü bu durum nezaman uyumaya başladı minnağım ,bende dinlenmeye başladım kendime geldim.anne olmak zor.
Sadece sabır.
 
Ahhh çok zor eski günler geldi siz anlatırken bende az ağlamadım geçmeyecek bu günler diye hiç uyumayan devamlı ağlayan kolik bir oğlum vardı gazı ayrı beni emmemesi ayrı 🙄 ocakta doğum yapmıştım oğlum geceleri hiç uyumazdı ağladıkça ağlardı ben mama hazırlardım suyu ısıt vs dışarda kar kıyamet herkesin ışıkları kapalı fosur fosur uyurken😄 ben ağlardım yorgunluktan geçmeyecek bu günler diye 2 yıl sürdü ayağımda uyutup sabaha kadar oturur vaziyette uyurdum bende bıraktığım an uyanırdı aman Allah’ım 2. Çocuğu çok istememe rağmen oğlumla geçirdiğim tecrübeden sonra asla gözüm yemedi şimdi nerdeyse 10 yaşında ben 32 eşim ile bana arkadaş yoldaş kankam diyorum ona hala minik bir bebek benim için ama ağlamayan cinsten😄 Herşey geçiyor bitiyor çok çok yeni anneliğe alışmak hayatı değiştirmek kolay değil ama imkansızda değil bir süre sonra siz çocuğunuza göre değil o size ayak uyduracak vakitleri gelecek ben oğluma hep diyorum bize takıl hayatını yaşa ki pekte huyu suyu benzemiyor tam bir oğlak burcu kesin duvarları olan ben diyen bir yapısı var ama anne olmak dünyanın en güzel mucizesi biraz büyüsün size gülücükler atıp karşılık versin tanıdan yenmeyecek balınız olacak sadece sabır sabır sabır 🙏🏻
 
Bence keyfini surmussunuz hayatin epeyde beklemissiniz bu bebisi 😍Hic biseycik olmaazzzz.Ne ara buyudu ne ara yurudu kostu okula basladi diyceksiniz.1 Yasina kadar yorcak ama sonrasi cok hizli geccek inanin her anne daha zorlarinida yasiyo.Allahim kolaylik versin.Bi yardim eden warsa uyumaya bakin bi dus alin bi yuruyus yapin havalar super motiwe edin karamsar bakmayin.Gecen sene bende ayni bu moddaydim sjmdi oglusum 1 yasinda 😌😌😌
 
Yettim gari:)
Evet geçiyor ama yavaş yavaş...
Ben bebeğimi de sevmiyordum, bir annelik gelmemişti bana ve çok moralim bozuluyordu. Biri bunu alsın götürsün, bu ne biçim hayat hiç bir istediğimi yapamıyorum kafasındaydım. Eskiden yapabildiklerimi yapamadıkça ağlar, geçecek dendşkçe benimki çok farklı asla geçmeyecek diye düşünür inanmazdım. Keşke aldırsaydım, neden doğurdum, hayatım rezil oldu diyerek günler, haftalar geçirdim.
İlk 3 ay her gün istisnasız ağladım, nefret ettim, bağırdım,isyan ettim. Bebekle ilgilenmek inanılmaz sıkıcıydı. Yedir, içir, gaz çıkart, ağlama sesine tahammül et, uyuma. Gece herkes uyurken yapayalnız ve karanlıkta emzirmek çok dokunurdu bana. İstediğim an basıp gidememek, bireysel olamamak...Dipsiz bir kuyuda ve hiç çıkamayacak gibi hissetmiştim. 3 ay sonra baktım gülüyor, ben onun ritmine alışmışım ufaktan, e sırtımda çanta, elimde bebek arabasıyla da olsa gezebiliyorum, yine akşam vakti eşimle oturup bir şeyler izlemeye başlamışız, biraz bir kıpırtı oldu. Zamanla gülme harici heyecanlanma gibi tepkiler verip sesler çıkardıkça daha tatlı olmaya başladı. Gün içinde istediğim an keyif yapamasam da, hala bebek oyalama konusunu sıkıcı bulsam da bu hayatıma adapte oldum. Kendimce pratik çözümler buldum. Bunların hepsi anne, kv gibi dış unsurlar gidince oldu. İlk zamanlar çok telaş yapsam da baktım yapabiliyorum; bana bir güç geldi, azim geldi.
Biliyorum şu an sana geçecek, çok seveceksin denmesi ütopya gibi geliyor ama doğru. Tam olarak geçti mi benimki hayır, hala kriz günlerinde annelik çok saçma, kimse anne olmasın moduna giriyorum ama bana cilveli cilveli güldüğünde de çok mutlu oluyor, iyi ki doğurmuşum diyorum :) ama zamanla paylaşım arttıkça, o büyüdükçe daha güzel olacak. 6 ayı devirdik biz. Alışıyor ve evriliyorsun. Ama çabalamalısın. Eşini de sürece dahil etmelisin, kendşne biraz bebeksiz zaman ayırmalısın. Benim eşim de çalışıyordu, bebeğim mama da aldığı için uyuyamadığım zmaan ona atıp başka odaya kaçıp uyuyordum. Annem yanımdayken eşimle bırakıp 1 saat çıkıyordum. Bu gibi şeyler bana zamanla çok iyi geldi.
Ben psikolojik destek de aldım çünkü cidden baya kötüydüm.
Endişelenme, hayat rayına oturacak ve başka bir eksende devam edecek.
 
Koalina .!.:
Yettim gari:)
Evet geçiyor ama yavaş yavaş...
Ben bebeğimi de sevmiyordum, bir annelik gelmemişti bana ve çok moralim bozuluyordu. Biri bunu alsın götürsün, bu ne biçim hayat hiç bir istediğimi yapamıyorum kafasındaydım. Eskiden yapabildiklerimi yapamadıkça ağlar, geçecek dendşkçe benimki çok farklı asla geçmeyecek diye düşünür inanmazdım. Keşke aldırsaydım, neden doğurdum, hayatım rezil oldu diyerek günler, haftalar geçirdim.
İlk 3 ay her gün istisnasız ağladım, nefret ettim, bağırdım,isyan ettim. Bebekle ilgilenmek inanılmaz sıkıcıydı. Yedir, içir, gaz çıkart, ağlama sesine tahammül et, uyuma. Gece herkes uyurken yapayalnız ve karanlıkta emzirmek çok dokunurdu bana. İstediğim an basıp gidememek, bireysel olamamak...Dipsiz bir kuyuda ve hiç çıkamayacak gibi hissetmiştim. 3 ay sonra baktım gülüyor, ben onun ritmine alışmışım ufaktan, e sırtımda çanta, elimde bebek arabasıyla da olsa gezebiliyorum, yine akşam vakti eşimle oturup bir şeyler izlemeye başlamışız, biraz bir kıpırtı oldu. Zamanla gülme harici heyecanlanma gibi tepkiler verip sesler çıkardıkça daha tatlı olmaya başladı. Gün içinde istediğim an keyif yapamasam da, hala bebek oyalama konusunu sıkıcı bulsam da bu hayatıma adapte oldum. Kendimce pratik çözümler buldum. Bunların hepsi anne, kv gibi dış unsurlar gidince oldu. İlk zamanlar çok telaş yapsam da baktım yapabiliyorum; bana bir güç geldi, azim geldi.
Biliyorum şu an sana geçecek, çok seveceksin denmesi ütopya gibi geliyor ama doğru. Tam olarak geçti mi benimki hayır, hala kriz günlerinde annelik çok saçma, kimse anne olmasın moduna giriyorum ama bana cilveli cilveli güldüğünde de çok mutlu oluyor, iyi ki doğurmuşum diyorum :) ama zamanla paylaşım arttıkça, o büyüdükçe daha güzel olacak. 6 ayı devirdik biz. Alışıyor ve evriliyorsun. Ama çabalamalısın. Eşini de sürece dahil etmelisin, kendşne biraz bebeksiz zaman ayırmalısın. Benim eşim de çalışıyordu, bebeğim mama da aldığı için uyuyamadığım zmaan ona atıp başka odaya kaçıp uyuyordum. Annem yanımdayken eşimle bırakıp 1 saat çıkıyordum. Bu gibi şeyler bana zamanla çok iyi geldi.
Ben psikolojik destek de aldım çünkü cidden baya kötüydüm.
Endişelenme, hayat rayına oturacak ve başka bir eksende devam edecek.
Genişletmek için tıkla...
Hatırlıyor musun sevgili koalina sana demiştim herkes gittiğinde tüm sorumluluk sana düştüğünde daha iyi adapte olacaksın diye 😍 maşallah size 😍 sana gelince sevgili konu sahibesi geçiyor İnan hepsi geçiyor sürekli ağlayan hatta daha yeni yeni düzelen bir bal evlatta bende var hamdolsun iyi ki de var 🤲🏻 Alışma süreci zorluyor başta bazen hale alışamadığımı düşündüğüm olmuyor değil üstelik benimki 1 yaşında oldu bile çok şükür 🤲🏻 Herşey geçiyor yavaş yavaş onla bir düzen kuruyorsun dillendikçe güldükçe sana güç kuvvet geliyor yeter ki o iyi olsun diyorsun birbirinize bir şekilde adapte oluyorsunuz. Yeni düzen zorluyor başta özellikle kendinle veya eşinle dengeyi kurmak baya zor ama İnan bu bile geçiyor Allah hayırlısını versin evladını rabbim anne babalı büyütsün uzun ömürlü etsin inşallah 😍
 
victoryvivi .!.:
Herkese merhaba
20 günlük bir bebeğim var
5 sene sonra tüp bebek yöntemiyle gelen bir Bebek
Yapı gereği çok merhametli , sorumluluk sahibi , duygusal bir insanım
39 yaşındayım
Çalışıyorum suanda izindeyim
Bu yasa kadar hayatı hep rahat yaşayan
Kendi ile olmayı seven
Eşimle koltukta pineklemekten bile keyif alan bir insanım
İşten ev gelip birlikte olmak
Eşimin yanına kıvrılmak sarılarak yatmak
Evde hep ikimizin olması çok güzeldi
Kafamıza esse dışarı çıkardık
Esmese evimizde keyif yapardık
Eşim temas ile ve sözlü olarak da beni çok severdi
Bunu her zaman belli ederdi

Şimdi beni sevdiği kelimelerle hep bebeği seviyor
Ben sanki ikinci planda kaldım gibi mutsuz oluyorum


Bebeğimiz oldu herşey değişti
Şimdi eşimle ayrı saatlerde uyuyoruz
Gece hiç uyUymayan bir bebeğim var
Meme düşkünü
Memede uyuyor ama yerine koyunca kıyameti koparıyor
Gece 11 gbi başlıyorum onu uyutma çabalarına bazen sabah 4-5 i buluyor uyuması
Eşim salonda yatıyor işe gidiyor çünkü

Bebeğimin uyuması resmen sabır işi
Kaç kere yatır kaldır yapıyorum
Gözünü acıyor saaylerce uğraştığım halde

Altını değiş
Emzir , Mama hazırla , banyo yaptır
Hayatımdaki herşey o suanda
Sanki sadece onun için yaşıyor gibiyim
Yanımda annem var
Evi o çekip çeviriyor
Bazen 7-8 gün uyumadıgım oluyor
Bu da beni psikolojik olarak çok yoruyor
Bazen anne olmak bana göre değil mi acaba diye düşünüyorum
Oysaki ne çok istedim bu miniği
Sanki hep ağlayacak sanki hayatı bana zindan edecek
Sanki hep yaramaz sorunlu olacak fikirleri dolanıyor kafamda
İşime hiç dönemeyeceğim
Evimle kendimle hiç ilgilenemeyeceğim
Eşimle birdaha eskisi gibi olamayacağım gibi

Bebeğimi yorgunluktan uykusuzluktan sevemiyorım bile doğru düzgün
Bu da vicdan yapmama sebep oluyor
Mutlu değilim suanda
Hep ağlıyor altını açarken
Üstünü değişirken
Uyurken bile kendi kendine söyleniyor

Bana geçecek deyin
Çok seveceksiniz deyin
Biz de böyle idik geçti falan deyin teselli edin :KK43:
Genişletmek için tıkla...
Yaa sürekli diken üstündesin değil mi? Söyleniyor, ıhlıyor, ağlıyor... Asla memnun olmuyor. Memeyi kendi organı gibi görüp ayrılınca ağlıyor. O hala yenidoğan... Ondan bi şey bekleme. Benim kadın doğum muayenemde doktorum depresif halimi görünce" pişman oldun di mi"diye sormuştu. Ne diyeceğimi bilemedim. Eşimle ilişkim yok sadece gıcık oluyorum ona bu kadar. Zamanı geçir sadece, günü geçir. Annen de destekmiş,ne iyi. bende o da hemen gitti. Gece hala çok uyanıyor ama kikirdemeye başladı ya çok güzel...
 
victoryvivi .!.:
Herkese merhaba
20 günlük bir bebeğim var
5 sene sonra tüp bebek yöntemiyle gelen bir Bebek
Yapı gereği çok merhametli , sorumluluk sahibi , duygusal bir insanım
39 yaşındayım
Çalışıyorum suanda izindeyim
Bu yasa kadar hayatı hep rahat yaşayan
Kendi ile olmayı seven
Eşimle koltukta pineklemekten bile keyif alan bir insanım
İşten ev gelip birlikte olmak
Eşimin yanına kıvrılmak sarılarak yatmak
Evde hep ikimizin olması çok güzeldi
Kafamıza esse dışarı çıkardık
Esmese evimizde keyif yapardık
Eşim temas ile ve sözlü olarak da beni çok severdi
Bunu her zaman belli ederdi

Şimdi beni sevdiği kelimelerle hep bebeği seviyor
Ben sanki ikinci planda kaldım gibi mutsuz oluyorum


Bebeğimiz oldu herşey değişti
Şimdi eşimle ayrı saatlerde uyuyoruz
Gece hiç uyUymayan bir bebeğim var
Meme düşkünü
Memede uyuyor ama yerine koyunca kıyameti koparıyor
Gece 11 gbi başlıyorum onu uyutma çabalarına bazen sabah 4-5 i buluyor uyuması
Eşim salonda yatıyor işe gidiyor çünkü

Bebeğimin uyuması resmen sabır işi
Kaç kere yatır kaldır yapıyorum
Gözünü acıyor saaylerce uğraştığım halde

Altını değiş
Emzir , Mama hazırla , banyo yaptır
Hayatımdaki herşey o suanda
Sanki sadece onun için yaşıyor gibiyim
Yanımda annem var
Evi o çekip çeviriyor
Bazen 7-8 gün uyumadıgım oluyor
Bu da beni psikolojik olarak çok yoruyor
Bazen anne olmak bana göre değil mi acaba diye düşünüyorum
Oysaki ne çok istedim bu miniği
Sanki hep ağlayacak sanki hayatı bana zindan edecek
Sanki hep yaramaz sorunlu olacak fikirleri dolanıyor kafamda
İşime hiç dönemeyeceğim
Evimle kendimle hiç ilgilenemeyeceğim
Eşimle birdaha eskisi gibi olamayacağım gibi

Bebeğimi yorgunluktan uykusuzluktan sevemiyorım bile doğru düzgün
Bu da vicdan yapmama sebep oluyor
Mutlu değilim suanda
Hep ağlıyor altını açarken
Üstünü değişirken
Uyurken bile kendi kendine söyleniyor

Bana geçecek deyin
Çok seveceksiniz deyin
Biz de böyle idik geçti falan deyin teselli edin :KK43:
Genişletmek için tıkla...

sakin ol vivy :)
bebeğin için yarım kundak dene
müslin örtü ile deneyebilirsin ya da yazlık modelli bir hazır kundak alabilirsin.
ya da beşiğe yatırıyorsan daha küçük ve sıkışık bir yere yatırmayı deneyebilirsin. (ev tipi ana kucağı gibi) bu dönemde sıkıştırılmak onları güvende hissettiriyor. 2 ay kendi yatağında yatmadı benimki. üstü kapalı anakucağında yattı.

eşler bu dönemde malesef ikinci hatta 5. planda falan kalıyor :)
ama bebek büyüyüp düzeni oturdukça biraz daha eskiye benziyor.

uyku eğitimi için çok erken ama 1 aylıktan sonra uyku rutini yapabilirsin.
her akşam aynı saatte yıkanması, masaj yapılması vs.
artık benimki en geç 8 gibi uyuyor böyle yapa yapa alıştırdım. akşamımız bize kalıyor. aslında eşimle geçirecek çok zamanım var ama yorgun olduğum için 10 gibi yatmayı tercih ediyorum :)
ilk 3 ay bebeklerden bi halt anlamıyo insan, öyle yatıp ağlayıp duruyolar zaten. gülmeye, tepki vermeye başlayınca sen de daha iyi hissedeceksin. mesela şu an boynuma sarılmayı öğrendi son günlerde uyanınca kucağıma alınca beni boğacak gibi sarılıyor :) önceden bakışları bile anlamsızdı. kendimi sadece bakıcı gibi hissediyordum. bitmeyecek bir döngüye girmiş gibi.
ama şimdi birbirimizi anlamaya başladıkça sorun çözümü daha kolay olmaya başladı.

yine de rahata ermek için bir süre eziyet çekeceğini baştan kabul edersen daha kolay oluyo :)
 
Su an 23 gunluk kizimi emziriyorum, 25 aylik oglum da yataginda misil misil uyuyor. Merak etm3 hepsi gececek. Oglum da uyumuyordu ustelik tektim ve babam surekli arayip uyuma diye uyutmuyordu ( nedenini soylemiyorum cunku birsuru sacmalik ). Buldugun her firsatta gece gunduz fark etmez her bebegin uyudugunda uyu ve sakin ol hep. Sen ne kadar sakin mutlu huzurlu olursan bebegin de olur. Zaman oyle hizli geciyor ki nasil buyudukleri anlasilmiyor sonra ozluyorsun bu anlari. Birde beyaz gürültü bebekleri sakinlestiriyor uyutuyor. Denemediysen dene mutlaka
 
Bir gün bu günlerinizi mumla arayacaksınız.
En sorunsuz günleriniz bunlar.
Her aninizin tadını çıkartın.
Allah sağlıkla büyümesini nasip etsin.
 
Geçiyor tabi ya. Geçmesi biraz uzun sürse de, geride azıcık hasar bıraksa da geçiyor. =) Bizim 2 kızımız var, 3,5 yaşında olan kendi yiyor, uyuyor kalkıyor, kreşe gidiyor, evde kendi kendine oyun kurup saatlerce oynayabiliyor. Oysa zor bir bebekti, kök söktürdü bize. Şimdi sadece inatçılığı ve huysuzluğuyla söktürüyor ama en azından bir çok konuda kendine yettiği için, eşimle kendimize daha rahat zaman ayırabiliyoruz. Ya da ayırabiliyorduk diyeyim, çünkü 6 ay önce yeni bir bomba düştü hayatımıza; 2. kızım. :confused:

Allah'a şükür genel olarak uyumlu bir yavru. Gece uykuları iyi. Ama şu aralar diş çıkarıyor, ne zaman yaygarayı basacağını kestiremiyoruz. Bu gece tam 4 kere mahalleyi inletti. (4 kere yine iyi, bizimki hiç susmuyor diyen annelere sevgiler, öpücükler) Önce şunu kabullenmek lazım, eşimizle baş başa olan hayatımız sonsuza kadar bitti. =)) Yani bu yavrular büyüyüp kendi evlerine çıksalar bile, aklımızın bir tarafı onlarla olacak, hayatımız asla sevgiliyle yaşadığımız sorumsuz, aylak günlerimizdeki gibi olmayacak. Ama çocuklarımız iletişim kurmayı ilerletip, hayata adapte olmaya başladıkça, en azından bizi fiziksel olarak daha az hırpalayacaklar. Manevi olarak hırpalama konusunda bir şey diyemiyorum. Sanırım bu ömür boyu sürecek bir sınav. :olamaz::eğlence:
 
victoryvivi .!.:
Bebek uyuyor ama mememde
Ben uyuyamıyorum o memede iken
Genişletmek için tıkla...
Yanına yatın ve yatarak emzırın , emzık verın . Cok kucuk daha buna ayak uyduracaktır.
Gaz ıse bu gunlerden sonra baslar aslında , dedıgım gıbı daha cok kucuk uyum saglayacaktır. Benım her ıkı cocugumda dogdugundan berı gece uykusuna oldukca erken yattı. Ama emek ısı bu 11 cok gec. aksam 6 ıle 8 arasında yatırdıgınızda bır daha 3 saat bıle uyanık kalsa karanlık ve uyuyacagı odadan cıkarmayın
 
Durum
Mesaj gönderimine kapalı.

Benzer Konular

T
Kayınvalide ve yatılı misafirlik konusu
3 4 5
Yorumlar
80
Görüntüleme
5K
Sunshine1
S
S
Bu Günler Geçecek Mi?
2 3
Yorumlar
48
Görüntüleme
2K
superstar3
S
bedifferent
eşimin ciddiliği ve soğukluğu
4 5 6
Yorumlar
118
Görüntüleme
7K
Olyndra
Olyndra
gisla
Artık kaynanam ve görümcemden bıktım
2 3
Yorumlar
50
Görüntüleme
4K
geceeeee
geceeeee
S
Hamileyim çok yalnız hissediyorum
2 3
Yorumlar
54
Görüntüleme
4K
kelebek35_
kelebek35_
Back
X