Birazdan uyumaya gideceğim ve en az üç dört kere diye sanki dünya başıma yıkılmış gibi derin bir sıkıntıyla uyanacağım. Çenem hissettiğim acıyla kasılıyor yüzüm acı içinde geriliyor, kahroluyorum ve kalbim daralıyor. Son bir yıldır böyle. Artık dayanamıyorum. Normalde böyle bir insan değilim. Pozitif ve mutluluk hormonları fazla çalışan biriyim. Pollyananın ta kendisiyim ama uyurken neden böyle oluyorum. Biliyorum doktora git diyeceksiniz, o da depresyon ilaçları verecek bende Leyla gibi dolanacağım gün boyu. İlaç istemiyorum, dertleşmek istiyorum. Çay tarifi falan varsa onu içerim.