Sonsuz şükür ki şuan hayatımı etkileyecek derecede büyük sorunlarım yok, sadece içimi yer yer burkan kıvılcım etkili küçük dertlerim var. böyle yazıya dökünce çok hafifmiş gibi hepsi ama ben film şeridi gibi hatırlayınca bu hisleri ve bu süreçte yaşadıklarımı, istemsizce üzülüyorum o dönemki kendime.
2,5 yıl önce ağustosun sıcağında atmıştım kendimi bu şehre. Karmaşık olsa da hatırladığımda tebessüm ettiğim güzel zamanlardı. bu süreçte hayatıma hiç girmediği kadar insan girdi, çok arkadaşım oldu ama sınırımı koruyamadığım için hepsinin sonu hüsranla bitti. Ben sınırımı bilsem de başka etkenlerden dolayı bitti. Yer yer kendime dert yarattım ve başıma farklı bir şey geldiğinde aslında mutlu olduğumu, bir sorunum olmadığını anladım çoğu zaman. Kendimden ve karakterimden çok ödün verdim, iradem dışında gelişen her şey için kendimi suçladım. Güçsüz değilim ama kendimi öyle yansıttım. Değersiz hissettiğim hiç bir ortamda durmayacağım dedim ama durdum, iyi şeyler düşünüp kendimi çekim yasasının gücüne bırakacağım dedim ama hep kötüsünü düşündüm ve maalesef kötü şeyleri çektim. kötülüğe kötülükle cevap vermeyeceğim dedim ama verdim, iyilikle cevap verdiysem de kendimi sonrasında saf ilan ettim. yani ben her ne yaptıysam aslında yapmadığım şeyin doğru olduğuna inandım. Kendimden emin olsam bile bir şeyler beni bu emin durumdan alıkoydu. Kimseyi sevmediğim kadar kendimi seviyorum bu hayatta dediysem de anlıyorum ki en çokta kendimi üzmüşüm.Her şeyin değerini bilip aslında en önemli şeyin, kendimin değerini bilmemişim. Peki neden? cevap yok..
Ve evlendim.. şimdi tek geldiğim bu şehirden çift olarak ayrılacağım. Yaşadığım tüm kırgınlıkları geride bırakarak yanlış seçimlerimden ders alarak ve sadece ileri bakarak devam etmek istiyorum her şeye, ama bu hisler yine alıyor beni. Hayatımı tekerlekte dönen fareye benzetiyorum ve böyle kısır döngüde sürecekmiş gibi geliyor, bunları düşündükçe yine çekeceğim benzer olayları kendime diyorum. Burda hüzünlerim olsa da mutlu anlarım da oldu ve gideceğim yerde hiç mutlu olamayacakmışım hissi geliyor. Sanırım zihnimin oyunu bu da ama kontrol edemiyorum..
2,5 yıl önce ağustosun sıcağında atmıştım kendimi bu şehre. Karmaşık olsa da hatırladığımda tebessüm ettiğim güzel zamanlardı. bu süreçte hayatıma hiç girmediği kadar insan girdi, çok arkadaşım oldu ama sınırımı koruyamadığım için hepsinin sonu hüsranla bitti. Ben sınırımı bilsem de başka etkenlerden dolayı bitti. Yer yer kendime dert yarattım ve başıma farklı bir şey geldiğinde aslında mutlu olduğumu, bir sorunum olmadığını anladım çoğu zaman. Kendimden ve karakterimden çok ödün verdim, iradem dışında gelişen her şey için kendimi suçladım. Güçsüz değilim ama kendimi öyle yansıttım. Değersiz hissettiğim hiç bir ortamda durmayacağım dedim ama durdum, iyi şeyler düşünüp kendimi çekim yasasının gücüne bırakacağım dedim ama hep kötüsünü düşündüm ve maalesef kötü şeyleri çektim. kötülüğe kötülükle cevap vermeyeceğim dedim ama verdim, iyilikle cevap verdiysem de kendimi sonrasında saf ilan ettim. yani ben her ne yaptıysam aslında yapmadığım şeyin doğru olduğuna inandım. Kendimden emin olsam bile bir şeyler beni bu emin durumdan alıkoydu. Kimseyi sevmediğim kadar kendimi seviyorum bu hayatta dediysem de anlıyorum ki en çokta kendimi üzmüşüm.Her şeyin değerini bilip aslında en önemli şeyin, kendimin değerini bilmemişim. Peki neden? cevap yok..
Ve evlendim.. şimdi tek geldiğim bu şehirden çift olarak ayrılacağım. Yaşadığım tüm kırgınlıkları geride bırakarak yanlış seçimlerimden ders alarak ve sadece ileri bakarak devam etmek istiyorum her şeye, ama bu hisler yine alıyor beni. Hayatımı tekerlekte dönen fareye benzetiyorum ve böyle kısır döngüde sürecekmiş gibi geliyor, bunları düşündükçe yine çekeceğim benzer olayları kendime diyorum. Burda hüzünlerim olsa da mutlu anlarım da oldu ve gideceğim yerde hiç mutlu olamayacakmışım hissi geliyor. Sanırım zihnimin oyunu bu da ama kontrol edemiyorum..
Son düzenleme:
