Ben hayatımda hiç çok sevdiğim birinin kaybını yaşamadım.
Hiç hayatımda çok üzüleceğim birşey olmamıştı.
Taki eşimi askere uğurlayacağım güne kadar.
Hayatımın en berbat en acı günüydü.
Otogarda otobüsün kalkış saatine kadar hep eleleydik.
Sonra onu otobüse bindirme vakti geldiğinde onu birdaha hiç göremeyeceğim sandım.
Otobüse bindi cam kenarına oturdu bende dışarıdan ona bakıyordum ben gözümden dökülen yaşlara hakim olamıyordum ama o kendini tutuyordu.
Onu uğurlamaya gelen birçok arkadaşı ailesi vardı ama biz birbirimizin gözlerine bakıyorduk sürekli ne o ne ben başkasını görmüyorduk.
O otobüs hareket ettiğinde ben içimden birşeyler koptu gitti otobüs biraz ilerledi arkadaşları bayrak açık otobüsün önünü kesti ve istiklal marşı okudular.O istiklal marşı hiç bitmesin istedim.
Ama bitti ve otobüs hareket etti.Sonrasını ne sen sor ne ben söyliyim.En yakınımda kayınpederim vardı o an ona sarılıp nasıl ağladım anlatamam.Eve gelene kadar aladım eve geldim tek kelime etmeden sabaha kadar ağladım ondan sonrada zaten hiç yüzüm gülmedi çok zordu onu beklemek.İlk 3ayda zaten 54 kilodan 46 kiloya indim.Her izine geldiğinde ayrılmaıyoruk.İkimizde birbirimize sarılıp ağlıyorduk.
Hatta bir gün daanamayıp kimseye haber vermeden eşimin yanına gitmiştim.

Gittim askeriyenin önüne dayandım hemde gecenin 11 inde eşime izin verirlermi vermezlermi hiç düşünmeden yaptım bir çılgınlık.Neyseki komutanları izin verdi ve iki gece otelde kalmaıştık.Sonrada yine ağlayark ayrıldık.
Ama tezkereyi aldıktan sonra ellerimiz birdaha hiç ayrılmadı.Birbirimizden ayrı hiç biryere gitmedik.Şimdi 7 yıllık evliyiz ve hala ekimizde birbirimizi gözümüzden sakınırız.Zor günlerdi ama sonra kavuşması çok güzel Hala o günler aklıma gelince eşime sımsıkı sarılasım geliyor.