- 10 Haziran 2011
- 821
- 609
Balayı zamanına dönmek isterdim...
Hiçbir sorumluluk yok o zaman tek derdimiz nereyi gezsek ne yesek olurdu. Çok güzel zamanlardı evliliğin ilk yılları... kendime bakabildiğim zayıf ve fit olduğum ojesiz gezmediğim film kitap müzik arşivimin olduğu...
Sonra bir kızımız oldu. Canımdan çok seviyorum onu herşeyim gözümün nuru kızım. Hem çok güzel hemde bir çocuk ne kadar zor olabilirse o kadar zor bir çocuk oldu. Doğduğundan itibaren emme uyuma sorunları yaşadık ek gıdaya geçtik sevmedik büyüdükçe düzelir umuduyla geçti günler ama büyüdükçe daha beter olduk. Şuan kızım 26 aylık. Hala yeme içme uyuma sorunları tam gaz devam. O kadar zayıf ki doktoru böyle olmaz dedi bir sürü bölüme gittik hiçbirşey çıkmadı. Ultrasonundan çölyak araştırmasına kadar. Düzgün yemediği içinde bağışıklığı çok düşük. Her atağı diş dönemi facia gibi geçen kızımın iki yaş sendromuda facia gibi geçiyor. Sürekli ağlamak susmamak uyumamak yememek aklınıza gelecek sorunlar işte. Sanki 26 aylık değil 26 günlük gibi geceleri hala 37373839 kere kalkıyoruz artık pes edip uyumazsan uyuma diyorum ama eşim bütün gün işte olduğu için uykusuz oruçlu sersefil geçti ramazanım. İftarda ağlama krizleri sahurda çıt sesine kalkıp ağlama krizleri ne yediğimi bile bilmiyorum. Oturup bizimle yemek istiyor ama ağzına alır almaz tükürüyor herşeyi.
Artık bu durum eşimle ilişkimize çok yansıyor. Ne birbirimize ne kendimize vakit ayıramadıkça sinirli agresif birine dönüştük. Hatta dün kızım banyoda çok bağırınca oda bana bağırmaya başladı bırak yıkama yeter artık diye. Nasıl yıkamayım saçına başına yemek sürdü. Bende iş yapan insana gelip akıl vereceğine gel kendin yap diye cinnet geçirdim artık. Gecede kızım sürekli kalkınca oflamaya puflamaya başladı yani iyice girdik birbirimize. Bayram sonuda ücretsiz iznim bitti işe dönücem şimdiden stres bastı uykusuz sersefil ne yapacağım bilmiyorum annem bakacak geceleri de kalsın diyor ama bir yandan kızıma da kıyamıyorum.
Yaşlanmış hissediyorum bekarlığımı en azından ilk evlendiğimiz zamanı özlüyorum keske kısa bir an gidip dönebilsek ne güzel olurdu diyorum. Elbet kızımda büyüyecek. Bu zamanlar unutulacak ama hayat dolu cıvıl cıvıl ilişkimiz gitti yerine sürekli didişen kavga eden biz geldik. Onuda anlıyorum çok yoruluyor evde bana çok yardımcı oluyor dinlenmek istiyor ama bende artk dayanamıyorum mental olarak çöküşteyim. Bu arada psikolojik destek alıyorum üç aydır üçfarklı ilaç denedik ama gram fayda göremedim hiç birinden. Doktor zaten sorunun ilaçla değil yaşam koşullarının iyileşmesiyle düzelir diyor oda şuan için imkansız.... umarım birileri yargılayıp suçlamadan beni anlar ve bir yol gösterir.
Hiçbir sorumluluk yok o zaman tek derdimiz nereyi gezsek ne yesek olurdu. Çok güzel zamanlardı evliliğin ilk yılları... kendime bakabildiğim zayıf ve fit olduğum ojesiz gezmediğim film kitap müzik arşivimin olduğu...
Sonra bir kızımız oldu. Canımdan çok seviyorum onu herşeyim gözümün nuru kızım. Hem çok güzel hemde bir çocuk ne kadar zor olabilirse o kadar zor bir çocuk oldu. Doğduğundan itibaren emme uyuma sorunları yaşadık ek gıdaya geçtik sevmedik büyüdükçe düzelir umuduyla geçti günler ama büyüdükçe daha beter olduk. Şuan kızım 26 aylık. Hala yeme içme uyuma sorunları tam gaz devam. O kadar zayıf ki doktoru böyle olmaz dedi bir sürü bölüme gittik hiçbirşey çıkmadı. Ultrasonundan çölyak araştırmasına kadar. Düzgün yemediği içinde bağışıklığı çok düşük. Her atağı diş dönemi facia gibi geçen kızımın iki yaş sendromuda facia gibi geçiyor. Sürekli ağlamak susmamak uyumamak yememek aklınıza gelecek sorunlar işte. Sanki 26 aylık değil 26 günlük gibi geceleri hala 37373839 kere kalkıyoruz artık pes edip uyumazsan uyuma diyorum ama eşim bütün gün işte olduğu için uykusuz oruçlu sersefil geçti ramazanım. İftarda ağlama krizleri sahurda çıt sesine kalkıp ağlama krizleri ne yediğimi bile bilmiyorum. Oturup bizimle yemek istiyor ama ağzına alır almaz tükürüyor herşeyi.
Artık bu durum eşimle ilişkimize çok yansıyor. Ne birbirimize ne kendimize vakit ayıramadıkça sinirli agresif birine dönüştük. Hatta dün kızım banyoda çok bağırınca oda bana bağırmaya başladı bırak yıkama yeter artık diye. Nasıl yıkamayım saçına başına yemek sürdü. Bende iş yapan insana gelip akıl vereceğine gel kendin yap diye cinnet geçirdim artık. Gecede kızım sürekli kalkınca oflamaya puflamaya başladı yani iyice girdik birbirimize. Bayram sonuda ücretsiz iznim bitti işe dönücem şimdiden stres bastı uykusuz sersefil ne yapacağım bilmiyorum annem bakacak geceleri de kalsın diyor ama bir yandan kızıma da kıyamıyorum.
Yaşlanmış hissediyorum bekarlığımı en azından ilk evlendiğimiz zamanı özlüyorum keske kısa bir an gidip dönebilsek ne güzel olurdu diyorum. Elbet kızımda büyüyecek. Bu zamanlar unutulacak ama hayat dolu cıvıl cıvıl ilişkimiz gitti yerine sürekli didişen kavga eden biz geldik. Onuda anlıyorum çok yoruluyor evde bana çok yardımcı oluyor dinlenmek istiyor ama bende artk dayanamıyorum mental olarak çöküşteyim. Bu arada psikolojik destek alıyorum üç aydır üçfarklı ilaç denedik ama gram fayda göremedim hiç birinden. Doktor zaten sorunun ilaçla değil yaşam koşullarının iyileşmesiyle düzelir diyor oda şuan için imkansız.... umarım birileri yargılayıp suçlamadan beni anlar ve bir yol gösterir.
kendim gibi birini bulmuşkan sormadan edemedim, konu sahibi kusura bakmayin nolur
5 sene sonra tekrar bir gözden geciririz herhalde. 
